Νέες και δυσμενείς είναι οι εξελίξεις για την Ελλάδα και για την ελληνική εξωτερική πολιτκή. Η ανατολική Λιβύη αναγνωρίζει την τουρκολιβυκή ΑΟΖ, όπως αυτοί ορίζεται από το Μνημόνιο το οποίο είχαν υπογράψει Τρίπολη και Άγκυρα στις 27 Νοεμβρίου του 2019.
Με το μνημόνιο αυτό Τουρκία και Λιβύη αρπάζουν μεγάλο μέρος της ελληνικής υφαλοκρηπίδας νότια και νοτιοανατολικά της Κρήτης.
Ειδικότερα η λιβυκή Βουλή που εδράζει στο Τομπρούκ της ανατολικής Λιβύης αποφάσισε να δημιουργηθεί μία τεχνική επιτροπή η οποία θα μελετήσει τις λεπτομέρειες του τουρκολιβυκού Μνημονίου με σκοπό την αναγνώρισή του.
Τους τελευταίους μήνες υπάρχει προσέγγιση της Άγκυρας προς την ανατολική Λιβύη, με επισκέψεις του προέδρου της λιβυκής Βουλής Ακίλα Σάλεχ και του στρατηγού Χάφταρ στην Άγκυρα, αλλά και με το άνοιγμα τουρκικού προξενείου στη Βεγγάζη.
Στις 4 Απριλίου, μάλιστα, ο Τούρκος Υπουργός Άμυνας Γιασάρ Γκιουλέρ είχε δεχθεί στην Άγκυρα τον στρατηγό Χάφταρ και είχαν συνομιλίες για τη συνεργασία των δύο χωρών, αλλά και την προώθηση της διαδικασίας επίλυσης πολυετούς κρίσης στη Λιβύη.
Μέχρι αυτή την στιγμή τα οικόπεδα τα οποία προκήρυξε για αδειοδότηση η Λιβύη ακολουθούν τη μέση γραμμή και δεν υιοθετούν ακόμα τη γραμμή του τουρκολιβυκού Μνημονίου.
Θεωρείται δεδομένο πως η ανατολική Λιβύη θα «εισπράξει» ανταλλάγματα από τους Τούρκος προκειμένου να αναγνωρίσει το τουρκολιβυκό Μνημόνιο.
Αυτά είναι τα αποτελέσματα της άρνησης της ελληνικής κυβέρνησης να βοηθήσει τις δυνάμεις του στρατηγού Χαλίφα Χάφταρ το 2019 στον πόλεμο κατά της φιλότουρκης δυτικής Λιβύης.
Εξαιτίας αυτής της στάσης χάθηκε και η συμμαχία με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, που έμειναν μόνα τους να υποστηρίζουν τον Χαλίφα Χάφταρ στην σύγκρουση κατά των τουρκικών δυνάμεων.
Γιατί το δόγμα «δεν ανακατευόμαστε πουθενά» μακροπρόθεσμα έχει συνέπειες και μάλιστα αρνητικές.
