Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024 -

Οnce upon a time in... Athens


 Η Μαρθίλια Σβάρνα νεαρή τραγουδοποιός , συγγραφέας και σπουδάστρια παραστασιακών τεχνών στο Λονδίνο, μιλάει για τη νεανική της διαδρομή που την οδήγησε μακριά από την πατρίδα της . Αναφέρεται στις αλλαγές της ζωής  μιας νεαρής όταν αποφασίζει να ανοίξει τα φτερά της και να σχεδιάσει το μέλλον της. Κοιτώντας πίσω πολλές φορές, νοσταλγεί την Ελλάδα αλλά εξηγεί πως από τη μια στιγμή στην άλλη συναισθήματα , απώλειες κι ενθουσιασμοί μπορεί να γίνουν το υλικό των τραγουδιών της και των βιβλίων της .
Πρόσφατα κυκλοφόρησε και το πρωτο της βιβλίο με τίτλο "γαλάζιες πατούσες στο ταβάνι " ενώρα ηδη βρίσκεται στην ανάπτυξη του μουσικού της άλμπουμ με τραγούδια που έχουν να πουν την δική τους ιστορία.
 
Συνέντευξη στην Γεωργία Μαρία Δήμου
 
•Μαρθίλια ανήκεις στην γεννιά του 90;
Είμαι παιδί του ’95 και σιγά σιγά πλησιάζω τα 21 χρόνια ύπαρξης.
•Στη ζωή σου τι κάνεις; 
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, άλλα τα τελευταία 3 χρόνια ζω στην Αγγλία λόγω σπουδών.
Είμαι μπρος-πίσω συνέχεια όμως, όσο όμορφο και να είναι το Λονδίνο, χρειάζομαι μία «δόση» Αθήνας σίγουρα μία φορά το δίμηνο – ίσα ίσα να φορτίσω τις μπαταρίες μου και να δω λίγο χαμογελαστό κόσμο.
•Τι σπουδάζεις και με ποιο κριτήριο το επέλεξες; Σπουδάζω Performing Arts (τέχνες του θεάματος ή παραστατικές τέχνες, με εξειδίκευση στο μιούζικαλ, το οποίο ουσιαστικά είναι χορός, υποκριτική και τραγούδι.
Έκανα από μικρή και για πολλά χρόνια κλασικό μπαλέτο, πιάνο και γενικά ήμουν στην κατηγορία των μικρών ζιζανίων που είχαν κλίση προς τον καλλιτεχνικό τομέα. Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα πόσο αγαπούσα την δημιουργία και την έκφραση μέσω της κίνησης και της μουσικής, έβλεπα ότι απολάμβανα όσο τίποτα την συμμετοχή μου σε παραστάσεις και όλο το «πανηγύρι» - σενάρια, πρόβες, φώτα, χορογραφίες, κοστούμια και τόσα μα τόσα άλλα – μου είχαν πει και οι καθηγητές μου ότι ήμουν καλή στον τομέα αυτό, οπότε πήρα την βαθιά ανάσα και ανακοίνωσα στους δικούς μου ότι είχα αποφασίσει να ξενιτευτώ για να γίνω «θεατρίνα» που λέει και η γιαγιά μου.
 
•Όσον αφορά τις σπουδές σου στο εξωτερικό. Σε ποια ηλικία έφυγες; Αντιμετωπισες προβλήματα; Υπήρξε καποιο που σε αποθάρρυνε και αν ναι ποιο ειναι αυτο;
Λοιπόν, οι σπουδές στο εξωτερικό είναι διαμάντι. Έφυγα με τον αέρα της 18άρας γεμάτη όρεξη και ενέργεια για νέες περιπέτειες και έτοιμο εγκέφαλο για αποδοχή πληροφοριών ελπίζοντας μια μέρα να κατακτήσω τον κόσμο. Μέσα σε ένα εξάμηνο όλα αυτά είχαν εξαφανιστεί και ένιωθα σαν μία χελώνα που προσπαθεί να κρυφτεί στο καβούκι της. Ο ανταγωνισμός που υπάρχει εκεί έξω είναι απίστευτος, ειδικά στο συγκεκριμένο επάγγελμα και σίγουρα οι άνθρωποι είναι σκληροί.
 
Διαφορετική τακτική στα πάντα, διαφορετική νοοτροπία, τρόπος ζωής στον οποίο δεν ήμουν συνηθισμένη.. η προσαρμογή δεν είναι καθόλου εύκολη διαδικασία. Το ήξερα αυτό, πριν φύγω, αλλά μάλλον δεν το είχα συνειδητοποιήσει, όπως και οι περισσότεροι που φεύγουν για το εξωτερικό άλλωστε, και όταν βρέθηκα αντιμέτωπη με την κατάσταση τα βρήκα σκούρα.
 
Το καλό είναι ότι δεν τα παράτησα ούτε για μία στιγμή. Όσο πιο δύσκολα ήταν τα πράγματα, τόσο περισσότερο πείσμωνα και ύστερα από λίγο καιρό έμαθα να μην προσπαθώ να ξεπερνάω κανέναν, μόνο τον εαυτό μου. Ακούγεται κλισέ, αλλά ίσως ήταν το πιο σημαντικό μάθημα που πήρα.
 
Μέσα από αυτή τη διαδικασία βγήκα κερδισμένη αφού σκληραγωγήθηκα και πλέον νιώθω πολύ πιο δυνατή  σαν άνθρωπος. Γι αυτό λέω ότι οι σπουδές έξω είναι διαμάντι. Γιατί η ποιότητα εκπαίδευσης είναι εξαιρετική αλλά η ζωή δεν είναι εύκολη ρόδινη και ωραία όπως νομίζουν οι περισσότεροι. Μαθαίνεις να χάνεις και να εκτιμάς, και αυτό κατά τη γνώμη μου είναι πολύ σπουδαίο.
 
 
•"Γαλάζιες Πατούσες Στο Ταβάνι" λοιπον..
Πως αρχισες να γράφεις αυτα τα αποσπάσματα;Κάπου εδώ γυρνάμε πίσω, στα χρόνια του Λυκείου. Τα τρία πιο κρίσιμα χρόνια της εφηβείας, ξέρεις, εκεί που ξεφεύγεις λίγο από τους Μπιτλς και ακούς διαφορετική μουσική, που πρωτογνωρίζεις το αλκοόλ, που πρωτοερωτεύεσαι, πρωτοαπογοητεύεσαι.. τότε νομίζεις ότι το νόημα της ζωής κρύβεται κάπου στα αστέρια, αλλά καταβάθως δεν το πιστεύεις ούτε κι εσύ. Ήταν τα τρία χρόνια προετοιμασίας μου για τις εισαγωγικές εξετάσεις στα πανεπιστήμια της Αγγλίας και έτρεχα σε όλη την Αθήνα για μαθήματα μπαλέτου, τζαζ, πιάνου και φωνητικής. Φυσικά περνούσα ένα πολύ μεγάλο μέρος της ημέρας μου στους δρόμους και στα ΜΜΜ τα οποία με μετέφεραν από τη μία πλευρά της πόλης στην άλλη. Είχε γίνει τρόπος ζωής και η αλήθεια είναι ότι το απολάμβανα όσο και αν με κούραζε. Ένιωθα σαν μικρός ταξιδιώτης και είχα πάντα ένα τετραδιάκι μαζί μου και έγραφα ιστορίες από τις διαδρομές μου. Παρατηρούσα ανθρώπους, έντονες φυσιογνωμίες, περίεργα ντυσίματα, ακόμα και απλά βλέμματα, και δημιουργούσα ιστορίες μέσα στο κεφάλι μου και τις έγραφα. Αργότερα άρχισα να γράφω και στο σχολείο (κυρίως την ώρα των Λατινικών) για φίλους και φίλες μου, για καταστάσεις που βίωνα εγώ η ίδια, για πράγματα που ένιωθα, και τα έμπλεκα όλα μεταξύ τους βάζοντας πολλές «σάλτσες». Μου άρεσε αυτή η διαδικασία, γέμιζε τη μέρα μου ακόμη περισσότερο.
•Σκέφτηκες ποτέ πως θα ερχόταν κάποτε η στιγμή που θα τα δημοσίευες;
Σίγουρα μου άρεσε να τα μοιράζομαι. Οι πρώτες μου αναγνώστριες ήταν οι συμμαθήτριες μου στο Λύκειο. Θυμάμαι να κάνει γύρα το τετράδιο στην παρέα, κάτω από τα θρανία, κάθε φορά που είχα καινούριο κείμενο. Ήταν κάτι σαν εβδομαδιαία στήλη περιοδικού. Μερικές φορές έπαιρνα και παραγγελίες «γράψε κάτι και για μένα ρε». Είχε πλάκα γενικά, με ενθάρρυναν πολύ και έτσι αποφάσισα να δημιουργήσω ένα μπλόγκ και να τα ανεβάζω εκεί. Δεν είχα φανταστεί βέβαια ότι θα εκδοθούν ποτέ, αλλά σίγουρα το ήθελα. Ακόμα κι αν ξεκίνησα έτσι, δεν είμαι πλέον από τους ανθρώπους που κρατάνε ότι δημιουργούν για τον εαυτό τους και μόνο. Δεν είναι λίγο εγωιστικό; Η οποιαδήποτε μορφή τέχνης, κατά τη γνώμη μου, είναι για να την μοιράζεσαι, γιατί αλλιώς χάνεται το 50% της μαγείας.

•Ο τίτλος "Γαλάζιες Πατούσες Στο Ταβάνι" πως προέκυψε;Τις ημέρες που έψαχνα όνομα για το μπλογκ, θυμήθηκα ένα μεθυσμένο εφηβικό τηλεφώνημα γύρω στη μία το πρωί, κάτι ασυναρτησίες και το ταβάνι μου που είναι γεμάτο γαλάζιες πιτσιλιές από τέμπερες.

•Ποιό ειναι το αγαπημένο σου βιβλιο και γιατί;Ενώ θα μπορούσα να πω το πόσο αγαπάω το βιβλίο «ο Ξένος» του Αλμπερ Καμύ, για χίλιους και δύο λόγους, σε αυτό το σημείο, θα υποστηρίξω Ελληνική λογοτεχνία και θα δώσω τον τίτλο αυτόν στο «Shoebox» του Λουκά Μέξη. Απλούστατα γιατί εκτός από την απολαυστική, φρέσκια γραφή η οποία με κέρδισε κατευθείαν, πέρασα τόσο καλά διαβάζοντας το, που νόμιζα ότι είχα κάνει τις καλύτερες διακοπές της ζωής μου, κι ας ήταν Οκτώβρης όταν το πήρα στα χέρια μου.
•Εκτός απο τη συγγραφή ασχολείσαι και με το τραγούδι.Γράφεις κομμάτια; Πες μου ενα το οποίο εισαι εσυ!Η μουσική σύνθεση και η στιχουργία, ήρθε αυθόρμητα μαζί με τη συγγραφή, την ίδια εποχή, όπως όλων των νέων τραγουδοποιών της γενιάς μου, όλοι τότε ξεκινήσαμε και φυσικά όλοι γράφουμε για πράγματα που νιώθουμε. Δεν είμαι σίγουρη για το ποιο από τα κομμάτια μου είναι «εγώ». Ξέρω όμως σίγουρα, ότι το κάθε ένα από αυτά, εκφράζει με ακρίβεια και ειλικρίνεια το πώς ένιωθα την ώρα που το έγραφα.
•Η μέχρι τωρα πορεία σου ειναι πραγματικα αξία θαυμασμού για τα χρονια σου. Ειχες υποστηρικτές;Μπορείς να μου αναφέρεις εναν ο οποίος ειναι σημαντικός για εσενα;
Νιώθω πολύ τυχερή που μπορώ να πω ότι είχα μόνο υποστηρικτές στην πορεία μου μέχρι στιγμής. Κυρίως οι γονείς μου, πίστευαν από την αρχή σε εμένα και με ωθούσαν να κάνω όσο περισσότερα πράγματα μπορούσα ώστε να έχω πολλά προσόντα και γνώσεις. Ήξεραν τις ικανότητες μου και νιώθω ευγνώμων που επένδυσαν σε εμένα, χωρίς να φέρουν αντίρρηση σε καμία από τις επαγγελματικές επιλογές μου. Πέρα από τους γονείς μου, η καθηγήτρια που με δίδασκε μπαλέτο από τριών ετών και οι καθηγήτρια που μου έκανε πιάνο, φρόντισαν να με οπλίσουν με τις κατάλληλες συμβουλές και την καλλιτεχνική τους «τρέλα» ώστε να μπορώ να σταθώ στα πόδια μου και να μην ξεχνάω να είμαι ο εαυτός μου, πάνω απ’ όλα. 
•Κατάγεσαι απο μια καλλιτεχνική οικογένεια θα τολμούσα να πω. Πολλες φορες ειναι πολυ δύσκολο διότι οι περισσότεροι ισως σε αντιμετωπίσουν σαν "Το παιδι του/της".
Εσυ το αντιμετώπισες αυτο; Πως αισθάνθηκες; Δεν έχει συμβεί ακόμα αυτό, εκτός από τις φορές που έτυχε να βρεθώ στον χώρο εργασίας της μητέρας μου. Εκεί, εκ των πραγμάτων, είμαι «η κόρη της Γιαχνάκη». 
 
 
•Οι γονείς σου οπως ειναι λογικό ειναι πολυάσχολοι. Αισθάνθηκες ποτε πως σου λείπουν; Θα άλλαζες κατι σε αυτο;Οι γονείς μου είναι πολυάσχολοι, είναι αλήθεια, αυτό όμως δεν λειτούργησε ποτέ αρνητικά. Αντιθέτως, αποτέλεσαν έμπνευση για εμένα και όσο μεγάλωνα τους καταλάβαινα όλο και περισσότερο μιας και ήμουν το ίδιο πολυάσχολη με εκείνους. Δεν ένιωσα ποτέ απώλεια, έκαναν σωστή κατανομή του χρόνου, και κατάφερναν έτσι, και τις δουλειές τους και τις οικογενειακές εξορμήσεις στην εξοχή τα σαββατοκύριακα.
•Ποιο ειναι το μήνυμα που θα ηθελες να περάσεις στον κόσμο σχετικά με τα όνειρα και τις προσδοκίες τους;
Υπομονή και επιμονή. Η ζωή δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα, αλλά αν θέλεις κάτι πολύ το πετυχαίνεις, αρκεί να μην ξεχνάς ποιος είσαι πραγματικά. Ε και λίγη τρέλα πού και πού, δεν κάνει κακό.
 

Πηγή κειμένου: 

apostoli2016.blogspot.gr/