Το Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό των Αγίων Ιωακείμ και Άννης στο Γηροκομείο της Νάουσας.
Μετά το πέρας της θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος παρέδωσε το ποσό των 4.000 ευρώ ως οικονομική ενίσχυση για τις ανάγκες του γηροκομείου ευχαριστώντας συγχρόνως και όλους εκείνους οι οποίοι βοηθούν ποικιλοτρόπως το ίδρυμα.
Ο Σεβασμιώτατος είχε ακόμα την ευκαιρία να συνομιλήσει με τους τροφίμους του Ιδρύματος, τους εργαζομένους και τη διοίκηση.
Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στην Θεία Λειτουργία:
«Ὦ μακαρία δυάς· ὑμεῖς πάντων γεννητόρων ὑπερήρθητε, ὅτι τήν τῆς κτίσεως πάσης ὑπερέχουσαν ἐβλαστήσατε», ψάλλει ὁ ἱερός ὑμνογράφος πρός τιμήν τῶν ἁγίων Θεοπατόρων Ἰωακείμ καί Ἄννης, καί τούς μακαρίζει, γιατί αὐτοί οἱ δύο βρίσκονται σέ πιό ὑψηλή καί περίοπτη θέση ἀπό ὅλους τούς γονεῖς, ἐπειδή ἀξιώθηκαν νά φέρουν στόν κόσμο αὐτή πού εἶναι ἀνώτερη ἀπό ὅλο τόν κόσμο, ἀξιώθηκαν νά φέρουν στόν κόσμο τήν Παναγία Παρθένο, τή Μητέρα τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ.
Τί ἦταν αὐτό ὅμως πού τούς ἔκανε νά ξεχωρίσουν ἀπό ὅλους τούς ἄλλους γονεῖς, ὥστε νά τούς ἐπιλέξει ὁ Θεός ὡς γονεῖς τῆς Μητέρας τοῦ Υἱοῦ του;
Ἦταν, ἀδελφοί μου, πρωτίστως ἡ πίστη τους. Ἦταν ἄνθρωποι εὐσεβεῖς καί πιστοί, ὅμως παρόλη τήν εὐσέβεια καί τήν πίστη τους εἶχαν νά ὑπομείνουν μία δοκιμασία στή ζωή τους, καθώς ἡ ἀτεκνία θεωρεῖτο τήν ἐποχή στήν ὁποία ζοῦσαν ἀπό τούς Ἰσραηλίτες ὄνειδος, θεωρεῖτο ντροπή. Ἔτσι χαρακτηρίζει τήν ἀτεκνία καί ἡ μητέρα τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ἡ Ἐλισάβετ, ἡ ὁποία ἔζησε μία ἀνάλογη κατάσταση, ὅπως διαβάζουμε στό κατά Λουκᾶν εὐαγγέλιο: «οὕτως μοι πεποίηκεν ὁ Κύριος ἐν ἡμέραις αἷς ἐπεῖδεν ἀφελεῖν τό ὄνειδός μου ἐν ἀνθρώποις».
Ὅμως ἡ ἀτεκνία τῶν ἁγίων Ἰωακείμ καί Ἄννης μπορεῖ νά ἦταν ὄνειδος γιά τούς ἀνθρώπους, δέν ἦταν ὅμως ὄνειδος γιά τόν Θεό, ὅπως σχολιάζουν οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Γιατί γιά τόν Θεό ὄνειδος προκαλεῖ ὄχι ἡ στειρότητα τοῦ σώματος ἀλλά τῆς ψυχῆς· καί στεῖρα θεωρεῖται ἡ ψυχή πού δέν ἔχει καρπούς ἀρετῆς.
Αὐτό ὅμως δέν ἴσχυε γιά τούς ἑορταζομένους ἁγίους, γιά τούς ἁγίους γεννήτορες τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, γι᾽ αὐτό καί ὁ Θεός τούς ἀξίωσε νά φέρουν στόν κόσμο αὐτήν πού ἐπρόκειτο νά γίνει Μητέρα τοῦ Υἱοῦ του.
Διέθεταν οἱ ἅγιοι Ἰωακείμ καί Ἄννα, ὅπως εἴπαμε, πίστη στόν Θεό καί ἡ πίστη αὐτή τούς ἔδινε ἐλπίδα καί ἡ ἐλπίδα τούς ἔδινε τή δύναμη νά ὑπομένουν τή δοκιμασία ἀλλά καί ἐπιμένουν στήν προσευχή πρός τόν Θεό καί νά ζητοῦν τό ἔλεος του καί τήν ἐκπλήρωση τοῦ αἰτήματός τους.
Δέν ἐπέμεναν ὅμως, ἀδελφοί μου, οὔτε διαμαρτυρόμενοι, γιατί ὁ Θεός δέν ἀνταποκρινόταν στή δέησή τους, οὔτε ἀπογοητευμένοι ὅτι δέν πρόκειται νά λάβουν ποτέ τό δῶρο τό ὁποῖο ζητοῦσαν.
Προσευχόταν μέ πίστη καί ἐμπιστοσύνη στόν Θεό καί ἄφηναν στή δική του κρίση καί στή δική του ἀγάπη τό αἴτημα τῶν καρδιῶν τους. Γι᾽ αὐτό καί ὁ Θεός ὄχι μόνο τούς χάρισε στό τέλος αὐτό πού ζητοῦσαν καί μάλιστα μέ θαυμαστό τρόπο, καθώς ἡ ἡλικία τῆς ἁγίας Ἄννης δέν ἐπέτρεπε νά φέρει στόν κόσμο ἕνα παιδί, ἀλλά τούς χάρισε καί πολύ περισσότερο ἀπό αὐτό πού ζητοῦσαν, τούς χάρισε τήν Παναγία Παρθένο, τήν ἀειπάρθενο Κόρη καί Μητέρα τοῦ Χριστοῦ. Καί αὐτό συνέβη, ἀδελφοί μου, διότι ὁ Θεός χαρίζει σέ αὐτούς πού τοῦ ἀναθέτουν μέ πίστη καί ἐμπιστοσύνη τά αἰτήματά τους, «ὑπέρ ἐκ περισσοῦ ὧν αἰτούμεθα ἤ νοοῦμεν», ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος.
Ἑορτάζοντας, λοιπόν, καί τιμώντας σήμερα τούς ἁγίους Θεοπάτορες, τόν ἅγιο Ἰωακείμ καί τήν ἁγία Ἄννα, ἄς διδαχθοῦμε, ἀδελφοί μου καί ἐμεῖς ἀπό τό παράδειγμα τῆς δικῆς τους ζωῆς.
Ἄς διδαχθοῦμε ἀπό τήν εὐσέβειά τους καί τήν πίστη τους στόν Θεό, καί ἄς νικήσουμε τήν ὀλιγοπιστία πού συχνά μᾶς διακρίνει καί μᾶς κάνει νά ἀπογοητευόμασθε καί νά ἀπελπιζόμασθε, ὅταν ὁ Θεός φαίνεται νά μήν ἀπαντᾶ στά αἰτήματά μας.
Ἄς ζητοῦμε ἀπό τόν Θεό νά μᾶς δώσει περισσότερη πίστη, ὅπως ἔκαναν καί οἱ μαθητές του λέγοντας «πρόσθες ἡμῖν πίστιν». Ἄς μήν ξεχνοῦμε ὅτι ὁ Θεός γνωρίζει, ὅπως μᾶς διαβεβαιώνει ὁ ἴδιος Χριστός, καλύτερα ἀπό τόν καθένα μας τί ἔχουμε ἀνάγκη στή ζωή μας καί πότε πρέπει νά μᾶς τό δώσει.
Ἄς διδαχθοῦμε ἀκόμη, ἀδελφοί μου, ἀπό τούς ἁγίους Ἰωακείμ καί Ἄννα, τήν προσευχή καί τήν ἐπιμονή στήν προσευχή. Ἄς μάθουμε νά προσευχόμεθα γιά ὅ,τι μᾶς ἀπασχολεῖ. Ἄς ζητοῦμε ἀπό τόν Θεό αὐτά πού ἔχουμε ἀνάγκη, χωρίς νά ξεχνοῦμε νά τοῦ δηλώνουμε ὅτι εἴμεθα ἕτοιμοι νά ὑποταγοῦμε στό θέλημά του, γιατί αὐτό εἶναι ἀσφαλῶς πρός τό συμφέρον τῆς ψυχῆς μας. Ἄς τοῦ ζητοῦμε πάνω ἀπό ὅλα τή βασιλεία του, σύμφωνα μέ τόν λόγο τοῦ Κυρίου μας «ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ … καί ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν», καί ἄς ἐπικαλούμεθα τίς πρεσβεῖες τῶν ἁγίων Θεοπατόρων Ἰωακείμ καί Ἄννης, ἐλπίζοντας ὅτι ὁ Θεός θά χαρίσει καί σέ μᾶς τά αἰτήματα τῶν καρδιῶν μας.
