Το πρωί της Δευτέρας, ο τρίτος πρωθυπουργός που διόρισε ο Μακρόν μέσα σε λίγο περισσότερο από έναν χρόνο, ο Σεμπαστιάν Λεκορνί, υπέβαλε την παραίτησή του έπειτα από μόλις 27 ημέρες στην εξουσία. Λίγες μόλις ώρες αφότου παρουσίασε τη νέα υπουργική του ομάδα, ο Λεκορνί βρέθηκε αντιμέτωπος με έντονες αντιδράσεις από τους συμμάχους του κεντροδεξιού χώρου, οι οποίοι διαμαρτυρήθηκαν για τον μεγάλο αριθμό προσώπων που παρέμειναν από την προηγούμενη κυβέρνηση του Φρανσουά Μπαϊρού. Μέχρι το βράδυ της ίδιας ημέρας, ο Μακρόν τον έπεισε να ξεκινήσει έναν τελευταίο γύρο διαπραγματεύσεων για την επίλυση της κρίσης. Αν αποτύχει, ο πρόεδρος έχει αφήσει να εννοηθεί ότι ενδέχεται να προχωρήσει σε νέα διάλυση της Εθνοσυνέλευσης και προκήρυξη βουλευτικών εκλογών.
Η παρατεταμένη αυτή αστάθεια και δυσλειτουργία έχουν πλήξει σοβαρά την αξιοπιστία της παραδοσιακής πολιτικής στη Γαλλία, τη στιγμή που το ακροδεξιό κόμμα Εθνικός Συναγερμός της Μαρίν Λεπέν διατηρεί ισχυρό προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις, όπως αναφέρει σε ανάλυσή του ο Guardian. Ο Εμανουέλ Μακρόν φέρει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για αυτή την κατάσταση. Η κεντρώα συμμαχία του έχασε την απόλυτη πλειοψηφία στις εκλογές του 2022 και στη συνέχεια ηττήθηκε από την αριστερή συμμαχία στις πρόωρες εκλογές που ο ίδιος προκάλεσε πέρυσι. Ωστόσο, συνέχισε να κυβερνά σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα, πιέζοντας τους διαδοχικούς πρωθυπουργούς του να προωθήσουν αντιλαϊκούς προϋπολογισμούς λιτότητας χωρίς δημοκρατική εντολή.
Η επιμονή του σε αυτή τη λανθασμένη τακτική, τη στιγμή που οι αγορές ομολόγων στοχοποιούν τη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ε.Ε., θεωρείται ανεύθυνη. Παρότι ο Μακρόν καλεί συνεχώς τους πολιτικούς του κέντρου να συμβιβαστούν για το εθνικό συμφέρον, ο ίδιος αρνείται να κάνει ουσιαστικές παραχωρήσεις. Ειδικότερα, δεν έχει αναγνωρίσει ότι το πολιτικό κλίμα και η αριθμητική της Βουλής δεν επιτρέπουν περικοπές που πλήττουν τις δημόσιες υπηρεσίες και τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα. Ενδεικτικά, έχει απορρίψει σταθερά τις προτάσεις της Αριστεράς για επιβολή ετήσιου φόρου 2% στους υπερπλούσιους.
Καθώς οι κίνδυνοι οικονομικής αστάθειας αυξάνονται, με πιθανές συνέπειες και για την υπόλοιπη Ευρώπη, η Γαλλία πρέπει να βρει διέξοδο από το πολιτικό τέλμα. Ακόμα κι αν ο Λεκορνί καταφέρει να επιτύχει συμφωνία με το κεντροδεξιό κόμμα, οι Ρεπουμπλικάνοι, η νέα μειοψηφική κυβέρνηση είναι πιθανό να έχει την ίδια άδοξη τύχη με τις προηγούμενες. Η διενέργεια νέων εκλογών, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, εγκυμονεί τον κίνδυνο να δώσει τον κοινοβουλευτικό έλεγχο στον Εθνικό Συναγερμό ή να οδηγήσει σε νέο αδιέξοδο. Ωστόσο, η σημερινή παράλυση και οι εσωτερικές συγκρούσεις προσφέρουν μεγάλο πλεονέκτημα στη Λεπέν ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2027.
Για τον Μακρόν, που ανέλαβε την εξουσία με στόχο να αναχαιτίσει την άνοδο της ακροδεξιάς, το τέλος της δεύτερης θητείας του έχει μετατραπεί σε πολιτική ταπείνωση. Αν και στο εξωτερικό έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής στάσης απέναντι στη νέα γεωπολιτική αστάθεια, στο εσωτερικό η αλαζονεία και η οικονομική του ακαμψία τον έχουν αφήσει απομονωμένο και εξαιρετικά αντιδημοφιλή. Είναι μάλλον απίθανο να παραιτηθεί και ο Λεκορνί ενδέχεται να καταφέρει προσωρινά να συγκρατήσει την κατάσταση. Όμως, η Γαλλία αξίζει κάτι καλύτερο, τόσο από τον πρόεδρό της όσο και από την πολιτική της τάξη.
