Ο γέροντας Παΐσιος όχι μόνο αισθανόταν την ευωδία των λειψάνων και των ιερών κειμηλίων, αλλά και ο ίδιος έγινε «ευωδία του Χριστού». Χίλιες μύριες φορές η Θεία Ευλογία τον προέδιδε με ευωδία, η οποία σαν «θεϊκός κόσμος» προερχόταν από τον ίδιο, τα προσωπικά του αντικείμενα, από τους τόπους, όπου έμενε, ενημερώνοντας τους αλλους για την αγιότητά του...
Όπου και να πήγαινε ο Γέροντας, παντού διαχεόταν η Θεία Ευλογία. «Αν ο άνθρωπος που έχει την ευλογία μέσα του, πάει κάπου, γύρω του, αμέσως σαν ρεύμα διαχέεται εκείνη η πνευματική τρυφερότητα, την οποία έχει μέσα του. Αν ο άνθρωπος βρίσκεται στην κατάσταση των δαιμόνων, επίσης διαχέονται γύρω του όσα έχει μέσα. Η δική μας πνευματική κατάσταση επηρρεάζει και τους άλλους».
Ο γέροντας γνώριζε για την Ευλογία που του έδωσε ο Θεός και μοιραζόταν με άλλους την περιουσία που είχε, αν την χρειάζονταν.
