Η πίστη αποτελεί μοίχεια και εσώτερη συναισθηματική κατάσταση
του ανθρώπου, που μετουσιώνεται και εν συνεχεία
αποκρυσταλλώνεται σε αναγκαιότητα που δημιουργείται στο άτομο,
έχοντας αδήριτη ανάγκη “δια-φυγής” από τις δυσκολίες που τον
ταλανίζουν ενίοτε στη ζωή του.
του Λάσκαρη Κωνσταντίνου
Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που αποζητούν ανακούφιση, παρηγοριά και γαλήνη στην
θρησκεία ως οιονεί αντιστάθμισμα στα πολυποίκιλα και δυσβάστακτα προβλήματα που
μαστίζουν τον κάθε ανθρωπο ανα την οικουμένη.
Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα ατόμων, που με τη βαθιά τους (de profundis) πίστη σε
“Ανώτερη Δύναμη”, που διαχειρίσθηκαν μια δεινή κατάσταση, ανώδυνα και
αποτελεσματικά.
Επίσης, έχουν κατά καιρούς διεξαχθεί διάφορες κοινωνικές έρευνες για το εάν και κατά
πόσο η πίστη των ανθρώπων επηρεάζει, τόσο τη σωματική όσο και ψυχική υγεία. Αρκετές
από αυτές έδειξαν ότι η θρησκευτική πίστη συνέβαλλε καταλυτικά στην βελτίωση της
ψυχικής υγείας.
Βεβαία, υπάρχουν και εκείνοι που ισχυρίζονται ότι είτε μπορεί να λειτουργεί , ότι η πίστη
δεν είναι πανάκεια και ότι λειτουργεί ως πλασέμπο (αυθυποβολή εικονικού
φαρμάκου),αλλά και ότι ακόμη μπορεί να εμποδίζει τη προσωπική γνωσιακή και
πνευματική ανάπτυξη, να ενθαρρύνει την κενοδοξία, την δεισιδαιμονία και αποχαύνωση
του ατόμου, χειραγωγόντας την ανθρώπινη ελευθερία σκέψης και βούλησης. Όμως πριν
απ’ οτιδήποτε άλλο, κρίνεται απαραίτητο να διευκρινιστούν δυο ουσιαστικά σημεία όσον
αφορά την ανθρώπινη πίστη. Καταρχήν τι είναι πίστη!
Θα λέγαμε ότι πίστη είναι η πρωτόγνωρη ανάγκη των ανθρώπων να εναποθέσουν τις
ελπίδες τους, να αφιερώσουν τον εαυτό τους και να αφοσιωθούν σε μια ανώτερη -
υπέρτατη θεία οντότητα , που μπορεί να παρέχει προστασία, ασφάλεια, λύτρωση,
δικαιοσύνη, ανακούφιση, καθώς και μια πληθώρα άλλων κατευναστικών και ιαματικών
αισθημάτων στον άνθρωπο. Η πίστη, του ότι μια ανώτερη δύναμη υπήρχε και θα υπάρχει
πριν και μετά ημών, ως αρωγός και προστάτης των δυστυχισμένων και των
κατατρεγμένων ανθρώπων, συνεισφέρει στην εξασφάλιση αρμονίας και ισορροπίας στις
ανθρώπινες κοινωνίες, μέσα απο την ικανοποίηση του <<ανήκειν>> σε μια κοινωνική
συλλογικότητα που εμφορείται απο κοινές αξίες, ιδεώδη και αρχές που συνθέτουν μια
κοινά αποδεκτή πολιτισμική – θρησκευτική παράδοση.
Η προσευχή, ο διαλογισμός, η μελέτη κειμένων, η διαδικασία συγχώρεσης, εξομολόγηση,
η εξιλέωση για σωτηρία και ανακούφιση της Ψυχής κ.α. αποτελούν τα μέσα αναζήτησης
και επικοινωνίας με τη “δύναμη” που ορίζει ως “Σωτήρια” ο καθένας για τον εαυτό του,
εναποθέτοντας προσδοκίες και ελπίδες, αλλά και μεταθέτοντας συναισθήματα όπως θυμό,
απόγνωση, οργή, θλίψη, αγάπη, μένος, μίσος, εκλιπαρώντας για κάθαρση ψυχής.
Εν κατακλείδι, δεν υπάρχουν άνθρωποι θρησκόληπτοι, θεο-φοβούμενοι ή άνθρωποι
αιθεροβάμονες και φαντασιόπληκτοι που πιστεύουν σε ουτοπίες, σε έωλες και ανεδαφικές
ιδεοληψίες και θρησκοληπτικές εμμονές. Υπάρχουν άνθρωποι, είτε καταρρακωμένοι,
εξουθενωμένοι που χειμάζονται απο δυσθεώρητα και δυσεπιλυτα προβλήματα πάσης
φύσεως(υγείας, οικονομικά, οικογενειακά κλπ), είτε έχουν ανάγκη απο τόνωση ηθικού και
απάλυνση πόνου και οδύνης απο απώλεια αγαπημένου προσώπου ή οποιαδήποτε άλλη
τραγική συγκυρία που προκαλεί αφόρητη συντριβή και ανείποτη οδύνη και θλίψη που
“λυγίζει” τον άνθρωπο σε τετοιο βαθμό που πολλές φορές για κάποιους ευάλωτους
συναισθηματικά ανθρώπους η Πίστη αποτελεί μονόδρομος...!
