Η μοναστική βιωτή στα μοναστήρια, σύμφωνα με την αρχαία παράδοση της Εκκλησίας, την οποία θεμελίωσε ο Άγιος Παχώμιος στην Αίγυπτο, είναι κοινοβιακή. Κοινή λατρεία, κοινή τράπεζα, από κοινού εργασία-διακόνημα, κοινός Πατέρας. Ο κοινοβιακός τρόπος ζωής των μοναχών διαφυλάττει εκτός από την νηπτική ζωή και το κοινό εσχατολογικό βίωμα της πρώτης εκκλησίας των Ιεροσολύμων, όπου “πάντες…ήσαν επί το αυτό και είχον άπαντα κοινά ” (Πρ. 2,44).
Κάθε παρέκκλιση που υπονομεύει την αυθεντική κοινοβιακή ζωή των μοναστηριών θεωρείται ως σημάδι έκπτωσης στην πνευματική ζωή αυτών. Έτσι το ιδιόρρυθμο σύστημα λειτουργίας των μοναστηριών του Άθωνος προέκυψε σε εποχές μεγάλης δυσκολίας και παρακμής, ως μία οικονομία προκειμένου να επιβιώσουν τα μοναστήρια. Μετά τον εορτασμό της χιλιετηρίδος του Αγίου Όρους, με την πρόνοια της Εφόρου του Υπεραγίας Θεοτόκου, άρχισε να σημειώνεται προσέλευση νέων μοναχών οι οποίοι σταδιακά επάνδρωσαν πολλές Ιερές Μονές των οποίων τα παλαιά μέλη ήδη ήταν περασμένης ηλικίας.
Διαβάστε περισσότερα στο orthodoxianewsagency.gr
