άνεμος των μελτεμιών φθίνει απαλά και η μελαγχολία του φθινοπώρου φουρτουνιάζει. Τώρα είναι που θέλεις τις παρενθετικές εκείνες αποδράσεις από την καθημερινότητα, που σου φέρνουν στη μνήμη άρωμα καλοκαιριού, αλλά και σου ανοίγουν παραθύρι στη γλυκόπικρη γεύση του χειμώνα που αχνοφαίνεται στον ορίζοντα… Μπήκε πια ο «μικρός Σεπτέμβρης, που βάζει τα κλάματα, που στο σχολειό τον πάνε να μάθει γράμματα…», μα μέχρι τότε, μέχρι τα γέλια του καλοκαιριού να γίνουν κλάματα, έχουμε χρόνο να πεταχτούμε για ένα θαλασσινό βάπτισμα ακόμα και για μια γευστική παρασπονδία πριν μπούμε σε πρόγραμμα διαίτης…
Χιλιαδού-Στενή
Η παραλία – θρύλος στην κεντρική Εύβοια, η Χιλιαδού, είναι από τις ωραιότερες της Ελλάδας, δίχως δόση υπερβολής. Θυμίζει κάτι από Φαλάσαρνα, Μεσακτή, Βατερά, Χαλκό, αλλά έχει τη δική της ξεχωριστή προσωπικότητα. Απέραντη η Χιλιαδού, φιλοξενεί φανατικούς γυμνιστές στο βόρειο άκρο της, φανατικούς μοναχικούς φυσιολάτρες πιο βόρεια από το βόρειο άκρο των γυμνιστών (οι τολμηροί απολαμβάνουν μοναδική ακτή και σπηλιές εκπληκτικής ωραιότητας, αφού σκαρφαλώσουν σαν οπλίτες ορεινών καταδρομών), οικογενειάρχες, σκηνίτες «κρυμμένους» στο πλατανόδασος, νέους, γέρους και παιδιά… Κι όταν φύγει ο ήλιος, που το φθινόπωρο νωρίς φεύγει, τα μαζεύεις κι εσύ και τραβάς για τη Στενή.
Εκεί, στην κεντρική πλατεία του χωριού, που τα βραδάκια γεμίζει φωνές παιδικές, σκέψεις βαθιές γερόντων και χαμόγελα, υπάρχει η Μουριά, ταβέρνα κλασσική με κρέατα ντόπια, κοντοσούβλια, κοκορέτσια, τυροπιτάρια, μακαρόνια φτιαγμένα με τοπική συνταγή και χρώμα παράδοσης που ξεχειλίζει. Κι αν θέλεις να σβήσεις την αρμύρα της θάλασσας και του ζυγουριού το λίπος από τον ουρανίσκο σου, πλάι στη Μουριά, το 1743 σε περιμένει με γλυκά ντόπια να σε ταξιδέψει στον αμαρτωλό κόσμο των τριγλυκεριδίων… Αρχίζεις με αρμυρό, τελειώνεις με γλυκό και συνεχίζεις με το γλυκόπικρο μέλλον που σου γνέφει…
Λουτράκι – Πίσια
Οι αποδράσεις στο κοντινό Λουτράκι άνοιγαν πάντα την καλοκαιρινή περίοδο, αλλά και την έκλειναν. Πού θα πάμε να μην μας στάξει σαν το λιανοκέρι η κάψα; Στο Λουτράκι! Πού θα βουτήξουμε τελευταία φορά πριν μας «βουτήξουν» τα προβλήματα που έρχονται σαν τα φύλλα τα φθινοπωρινά; Στο Λουτράκι! Θάλασσα; Ωραία και ξεχωριστή. Είτε εκεί μέσα στην πόλη, κάτω από τον πεζόδρομο στα βότσαλα, είτε λίγο πιο μακριά, στο Ηραίο, υπό τη σκέπη του φάρου. Παντού το γαλάζιο του Κορινθιακού σε αγκαλιάζει για να σε υποδεχτεί ή να σε αποχαιρετίσει… Και μετά; Μετά Πίσια!
Ταβέρνα
Ο Πλάτανος που μετράει 80 και βάλε χρόνους στα ορεινά της περιοχής κοντά στην Περαχώρα. Κορμοί δέντρων για τραπέζια, που σαν έρθει η ώρα γεμίζουν κρέατα και μαγειρευτές νοστιμιές κάθε λογής. Τυρόπιτα χωριάτικη, χοντρό μακαρόνι με κοκκινιστό, νερό από την πηγή για χωνευτικό, κι άσε τα σύννεφα να πλησιάζουν. Απαραίτητο ένα ζακετάκι στο αυτοκίνητο.Ακόμα και μεσούντος του Αυγούστου, μια ψύχρα την έχει η αυλή και να καθίσεις μέσα, ε, δεν λέει.
Μεγάλο Σέσι – Κόλλιας
Στα βόρεια και ανατολικά της Αττικής, αφήνοντας πίσω σου τον Μαραθώνα, μπαίνεις στο Γραμματικό. Προσπερνάς τις ευωδιές των… Σειρήνων που σε καλούν να σταματήσεις για παϊδάκι και λουκάνικο. Είπαμε, πάμε θάλασσα για να τη θυμόμαστε τώρα που έρχονται τα πρωτοβρόχια… Και θάλασσα στο Γραμματικό σημαίνει Σέσι. Αναζητείς τις πινακίδες ή ρωτάς και μετά μισή ώρα διαδρομής, ανάμεσα σε άγρια φύση (που σύντομα θα γίνει χωματερή, όταν θα αρχίσει η επίσημη λειτουργεία του ΧΥΤΑ) βλέπεις το γαλάζιο του Ευβοϊκού κι αναθαρρεύεις.
Η ακτή καλή, τα νερά καθαρά, κι αν πας Σάββατο κι όχι Κυριακή, ο κόσμος λίγος, όσο πρέπει για να μην σε «χαλάσει». Δροσίζεσαι στα γρήγορα ή αν σ’ αρέσει το νερό μείνε μέχρι τ’ απόγευμα σαν τα θαλασσοπούλια. Και η συνέχεια; Η συνέχεια έχει ψάρι. Φρέσκο και φθηνό στη ταβέρνα Το Σέσι του Κώστα Κόλλια. Κι αν είσαι τυχερός και πιάσεις τραπεζάκι απέναντι από το μαγαζί ,στο υψωματάκι, βλέπεις το φεγγάρι να βγαίνει από τη θάλασσα και λες, τώρα στη Φολέγανδρο είμαι ή μιάμιση ώρα από την Αθήνα; Ο Κώστας κι η Μαρία θα φροντίσουν για να φύγεις ευτυχής και πλήρης γεύσεων.
Ραμνούντα – Λέπουρας
«Καλοκαιράκι στη Ραμνούντα, θα λιαζόμαστε γυμνοί…», παλιό τραγούδι, όσο παλιό είναι και το «μυστικό» της Ραμνούντας. Γυμνοί στον ήλιο κάποτε, τώρα με ομπρελίτσα και μαγιό Vilebrequin και εφημερίδα σε ροζ απόχρωση, οικονομική και καλά εν μέσω κρίσης, και βουτιές στα γρήγορα μην και μεσημεριάσει για τα καλά και δεν προλάβουμε τον Λέπουρα και τα ψητά του. Αφού, λοιπόν, δείξουμε την κολυμβητική μας δεινότητα με αντίπαλο το κύμα του Ευβοϊκού, δοκιμάζουμε τη δεινότητά μας και ως γευσιγνώστες της παράδοσης.
Ο Φώτης σε περιμένει στην ταβέρνα Ραμνούς, πλάι στον δρόμο, πριν από τον αρχαιολογικό χώρο. Έρχεται ο ταβλάς γεμάτος ορεκτικά, τα παίρνεις όλα και περνάς στα κρέατα. Κρασί άριστο, αυλή δροσερή, εικόνες χωριού άλλης εποχής, ήχοι φύσης και αισιόδοξη διάθεση. Στο τέλος βρίσκεις τις αναμνήσεις της νιότης, τις ακολουθείς, και παίρνεις τον δρόμο της επιστροφής στην κανονικότητα…
Χαλκιδική-Τριζόνι-Ανθούλα
Κι αν κατοικείς στα βόρεια, Σαλονίκη ας πούμε, ένας είναι ο δρόμος για την απόδραση: Σαν τη Χαλκιδική δεν έχει! Και αυτόν τον δρόμο τον γνωρίζουν όλοι, μα όλοι πια, κι όταν αποφασίσουν να επιστρέψουν, το αποφασίζουν όλοι μαζί κι ο πρώτος της ουράς μπαίνει στη Θέρμη κι ο τελευταίος ανάβει τη μηχανή του αυτοκινήτου στο Πευκοχώρι… Από θάλασσες, τι να πούμε. Ολόκληρη η Χαλκιδική ένα νησί μαγικό. Διαλέγεις ακτή και χύνεσαι στο κύμα. Πρόταση για φαγητό; Στην Κρυοπηγή, στο Τριζόνι. Ταβέρνα που ξεχωρίζει για την ποιότητα και την παράδοση, που δένει με τη δημιουργία και τη φαντασία. Ψάρια ολόφρεσκα, ταλιάτες, καρπάτσιο, κρίταμος, μύδια, τζίντερ, θρούμπι, πανακότα, χαλβάς πολίτικος και «δεν πάω πουθενά, εδώ θέλω να πεθάνω…». Κι ακόμα μια πρόταση: Η Ανθούλα!
Χειροποίητα ζυμαρικά, κρέατα εκλεκτής ποιότητας και προτάσεις με φρέσκα θαλασσινά και ψάρια. Βραβεία για την υψηλή μαγειρική και έπαινοι για την δημιουργική φαντασία. Τι άλλο πια;
Γεύεσαι θάλασσα πλατιά, απαντάς στις γαστρονομικές προκλήσεις, απλώνεις τα πόδια, κλείνεις τα μάτια και παραδίνεσαι στο φθινόπωρο, που θα σε οδηγήσει σ’ ένα καινούργιο καλοκαίρι.
