Η ζωή και το μαγικό μυστήριο συγχρονικότητας.
Τα κοινωνικά στερεότυπα που διαποτίζουν την κοινωνία μας θέλουν όλους τους ανθρώπους να ψάχνουν εναγωνίως το έτερόν τους ήμισυ για να ολοκληρωθούν ως υπάρξεις.
Το πένθος είναι μια επώδυνη διαδικασία που κάθε άνθρωπος βιώνει διαφορετικά.
Κάποιος μπορεί να κλαίει, να απομονώνεται, να τα βάζει με τον εαυτό του και κάποιος άλλος μπορεί να το αγνοεί πιστεύοντας ότι έτσι θα ξεπεράσει πιο γρήγορα και λιγότερο επίπονα την απώλειά του. Μήπως, όμως, αυτές οι δύο στάσεις έχουν κάτι κοινό μεταξύ τους;
Γιατί ορισμένοι άνθρωποι είναι ιδιαίτερα εγωιστές, χειριστικοί και αγενείς; Ο David Robson ζητά από έναν επιστήμονα να μιλήσει για τις πιο σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης διάνοιας.
Κοιτάζεις γύρω σου τους ανθρώπους και αναρωτιέσαι τι περισσότερο έχουν από εσένα αυτοί που πέτυχαν στη ζωή τους και είναι ευτυχισμένοι.
Αναρωτιέσαι για άλλη μια φορά: «Γιατί θεέ μου;»… και τα βάζεις με τους άλλους που σε αδίκησαν, σε εκμεταλλεύτηκαν, δεν σε κατάλαβαν, δεν σε εκτίμησαν και τελικά σε έκαναν χίλια κομμάτια.
Ένα βράδυ, ο Τζαλαμί, ο γείτονας του Νασρεντίν Χότζα, βρήκε το Χότζα πεσμένο στα τέσσερα κάτω από μια λάμπα του δρόμου να ψάχνει για το κλειδί του σπιτιού του. Θέλοντας να τον βοηθήσει, ο Τζαλαμί γονάτισε στο χώμα και ψηλαφούσε κι εκείνος τα χορτάρια.
