ο Ρώσος πρόεδρος Βλάντιμιρ Πούτιν, είχε αναφέρει στον Αμερικανό ομόλογο του ΝτόναλντΤραμπ κατά την συνομιλία ους στις 3 Ιουλίου, πως «Οι επόμενες 60 ημέρες θα είναι δύσκολες για την Ουκρανία» και πως σκοπεύει να κλιμακώσει την επίθεσή του τις επόμενες 60 ημέρες, για να αναλάβει τον έλεγχο των διοικητικών συνόρων των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ.
Στη συνέχεια παρατηρούμε πως ο Αμερικανός πρόεδρος δίνει μια διορία 50 ημερών στον Ρώσο πρόεδρο, για να συμφωνήσει σε κατάπαυση του πυρός.
Δηλαδή 60 μέρες ζήτησε ο Β.Πούτιν και 60 μέρες πήρε, όλως τυχαίως…
Ο N.Tραμπ από την άλλη παίρνει πάνω από 45 δισ. δολάρια από την ΕΕ, για 17 συστοιχίες Patriot που θα στείλει στο Κίεβο και θα πληρωθούν από τους Ευρωπαίους.
Αυτά είναι τα χρήματα που θα δοθούν για αρχή.
Εάν στη συνέχεια σταλθούν και τα προηγμένα επιθετικά όπλα που ανακοίνωσε ο Αμερικανός πρόεδρος ο «λογαριασμός» θα ανέβει πάρα πολύ.
Αυτά αφορούν όμως τις ΗΠΑ οι οποίες θα πάρουν λεφτά.
Οι Ευρωπαίοι που θα τα πληρώσουν και θα τα «χαρίσουν» στο Κίεβο είναι το ζήτημα.
Ποια επιθετικά όπλα θα… αγοράσουν οι Ευρωπαίοι για λογαριασμό των Ουκρανών;
Σύμφωνα με δημοσίευμα των Financial Times ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ ρώτησε τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι εάν θα μπορούσε να επιτεθεί στη Μόσχα εάν οι ΗΠΑ του παρείχαν όπλα μεγάλης εμβέλειας…
Η εν λόγω συζήτηση, έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια τηλεφωνικής συνομιλίας μεταξύ των δύο ηγετών την 4η Ιουλίου, δηλαδή μία μέρα μετά την συνομιλία με Β.Πούτιν!
«Βολοντίμιρ, μπορείς να πλήξεις τη Μόσχα;» είπε υποτίθεται ο Τραμπ στον Ζελένσκι.
«Μπορείς να πλήξεις και την Αγία Πετρούπολη;» πρόσθεσε.
Ο Ζελένσκι απάντησε: «Φυσικά. Μπορούμε αν μας δώσεις τα όπλα».
Ο Τραμπ υποτίθεται πως έδειξε την υποστήριξή του στην εν λόγω ιδέα, λέγοντας πως στόχος της στρατηγικής αυτής θα είναι «να κάνει τους Ρώσους, να αισθανθούν τον πόνο» και να αναγκάσει το Κρεμλίνο να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Συνέχεια σε αυτό το αφήγημα δίνει η Washington Post που αναφέρει ότι:
Εξετάζει το ενδεχόμενο αποστολής πυραύλων τύπου Tomahawk στην Ουκρανία ο Ντόναλντ Τραμπ, για να αυξήσει κατακόρυφα την πίεση προς τη Ρωσία.
Αν εκτοξευτούν από ουκρανικό έδαφος, θα έχουν τη δυνατότητα να φτάσουν ως τη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη.
Το ζήτημα αυτό συζητήθηκε την περασμένη Παρασκευή, ωστόσο πηγές αναφέρουν ότι οι Tomahawk προς το παρόν εξαιρούνται από τη λίστα παραδόσεων προς το Κίεβο.
«Θα μπορούσαν να αναπτυχθούν αργότερα, εάν ο Τραμπ θελήσει να αυξήσει περαιτέρω τη διαπραγματευτική πίεση προς τη Ρωσία», σημειώνεται χαρακτηριστικά.
Για τώρα όμως θα δώσει το «πράσινο φως» για την πλήρη χρήση των 18 πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς ATACMS που βρίσκονται ήδη στην Ουκρανία, αξιοποιώντας το μέγιστο δραστικό τους εύρος των 300 χιλιομέτρων.
Αν και οι ATACMS δεν μπορούν να φτάσουν στη Μόσχα ή την Αγία Πετρούπολη, δίνουν στο Κίεβο τη δυνατότητα να πλήξει στρατιωτικές βάσεις, αεροδρόμια και αποθήκες καυσίμων βαθιά μέσα στη ρωσική επικράτεια, που μέχρι σήμερα βρίσκονταν εκτός εμβέλειας.
Στο υπό διαμόρφωση πακέτο στρατιωτικής βοήθειας εξετάζεται και η αποστολή επιπλέον ATACMS.
Σύμφωνα με πληροφορίες, αξιωματούχοι του Πενταγώνου ζητούν εδώ και μήνες να δοθεί στην Ουκρανία η άδεια για πιο βαθιά πλήγματα εντός της Ρωσίας με τη χρήση των ATACMS.
Με λίγα λόγια μαζί με τους Patriot ετοιμάζεται και επιπλέον πακέτο επιθετικών όπλων (μην ξεχνάμε και τους πυραύλους AGM-158 JASSM) το οποίο θα πληρωθεί εξολοκλήρου από την ΕΕ, δηλαδή από τους πολίτες της!
Εδώ τίθενται πολλά σοβαρά ερωτήματα: Γιατί ο Ν.Τραμπ δίνει «διορία» ακιρβώς το χρονικό διάστημα που έμμεσα ζήτησε ο Β.Πούτιν για να τελειώσει το τελευταίο «καθάρισμα»;
Τι προλαβαίνει σε 60 μέρες; Κουπιάνσκ και Ποκρόβσκ σίγουρα με εξασφάλιση όλων των σπάνιων γαιών και σχεδόν όλων των ορυχείων.
Ίσως και την Κονσταντινόβκα αν και αυτό θα εξαρτηθεί από τις οχυρώσεις των Ουκρανών σε έδαφος το οποίο δεν τους βοηθάει γιατί είναι πεδινό.
Πολύ δύσκολο να συμβεί κάτι παραπάνω καθώς θα απαιτούνταν από τους Ρώσους να χρησιμοποιήσουν διπλάσιες δυνάμεις.
Έτσι λοιπόν δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει μια κατάπαυση του πυρός μετά από 50 ημέρες και με τους Ρώσους να είναι ικανοποιημένοι με ότι έχουν κερδίσει, σε ότι αφορά εδάφη και πόρους.
Το Ντονέτσκ θα μπορεί να «αναπνέει» σε απόσταση αρκετών δεκάδων χιλιομέτρων από τα αστικά όριά του και να αναπτυχθεί ξανά (είναι πόλη του ενός εκατομμυρίου και θα αποτελέσει το βασικότερο ρωσικό προπύργιο στην περιοχή).
Οι ΗΠΑ θα έχουν κερδίσει πολλά χρήματα από τα όπλα που θα έχουν πουλήσει στους Ευρωπαίους.
Μέχρι να τελειώσουν οι 50 ημέρες πολλά μπορούν να συμβούν και ο Ν.Τραμπ να δώσει κι άλλη «διορία» μέχρι το τέλος του… έτους (τότε προβλέπεται ότι θα τελειώσει ο πόλεμος).
Κανείς δεν ξέρει πραγματικά τι θα συμβεί αλλά το σίγουρο είναι ότι υπάρχουν παράξενες συμπτώσεις που δείχνουν δύο να κερδίζουν (ΗΠΑ και Ρωσία) και έναν να χάνει (ΕΕ).
Για την Ουκρανία δεν τίθεται θέμα γιατί ουσιαστικά έχασε τα πάντα από τότε που ανατράπηκε η νόμιμη κυβέρνηση Γιανουκόβιτς το 2014 και κάποιοι από την Δύση την κατηύθυναν σε έναν καταστροφικό δρόμο.
Ο Ντμίτρι Τρένιν είναι εκ τον βασικών συμβούλων του Ρώσου προέδρου Β.Πούτιν και θεωρεί πως ο Γ’ ΠΠ έχει ξεκινήσει και ότι η δύση θέλει την καταστροφή της Ρωσίας κάτι που σημαίνει πως αφήνει άλλη επιλογή στην Μόσχα από το να αντιδράσει αποφασιστικά και αποτελεσματικά.
Τα όσα αναφέρει στο εκτενές άρθρο του στο ρωσικό περιοδικό «Profile» είναι καίριας σημασίας γιατί είναι αυτά που λέγονται μέσα στις αίθουσες του Κρεμλίνου.
Είναι ερευνητής καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Οικονομικών και επικεφαλής ερευνητής στο Ινστιτούτο Παγκόσμιας Οικονομίας και Διεθνών Σχέσεων.
Είναι επίσης μέλος του Ρωσικού Συμβουλίου Διεθνών Υποθέσεων (RIAC).
Υπηρέτησε στις Ένοπλες Δυνάμεις της ΕΣΣΔ και της Ρωσικής Ομοσπονδίας, ήταν σύνδεσμος στο τμήμα εξωτερικών σχέσεων της Ομάδας Σοβιετικών Δυνάμεων στη Γερμανία (Πότσνταμ).
Ανώτερος λέκτορας στο Στρατιωτικό Ινστιτούτο.
Μέλος της αντιπροσωπείας της ΕΣΣΔ στις σοβιετοαμερικανικές διαπραγματεύσεις για τα πυρηνικά και διαστημικά όπλα στη Γενεύη.
Ανώτερος Ερευνητής στη Σχολή Πολέμου του ΝΑΤΟ (Ρώμη).
Από το 2008 έως το 2022, ήταν διευθυντής του Κέντρου Carnegie της Μόσχας.
Ο Τρένιν είναι επίσης συγγραφέας περισσότερων από 10 βιβλίων και μονογραφιών που έχουν εκδοθεί στη Ρωσία, τις ΗΠΑ, τη Γερμανία, την Κίνα και άλλες χώρες.
Ασχολείται με την διατλαντική και ευρασιατική ασφάλεια, τις διεθνείς σχέσεις, την ρωσική εξωτερική πολιτική, την γεωπολιτική και την παγκοσμιοποίηση όπως και την μετασοβιετική Ευρασία.
«Πολλοί μιλούν τώρα για την πορεία της ανθρωπότητας προς τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, φανταζόμενοι γεγονότα παρόμοια με εκείνα του 20ού αιώνα.
Αλλά ο πόλεμος εξελίσσεται. Δεν θα ξεκινήσει με μια εισβολή τύπου Μπαρμπαρόσα τον Ιούνιο του 1941 ή με μια πυρηνική αντιπαράθεση τύπου Κρίσης των Πυραύλων στην Κούβα.
Στην πραγματικότητα, ο νέος παγκόσμιος πόλεμος είναι ήδη σε εξέλιξη – απλώς δεν το έχουν αναγνωρίσει όλοι ακόμα.
Για τη Ρωσία, η προπολεμική περίοδος έληξε το 2014. Για την Κίνα, ήταν το 2017.
Για το Ιράν, το 2023.
Έκτοτε, ο πόλεμος – στη σύγχρονη, διάχυτη μορφή του – έχει ενταθεί.
Δεν πρόκειται για έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο.
Από το 2022, η εκστρατεία της Δύσης κατά της Ρωσίας έχει γίνει πιο αποφασιστική.
Ο κίνδυνος άμεσης πυρηνικής αντιπαράθεσης με το ΝΑΤΟ λόγω της ουκρανικής σύγκρουσης αυξάνεται.
Η επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο δημιούργησε ένα προσωρινό παράθυρο στο οποίο μια τέτοια σύγκρουση θα μπορούσε να αποφευχθεί, αλλά μέχρι τα μέσα του 2025, τα γεράκια στις ΗΠΑ και της Δυτικής Ευρώπης μας είχαν φέρει ξανά επικίνδυνα κοντά.
Αυτός ο πόλεμος περιλαμβάνει τις κορυφαίες δυνάμεις του κόσμου: τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους από τη μία πλευρά, την Κίνα και τη Ρωσία από την άλλη.
Είναι παγκόσμιος, όχι λόγω της κλίμακάς του, αλλά λόγω των διακυβευμάτων: της μελλοντικής ισορροπίας δυνάμεων.
Η Δύση βλέπει την άνοδο της Κίνας και την αναβίωση της Ρωσίας ως υπαρξιακές απειλές. Η αντεπίθεσή της, οικονομική και ιδεολογική, έχει ως στόχο να θέσει τέλος σε αυτή την αλλαγή.
Είναι ένας πόλεμος επιβίωσης για τη Δύση, όχι μόνο γεωπολιτικά αλλά και ιδεολογικά.
Ο δυτικός «παγκοσμισμός» -είτε οικονομικός, πολιτικός είτε πολιτιστικός- δεν μπορεί να ανεχθεί εναλλακτικά πολιτισμικά μοντέλα.
Οι μετα-εθνικές ελίτ στις ΗΠΑ και τη Δυτική Ευρώπη είναι αφοσιωμένες στη διατήρηση της κυριαρχίας τους. Η ποικιλομορφία των κοσμοθεωριών, η πολιτισμική αυτονομία και η εθνική κυριαρχία δεν θεωρούνται επιλογές, αλλά απειλές.
Αυτό εξηγεί τη σοβαρότητα της αντίδρασης της Δύσης. Όταν ο Τζο Μπάιντεν είπε στον πρόεδρο της Βραζιλίας Λούλα ότι ήθελε να «καταστρέψει» τη Ρωσία, αποκάλυψε την αλήθεια πίσω από ευφημισμούς όπως «στρατηγική ήττα».
Το υποστηριζόμενο από τη Δύση Ισραήλ έχει δείξει πόσο ολοκληρωτικό είναι αυτό το δόγμα – πρώτα στη Γάζα, στη συνέχεια στον Λίβανο και τέλος στο Ιράν.
Στις αρχές Ιουνίου, μια παρόμοια στρατηγική χρησιμοποιήθηκε σε επιθέσεις σε ρωσικά αεροδρόμια.
Οι αναφορές υποδηλώνουν εμπλοκή των ΗΠΑ και της Βρετανίας και στις δύο περιπτώσεις. Για τους δυτικούς σχεδιαστές, η Ρωσία, το Ιράν, η Κίνα και η Βόρεια Κορέα αποτελούν μέρος ενός ενιαίου άξονα. Αυτή η πεποίθηση διαμορφώνει τον στρατιωτικό σχεδιασμό.
Ο συμβιβασμός δεν αποτελεί πλέον μέρος του παιχνιδιού. Αυτό που βλέπουμε δεν είναι προσωρινές κρίσεις αλλά κυλιόμενες συγκρούσεις.
Η Ανατολική Ευρώπη και η Μέση Ανατολή είναι τα δύο τρέχοντα σημεία ανάφλεξης. Ένα τρίτο έχει εντοπιστεί εδώ και καιρό: η Ανατολική Ασία, ιδιαίτερα η Ταϊβάν.
Η Ρωσία εμπλέκεται άμεσα στην Ουκρανία, έχει μερίδια στη Μέση Ανατολή και ενδέχεται να εμπλακεί στον Ειρηνικό.
Ο πόλεμος δεν αφορά πλέον την κατοχή, αλλά την αποσταθεροποίηση.
Η νέα στρατηγική επικεντρώνεται στη σπορά εσωτερικής αναταραχής:
οικονομικό σαμποτάζ, κοινωνική αναταραχή και ψυχολογική φθορά. Το σχέδιο της Δύσης για τη Ρωσία δεν είναι η ήττα στο πεδίο της μάχης, αλλά η σταδιακή εσωτερική κατάρρευση.
Οι τακτικές του είναι σφαιρικές.
Οι επιθέσεις με μη επανδρωμένα αεροσκάφη στοχεύουν υποδομές και πυρηνικές εγκαταστάσεις.
Οι πολιτικές δολοφονίες δεν είναι πλέον απαγορευμένες.
Δημοσιογράφοι, διαπραγματευτές, επιστήμονες, ακόμη και οι οικογένειές τους, κυνηγιούνται.
Οι κατοικημένες γειτονιές, τα σχολεία και τα νοσοκομεία δεν αποτελούν παράπλευρες απώλειες – είναι στόχοι. Αυτός είναι ολοκληρωτικός πόλεμος.
Αυτό υποστηρίζεται από την απανθρωποποίηση.
Οι Ρώσοι απεικονίζονται όχι μόνο ως εχθροί αλλά και ως υπάνθρωποι.
Οι δυτικές κοινωνίες χειραγωγούνται για να το αποδεχτούν αυτό. Ο έλεγχος της πληροφορίας, η λογοκρισία και ο ιστορικός αναθεωρητισμός χρησιμοποιούνται για να δικαιολογήσουν τον πόλεμο.
Όσοι αμφισβητούν την κυρίαρχη αφήγηση χαρακτηρίζονται ως προδότες.
Εν τω μεταξύ, η Δύση εκμεταλλεύεται τα πιο ανοιχτά συστήματα των αντιπάλων της.
Αφού αρνήθηκε να παρέμβει στην εξωτερική πολιτική για δεκαετίες, η Ρωσία βρίσκεται τώρα σε αμυντική θέση. Αλλά αυτές οι μέρες πρέπει να τελειώσουν.
Καθώς οι εχθροί μας συντονίζουν τις επιθέσεις τους, πρέπει να διαταράξουμε την ενότητά τους.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι μονόλιθος. Η Ουγγαρία, η Σλοβακία και μεγάλο μέρος της νότιας Ευρώπης δεν επιθυμούν κλιμάκωση. Αυτά τα εσωτερικά ρήγματα πρέπει να διευρυνθούν.
Η δύναμη της Δύσης έγκειται στην ενότητα μεταξύ των ελίτ της και στον ιδεολογικό έλεγχο που έχουν πάνω στους πληθυσμούς τους.
Αλλά αυτή η ενότητα δεν είναι άτρωτη. Η κυβέρνηση Τραμπ παρουσιάζει τακτικές ευκαιρίες.
Η επιστροφή του έχει ήδη μειώσει την εμπλοκή των ΗΠΑ στην Ουκρανία.
Ωστόσο, ο Τραμπισμός δεν πρέπει να ρομαντικοποιείται. Η αμερικανική ελίτ παραμένει σε μεγάλο βαθμό εχθρική προς τη Ρωσία. Δεν θα υπάρξει νέα ύφεση.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία μετατρέπεται σε πόλεμο μεταξύ της Δυτικής Ευρώπης και της Ρωσίας.
Βρετανικοί και γαλλικοί πύραυλοι ήδη χτυπούν ρωσικούς στόχους.
Οι πληροφορίες του ΝΑΤΟ είναι ενσωματωμένες στις ουκρανικές επιχειρήσεις.
Οι χώρες της ΕΕ εκπαιδεύουν ουκρανικές δυνάμεις και σχεδιάζουν επιθέσεις από κοινού. Η Ουκρανία είναι απλώς ένα εργαλείο. Οι Βρυξέλλες προετοιμάζονται για έναν ευρύτερο πόλεμο.
Αυτό που πρέπει να αναρωτηθούμε είναι: Προετοιμάζεται η Δυτική Ευρώπη να αμυνθεί ή να επιτεθεί;
Πολλοί από τους ηγέτες της έχουν χάσει τη στρατηγική τους κρίση.
Αλλά η εχθρότητα είναι πραγματική. Ο στόχος δεν είναι πλέον η ανάσχεση, αλλά η «επίλυση του ρωσικού ζητήματος» μια για πάντα. Κάθε ψευδαίσθηση ότι η συνήθης πορεία θα επιστρέψει πρέπει να απορριφθεί.
Μας περιμένει ένας μακρύς πόλεμος. Δεν θα τελειώσει όπως το 1945, ούτε θα καταλήξει σε μια συνύπαρξη Ψυχρού Πολέμου. Οι επόμενες δεκαετίες θα είναι ταραχώδεις. Η Ρωσία πρέπει να αγωνιστεί για τη θέση που της αξίζει σε μια νέα παγκόσμια τάξη.
Λοιπόν, τι πρέπει να κάνουμε;
Πρώτα απ ‘όλα, πρέπει να ενισχύσουμε το εσωτερικό μας μέτωπο. Χρειαζόμαστε κινητοποίηση, αλλά όχι τα άκαμπτα μοντέλα του σοβιετικού παρελθόντος.
Χρειαζόμαστε έξυπνη, προσαρμοστική κινητοποίηση σε όλους τους τομείς – οικονομικούς, τεχνολογικούς και δημογραφικούς. Η πολιτική ηγεσία της Ρωσίας αποτελεί στρατηγικό πλεονέκτημα. Πρέπει να παραμείνει σταθερή και οραματική.
Πρέπει να προωθήσουμε την εσωτερική ενότητα, την κοινωνική δικαιοσύνη και τον πατριωτισμό.
Κάθε πολίτης πρέπει να νιώσει τα διακυβεύματα. Πρέπει να ευθυγραμμίσουμε τη δημοσιονομική, βιομηχανική και τεχνολογική μας πολιτική με τις πραγματικότητες ενός μακροχρόνιου πολέμου. Η πολιτική γονιμότητας και ο έλεγχος της μετανάστευσης πρέπει να αντιστρέψουν τη δημογραφική μας παρακμή.
Δεύτερον, πρέπει να εδραιώσουμε τις εξωτερικές μας συμμαχίες. Η Λευκορωσία είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη Δύση.
Η Βόρεια Κορέα έχει δείξει αξιοπιστία στην Ανατολή. Αλλά μας λείπει ένας παρόμοιος εταίρος στο Νότο. Αυτό το κενό πρέπει να αντιμετωπιστεί.
Ο πόλεμος Ισραήλ-Ιράν προσφέρει σημαντικά μαθήματα. Οι αντίπαλοί μας συντονίζονται στενά. Πρέπει να κάνουμε το ίδιο. Όχι αντιγράφοντας το ΝΑΤΟ, αλλά σφυρηλατώντας το δικό μας μοντέλο στρατηγικής συνεργασίας.
Θα πρέπει επίσης να επιδιώξουμε τακτική συνεργασία με την κυβέρνηση Τραμπ.
Αν αυτό μας επιτρέπει να αποδυναμώσουμε την πολεμική προσπάθεια των ΗΠΑ στην Ευρώπη, θα πρέπει να την εκμεταλλευτούμε.
Αλλά δεν πρέπει να συγχέουμε την τακτική με τη στρατηγική. Η αμερικανική εξωτερική πολιτική παραμένει θεμελιωδώς αντιφατική.
Οι άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις όπως η Βρετανία, η Γαλλία και η Γερμανία πρέπει να κατανοήσουν ότι είναι ευάλωτες. Οι πρωτεύουσές τους δεν είναι άτρωτες. Το ίδιο μήνυμα πρέπει να φτάσει στη Φινλανδία, την Πολωνία και τις χώρες της Βαλτικής. Οι προκλήσεις πρέπει να αντιμετωπίζονται γρήγορα και αποφασιστικά.
Εάν η κλιμάκωση είναι αναπόφευκτη, πρέπει να εξετάσουμε το ενδεχόμενο προληπτικής δράσης – πρώτα με συμβατικά όπλα.
Και εάν χρειαστεί, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να χρησιμοποιήσουμε «ειδικά μέσα», συμπεριλαμβανομένων των πυρηνικών όπλων, με πλήρη επίγνωση των συνεπειών. Η αποτροπή πρέπει να είναι τόσο παθητική όσο και ενεργητική.
Το λάθος μας στην Ουκρανία ήταν ότι περιμέναμε πολύ. Η καθυστέρηση δημιούργησε την ψευδαίσθηση της αδυναμίας. Αυτό δεν πρέπει να επαναληφθεί. Νίκη σημαίνει ρήξη των σχεδίων του εχθρού, όχι κατάληψη εδαφών.
Τέλος, πρέπει να διεισδύσουμε στην ασπίδα πληροφοριών της Δύσης. Το πεδίο της μάχης περιλαμβάνει πλέον αφηγήσεις, συμμαχίες και κοινή γνώμη. Η Ρωσία πρέπει για άλλη μια φορά να μάθει να εμπλέκεται στην εσωτερική πολιτική των άλλων, όχι ως επιτιθέμενος, αλλά ως υπερασπιστής της αλήθειας.
Ο καιρός για ψευδαισθήσεις τελείωσε. Βρισκόμαστε σε έναν παγκόσμιο πόλεμο. Ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός είναι μέσω τολμηρής, στρατηγικής δράσης.
