κρίση

Αν ο ανομολόγητος στόχος των μνημονίων ήταν να αλλάξουν το κοινωνικό προφίλ της Ελλάδας, τότε μάλλον πέτυχαν. Όμως, το κόστος ήταν και παραμένει τεράστιο.
Η Ελλάδα του 2018 είναι μια χώρα πολύ διαφορετική από αυτή του 2008, την πρώτη χρονιά της οικονομικής κρίσης ή του 2010 της χρονιάς που ψηφίστηκε το πρώτο μνημόνιο και αυτό μπορεί να φανεί από μερικά δεδομένα.

Ικανοποίηση στους Σοσιαλδημοκράτες για το τέλος των μνημονίων, επιφυλάξεις στους Χριστιανοδημοκράτες και Φιλελευθέρους, απογοήτευση στο κόμμα της Αριστεράς (Die Linke) και αισιοδοξία στους γερμανούς βιομηχάνους.

Έχουμε δρόμο για να βγούμε από την κρίση, η λιτότητα δεν τελειώνει γιατί υπάρχουν δεσμεύσεις για τη χώρα που πρέπει να υλοποιήσουμε τονίζει ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μάρκος Μπόλαρης, εξηγώντας ότι «χρειαζόμαστε τη σύμφωνη γνώμη των δανειστών μας σε καίρια ζητήματα».

Ως «ξέφωτο» και μια ευκαιρία για τη χώρα αποτελεί το τέλος των μνημονίων, καθώς και μια νέα αφετηρία για μια μεγάλη κοινωνική συμμαχία, σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, υπ. Οικονομίας και Ανάπτυξης Γιάννη Δραγασάκη.

Η Ελλάδα ολοκληρώνει σήμερα επισήμως το τριετές πρόγραμμα στήριξης, με την επιτυχή έξοδό της και για πρώτη φορά από το 2010 μπορεί να σταθεί ξανά στα πόδια της. Αυτό αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM), ο οποίος σπεύδει πάντως να ξεκαθαρίσει ότι η εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων πρέπει να συνεχιστεί. 

Η οικονομική κρίση έχει φέρει τα πάνω κάτω στην ζωή των Τούρκων και άλλαξε ακόμη και την συμπεριφορά των κυβερνώντων. Ο Ερντογάν ζητά βοήθεια από Μέρκελ και Μακρόν και ο γαμπρός του εξαγγέλλει λιτότητα χωρίς βοήθεια από το ΔΝΤ.