Δεν είναι λίγες οι φορές που βρισκόμαστε με ανθρώπους που «δεν είναι της Εκκλησίας», ή «δεν πιστεύουν», ή, τέλος πάντων, δεν έχουν τις ίδιες αντιλήψεις με μας για τη ζωή και τον κόσμο. Νομίζω πως η συμπεριφορά και η στάση μας ανάμεσα σε τέτοιους ανθρώπους και σε τέτοιο περιβάλλον, δείχνει κατά πόσο έχουμε ισορροπήσει μέσα μας και δεχτήκαμε ουσιαστικά το Ευαγγέλιο του Χριστού.
Η αίσθηση ότι βρισκόμαστε σε εχθρικό περιβάλλον, «έξω από τα νερά μας», φανερώνει αντιπαλότητα με τον κόσμο του Θεού. Οι φοβίες για υποτίμηση του δικού μας «πιστεύω» μπορεί να κρύβουν την πραγματική απιστία μας.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός με την ενανθρώπησή Του πήρε τη μεταπτωτική ανθρώπινη φύση και με την Ανάστασή Του την ανακαίνισε και την αφθαρτοποίησε. Από τότε και για πάντα ο κόσμος, ας μην ξεχνάμαι, παίρνει μια άλλη προοπτική: όσο και να «κείται εν τω πονηρώ» και να κυριαρχεί η ψευτιά, η κακία, η αντιπαλότητα και ανηθικότητα, τελικά το Φως του Χριστού θα νικήσει το σκοτάδι και τα σημερινά δεδομένα θα ανατραπούν.
Όσοι θέλουμε να είναι ο Χριστός το κέντρο της ζωής μας, είναι ανάγκη να αποδεχτούμε το μέσα και γύρω μας κακό ως το σκοτάδι που δεν έχει υπόστασή γιατί το διαλύει το Φως που ήδη άρχισε ν’ ανατέλλει δυναμικά. Όλοι μας ζούμε και το σκοτάδι και το Φως. Δεν χρειάζεται να διακρίνουμε τον εαυτό μας από τους άλλους. Ο Κύριος είπε με έμφαση:«έσονται οι έσχατοι πρώτοι κι οι πρώτοι έσχατοι».
Βρισκόμαστε και ’μείς μέσα στον κόσμο της φθοράς και της πτώσης. Έχουμε και ’μείς τις μεταπτώσεις μας. Υπάρχουν και σε μας οι κρυμμένες αμαρτίες, όπως σ’ όλο τον κόσμο.
Είμαστε γνήσιοι οπαδοί του Χριστού:
Αν δεν διαχωρίζουμε τον εαυτό μας από τον κόσμο,
Αν δεν νιώθουμε ως «σεσωσμένοι και δικαιωμένοι»,
Αν, τελικά, δεν διαποτίζει το είναι μας το Φαρισαϊκό πνεύμα.
Υπάρχει η αντίληψη ότι για να καταλάβεις κάποιο πρέπει να περάσεις τα ίδια μ’ αυτόν.
Αυτό, έχει μια δυνατή δόση αλήθειας. Όμως, υπάρχει κι άλλος τρόπος να κατανοήσεις τον άνθρωπο που περνά τον πόνο, τη πτώση, τη δυσκολία του: να μπεις στη θέση του! Αυτό, σημαίνει ν’ αρνηθείς τις αντιλήψεις, τα χαρίσματα, τον εαυτό σου και να τον καταλάβεις, δηλαδή να εισέλθεις μέσα του, να κυριαρχήσεις στον πόνο, τη πτώση ή τη δυσκολία του και να τα περάσεις ως δικά σου. Τότε υπάρχει η αγάπη κατά το πρότυπο αγάπης του Χριστού που, ενώ δεν αμάρτησε, έζησε και σταυρώθηκε ως αμαρτωλός για τους αμαρτωλούς.
Έτσι σώζεται ο άνθρωπος «όπου γης» κι όχι διαχωρίζοντας τον εαυτό μας από αυτόν. Προσλαμβάνοντας κι όχι απορρίπτοντάς τον μπορεί να γίνει η αλλαγή του, η μεταμόρφωσή του, με τη Χάρη του Θεού που «τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί».
Ο Χριστός έτσι έζησε στον κόσμο μας. Μπορούν οι χριστιανοί να πολιτευτούν διαφορετικά;
Πρώτη δημοσίευση: isagiastriados.com
ΠΗΓΗ: pemptousia.gr
