Εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη πολεμούν τον καρκίνο, αν και για κάποιους παραμένει μια αρρώστια ταμπού.
Η Μαρία Μενούνος, όμως, και η μητέρα της Λίτσα θέλησαν να μοιραστούν με τον κόσμο που τους αγαπά τη γενναία μάχη της Λίτσας Μενούνος με την αρρώστια, όταν τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε ανακάλυψαν πως έχει καρκίνο στον εγκέφαλο.
Τι ήταν αυτό που σε έκανε να μοιραστείς με τον κόσμο τον αγώνα της μητέρας σου; Ήταν μια δική της επιθυμία;
Πρώτα από όλα είναι δύσκολο να κρατήσεις κάποιο μυστικό αν είσαι στη δημοσιότητα. Η μητέρα μου έτσι κι αλλιώς πίστευε πως αν μπορούμε να βοηθήσουμε και άλλους ανθρώπους που έχουν χτυπηθεί από τον καρκίνο, γιατί να μη μοιραστούμε το ταξίδι μας; Το γεγονός πως είμαστε στη δημοσιότητα έχει πλεονεκτήματα καθώς έχουμε περισσότερη πληροφόρηση, επιλογές και εναλλακτικές από άλλους ανθρώπους. Αυτές τις γνώσεις που αποκτήσαμε και η μαμά και εγώ θέλαμε να τις μοιραστούμε γιατί μπορεί να βοηθήσουν και άλλους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα. Αντίστοιχα, η αγάπη και η συμπαράσταση του κόσμου βοηθά και εμάς. Είναι μια φριχτή αρρώστια με διαστάσεις επιδημίας που συνέχεια μεγαλώνει. Δεν ξέρω πολλούς που να μην έχει αγγίξει ο καρκίνος κάποιον από την οικογένειά τους. Πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε ώστε να βοηθούμε ο ένας τον άλλον. Για ποιο άλλο λόγο άλλωστε έχουμε έρθει σε αυτή τη ζωή;
Μαρία, αναφέρεσαι στη μαμά σου αποκαλώντας την «πρωταθλήτρια», μια γυναίκα με στόφα νικητή. Τι θαυμάζεις περισσότερο σε εκείνη;
Είναι πάρα πολλά αυτά που θαυμάζω στη μαμά μου, αλλά μάλλον η δύναμή της είναι το πρώτο. Ο καθένας μας μαθαίνοντας ένα τέτοιο νέο θα ήταν καταρρακωμένος -και θα ήταν λογικό. Αλλά η μαμά μου παρέμεινε τόσο θετική και δυναμικά αισιόδοξη όπως πάντα. Δεν ξέρω πώς όλα αυτά τα χρόνια βρήκε τη δύναμη να αναστήσει τόσες φορές τον πατέρα μου -που κινδύνεψε η ζωή του από το ζάχαρο- ή να δουλεύει ταυτόχρονα σε δύο δουλειές πλήρους απασχόλησης και να φροντίζει μαζί και εμάς. Αλλά πάντα τα κατάφερνε και πάντα με χαμόγελο. Προσεύχομαι να συνεχίσει να χαμογελά για πολλά, πολλά ακόμα χρόνια. Ξέρεις, όταν ήρθε ο γιατρός έχοντας πια τη διάγνωση (σ.σ. για τον καρκίνο) καθόμουν δίπλα της. Ο μπαμπάς και ο αδελφός μου είχαν μόλις βγει από το δωμάτιο, οπότε εκείνη και εγώ το ακούσαμε πρώτοι. Και μόλις της είπε αυτά τα τρομερά νέα, χαμογέλασε ελαφρά και είπε «οκ». Ήταν τόσο δυνατή, τόσο θετική, τόσο απίστευτα γενναία που με ξάφνιασε. Κανονικά δεν θα έπρεπε, γιατί ξέρω πως έτσι αντιδρά, αλλά πράγματι εντυπωσιάστηκα. Πώς μπορεί κάποιος να διαχειριστεί ένα τέτοιο νέο; Γι’ αυτό θα είναι πάντα για μένα νικήτρια.
Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που κάνατε όταν ολοκληρώσατε τις θεραπείες και είχατε θετικές ενδείξεις για την πορεία της ασθένειας;
Καλέσαμε αγαπημένους μας ανθρώπους στο σπίτι μαζί με τη μαμά, τον Peter, τον Keven και τον μπαμπά μου. Απλά εκφράσαμε την ευγνωμοσύνη μας στον Θεό, τους αγαπημένους μας και περισσότερο στην ίδια τη μαμά.
peoplegreece.com
