Να που το καλοκαίρι έφτασε και πάλι και το βιβλίο φαντάζει η καλύτερη παρέα τόσο για το ταξίδι που θα πραγματοποιήσουμε όσο και για τον προορισμό στον οποίο κατευθυνόμαστε. Έχοντας απομακρύνει τις σκοτούρες της καθημερινότητας και έχοντας ενώπιόν μας στιγμές χαλάρωσης και διασκέδασης, το βιβλίο έρχεται ως ένας πιστός σύντροφος. Αναφέρομαι σε βιβλία που έχουν μια θαυμαστή ιστορία να μας διηγηθούν και να μας συναρπάσουν με την ιδιαιτερότητά τους. Μπορεί το βιβλίο να είναι οποιασδήποτε κατηγορίας και είδους, αρκεί να έχει τα στοιχεία εκείνα που θα μας συγκινήσουν, θα μας συντροφεύσουν, θα μας ταξιδέψουν.
Ο Αμερικανός ηθοποιός Eric Pio είχε πει πολύ εύστοχα πως «ένα βιβλίο είναι μια ιστορία για το μυαλό. Ένα τραγούδι είναι μια ιστορία για την ψυχή». Και πράγματι το βιβλίο είναι εκείνο το αγαθό που μπορεί και μεταλλάσσει τον άνθρωπο μέσω της ανάγνωσης, που τον διεγείρει πνευματικά έτσι που ο αναγνώστης με τη δύναμη των χαρακτήρων που ο συγγραφέας περιγράφει μπορεί μέσα από τις σελίδες να ζει τις ζωές τους ενώ ταυτόχρονα να επανακαθορίζει τη δική του στο σήμερα. Εξάλλου, η επιτυχία ενός βιβλίου είναι η ταύτιση, θετική ή αρνητική, με τους πρωταγωνιστές, τα πάθη τους, τους έρωτές τους, τις αγωνίες τους, κάτι να μένει στο τέλος της αφήγησης.
Παρουσιάζονται εδώ 5 βιβλία που θα σας απογειώσουν συναισθηματικά και πνευματικά, θα κρατήσουν το ενδιαφέρον σας σε εγρήγορση και θα σας αποζημιώσουν πλήρως.
Καλή απόλαυση ανάγνωσης!
Theodore Dreiser, Η Κάρι μας, Εκδόσεις Gutenberg
Δεν είναι διόλου τυχαίο που το μυθιστόρημα αυτό του Theodore Dreiser συγκαταλέγεται – σύμφωνα με τον Guardian – ανάμεσα στα 100 μυθιστορήματα που κανείς θα πρέπει να έχει διαβάσει. Το μυθιστόρημα, αν και γραμμένο πριν από περισσότερο από 100 χρόνια, καθίσταται προφητικό και αντικατοπτρίζει όλα αυτά που αναμφίβολα συμβαίνουν στο σήμερα, είναι ένα κοινωνικό μήνυμα από μέρους του συγγραφέα μιας και απώτερος σκοπός του είναι «η συμβολή του βιβλίου του στη βελτίωση της κοινωνίας». Κινείται ανάμεσα στο δίπολο άνοδος και πτώση του ανθρώπου του καιρού του – αδιαμφισβήτητα και του σημερινού – καθώς παρακολουθεί μεταξύ άλλων τη πορεία δύο ανθρώπων, μιας γυναίκας και ενός άντρα που έρχονται αντιμέτωποι με τη μοίρα τους, κοινή στην αρχή και χωριστή στην εξέλιξη της αφήγησης, βυθισμένοι και οι δύο σε έναν αγώνα ανταγωνισμού.
Olivier Bourdeaut, Θα μου χαρίσετε αυτό το χορό, Εκδόσεις Στερέωμα
Διαβάζοντας το βιβλίο δεν μπορώ παρά να μπω στη διαδικασία να επικαλεστώ τον Φιτζέραλντ για πολλούς και διάφορους λόγους. Ο συγγραφέας δίχως να μιμείται αλλά με ένα δικό του ύφος κατορθώνει να συνεπάρει τον αναγνώστη με ένα λόγο τόσο μεθυστικό που σίγουρα παραπέμπει σε βιβλία του μεγάλου Αμερικανού αφηγητή. Αυτή η δημιουργική όσο και νοσταλγική του εκφραστικότητα που παίρνει σάρκα και οστά μέσα από τις προσωπογραφίες των ηρώων του που βάλλονται από τον αέναο πόθο για ζωή, θυμίζει κάτι από την «Άλλη όψη του παραδείσου» ή πάλι το βιβλίο «Όμορφοι και καταραμένοι».
Δεν διστάζει να οδηγήσει τους ήρωες στο τέρμα ενός πάθους, όπως οδηγήθηκε τόσο ο Φράνσις αλλά και η Ζέλντα, που μπορεί και να αποδειχτεί καταστροφικός γιατί είναι τόσο γλυκός και επιπλέον είναι τόσο γλυκός που η γλυκύτητα αυτή είναι δύσκολο να κρατήσει για πάντα. Πρόκειται για μία αληθινή αγάπη αλλά και για ένα σπινθηροβόλο και γεμάτο φλόγα έρωτα που δεν γνωρίζει φραγμούς. Κυλάει σαν λάβα στις φλέβες του ζευγαριού που χορεύει υπό τους ξέφρενους ήχους του Bojangles της Νίνα Σιμόν και γεύεται τους καρπούς μίας ευθυμίας που δεν έχει τελειωμό. Είναι τα φιλιά, είναι οι κινήσεις και η υπέρτατη έκσταση που έρχεται να τους απογειώσει στα πιο ψηλά έδρανα της κοσμογονίας τους, να τους παραδώσει σώμα και πνεύμα σε μία απόλαυση ζωής που πιστεύουν πως θα είναι παντοτινά.
Ίταλο Σβέβο, Η συνείδηση του Ζήνωνα, Εκδόσεις Αντίποδες
«Κατά βάθος, είμαι άνθρωπος του παρόντος και δεν σκέφτομαι το μέλλον παρά μόνο όταν σκοτεινιάζει το παρόν με τη βαριά σκιά του». Ο Ζήνων Κοζίνι, σε όλες τις πτυχές της ζωής του έδειχνε να μην κατανοεί τις συνέπειες των πράξεών του, κινούμενος ανεύθυνα και εγωιστικά απολάμβανε κάθε φορά μία αναίσθητη στάση απέναντι στους ανθρώπους που τον εμπιστεύονταν. Από όταν για παράδειγμα αποφάσισε να παντρευτεί την πιο άσχημη των Μαλφέντι διατηρώντας παράλληλα διάφορες ερωμένες που και αυτές στη πορεία παρατούσε. Με τη συμπεριφορά του τόσο απέναντι στις ερωμένες αυτές όσο και ορμώμενος από την αναποφασιστικότητα να επιλέξει τελικά μία εκ των αδελφών Μαλφέντι προκαλεί με τη στάση του και καθίσταται πλήρως αναξιόπιστος επιφέροντας κάθε φορά καίριο πλήγμα στη συζυγική του ζωή αδυνατώντας να αναλάβει τις ευθύνες της άστατης ιδιοσυγκρασίας του. Και όταν αποφασίζει να ασχοληθεί με επιχειρήσεις το ίδιο θα συμβεί καθώς μη γνωρίζοντας το παραμικρό και όντας ανίκανος να αναλάβει πρωτοβουλίες και δράσεις βρίσκεται να απολαμβάνει – περιέργως πως – τα οφέλη και τα κέρδη ενώ ο συνεργάτης του Γκουίντο βυθίζεται στην οικονομική καταστροφή.
Τέλος, παρατηρούμε σε κάθε στάδιο της ζωής του και σε κάθε επεισόδιο που μας περιγράφεται πως ο Ζήνων Κοζίνι δεν είναι παρά ένας αιθεροβάμων του καιρού του και όχι ένας ήρωας του καιρού του όπως θα έγραφε ο Λερμόντοφ.
Το χαμόγελο του νεκρού και άλλες παράξενες ιστορίες, Εκδόσεις Αίολος
Σκοτεινές δυνάμεις κάθε είδους κυνηγούν δίχως τέλος τους πρωταγωνιστές των διηγημάτων, έρχονται απρόσκλητες και με επιμονή επιτίθενται με ορμή και δίχως δεύτερες σκέψεις. Οι συγγραφείς βασισμένοι σε θρύλους ή σε επινοημένα γεγονότα ουσιαστικά εκφράζουν αυτό που πολλοί δεν τολμούν να ξεστομίσουν, πως είναι υποχείρια των προσωπικών αγωνιών τους για το τι υπάρχει πέρα από τη ζωή που όλοι ποθούμε να γνωρίσουμε. Σίγουρα, οι συγγραφείς επιστρατεύουν πολλές φορές μια δόση υπερβολής για να ντύσουν τις ιστορίες τους και να προκαλέσουν το αίσθημα του αναγνώστη αλλά είναι ο τρόπος με τον οποίο αφηγούνται τις ιστορίες και τις περίεργες υποθέσεις που αιχμαλωτίζουν τη σκέψη μας.
Γράφει χαρακτηριστικά ο Άρθουρ Κόναν Ντόυλ: «Όμως η λογική δεν περισσεύει στους ανθρώπους και η φύση κάνει περίεργα παιχνίδια. Ποιος μπορεί να βάλει όριο σε όσα σκοτεινά πράγματα μπορεί να ανακαλύψουν εκείνοι που τα αναζητούν;». Ο άνθρωπος από κατασκευής του αναζητά το επέκεινα, σαγηνεύεται από το αλλόκοτο, το μεταφυσικό και το παράξενο και δημιουργεί τρομακτικά παραμύθια μέσα στο μυαλό του μήπως και προσεγγίσει το παράλογο.
Γιενς Πέτερ Γιάκομπσεν, Μόγκενς, Εκδόσεις Ροές
Συγγραφέας, ποιητής, καλλιτέχνης, ο Γιάκομπσεν κινείται στα χνάρια του συμπατριώτη του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Ο αφηγηματικός του οίστρος είναι τόσο διαχυτικός, η λογοτεχνική του πινελιά τόσο πολύχρωμη και θελκτική που η νουβέλα του «Μόγκενς» καθίσταται ένα απαραίτητο σύγγραμμα, ένα φιλοσοφικό παραμύθι, μία σαγηνευτική εξωτερίκευση των πνευματικών ανησυχιών του συγγραφέα και μία ερωτική ψυχολογική ανάλυση που κανείς δεν πρέπει να χάσει με κανέναν τρόπο. Γραμμένο το 1872, σε ηλικία μόλις 25 χρονών η νουβέλα αυτή αποκαλύπτει το αστείρευτο έμφυτο ταλέντο ενός καταραμένου δημιουργού – δυστυχώς πεθαίνει μόλις σε ηλικία 38 ετών – ενός ανθρώπου που μοιάζει να γράφει με όρους ζωγραφικής σχηματίζοντας με τον λόγο του ηχοχρώματα ψυχής μοναδικής ομορφιάς και αξίας.
Το Μόγκενς είναι αναμφίβολα ένας λογοτεχνικός θησαυρός, ένα κείμενο που συγκλονίζει όχι με την πολυπλοκότητά του αλλά με την απλότητα που το διακρίνει καθώς και την ικανότητα του Γιάγκομπσεν να αναδεικνύει την ανεκτίμητη αξία της φύσης που μας περιβάλλει.
του Γιάννη Αντωνιάδη για το culturenow.gr
