Έχετε αναρωτηθεί γιατί οι πτήσεις πλέον φαίνεται να διαρκούν όλο και περισσότερο;
Είναι ένα φαινόμενο που ονομάζεται «padding» και βοηθά τις αεροπορικές εταιρείες να φτάνουν στην ώρα τους -αλλά έχει και το κόστος του.
Στη δεκαετία του 1960, η πτήση από τη Νέα Υόρκη στο Λος Άντζελες διαρκούσε πέντε ώρες, ενώ η πτήση από τη Νέα Υόρκη στην Ουάσινγκτον διαρκούσε μόλις 45 λεπτά. Σήμερα, οι ίδιες πτήσεις διαρκούν πάνω από έξι ώρες και 75 λεπτά αντίστοιχα, παρόλο που τα αεροδρόμια δεν έχουν απομακρυνθεί μεταξύ τους.
Αυτό ονομάζεται «schedule creep» ή «padding» (παράταση του χρονοδιαγράμματος). Και είναι ένα μυστικό που οι αεροπορικές εταιρείες δεν θέλουν να γνωρίζετε, ειδικά λόγω των επιπτώσεων στο περιβάλλον. Το «padding» είναι ο επιπλέον χρόνος που οι αεροπορικές εταιρείες επιτρέπουν στον εαυτό τους για να πετάξουν από το σημείο Α στο Β.
Επειδή αυτές οι πτήσεις είχαν συνεχώς καθυστερήσεις, οι αεροπορικές εταιρείες έχουν πλέον ενσωματώσει τις καθυστερήσεις που αντιμετωπίζουν εδώ και δεκαετίες στα χρονοδιαγράμματα τους, αντί να βελτιώσουν τις λειτουργίες τους.
Μπορεί να φαίνεται αβλαβές για τον επιβάτη, ωστόσο, αυτή η παγκόσμια τάση δημιουργεί πολλαπλά προβλήματα: όχι μόνο το ταξίδι σας διαρκεί περισσότερο, αλλά η δημιουργία της ψευδαίσθησης της ακριβείας σημαίνει ότι δεν υπάρχει πίεση στις αεροπορικές εταιρείες να γίνουν πιο αποτελεσματικές, με αποτέλεσμα οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα να συνεχίσουν να αυξάνονται.
«Κατά μέσο όρο, πάνω από το 30% όλων των πτήσεων φτάνουν με καθυστέρηση άνω των 15 λεπτών κάθε μέρα», λέει μιλώντας στο BBC ο πιλότος Michael Baiada, πρόεδρος της εταιρείας συμβούλων αεροπορίας ATH Group, επικαλούμενος την πρόσφατη έκθεση Air Travel Consumer Report του Υπουργείου Μεταφορών των ΗΠΑ.
Το ποσοστό αυτό ήταν 40%, αλλά η προσθήκη χρόνου – και όχι οι βελτιώσεις στις λειτουργίες – αύξησε τα ποσοστά άφιξης στην ώρα τους.
Φυσικά, οι αεροπορικές εταιρείες γνωρίζουν ότι οι πελάτες τους εκτιμούν την ακρίβεια. Επομένως, αν η άφιξη στην ώρα τους είναι επωφελής για τους πελάτες και τις αεροπορικές εταιρείες, γιατί οι αεροπορικές εταιρείες δεν προσπαθούν να βελτιώσουν την αποδοτικότητά τους αντί να επιμηκύνουν τη διάρκεια των πτήσεων;
Ο τελικός στόχος είναι το λεγόμενο «A0», δηλαδή η άφιξη στην πύλη ακριβώς στην ώρα. Αν μια πτήση είναι νωρίτερα ή αργοπορημένη, μπορεί να διαταράξει πολλά άλλα πράγματα, όπως τη διαθεσιμότητα των πυλών και τη χωρητικότητα του αεροδρομίου.
Υπάρχει ακόμη και μια γλώσσα για να περιγράψει αυτή την ακρίβεια. Έτσι, κάθε καθυστέρηση πέραν του A0 [Αrrival Zero] προσθέτει τον αριθμό των λεπτών που το αεροσκάφος έφτασε με καθυστέρηση στην πύλη – A15, για ένα αεροσκάφος που έχει καθυστέρηση 15 λεπτών.
Ωστόσο, οτιδήποτε μεταξύ A0 και A14 δεν θεωρείται καθυστέρηση από το Υπουργείο Μεταφορών των ΗΠΑ. Το Υπουργείο Μεταφορών δημιούργησε αυτό το παγκόσμιο πρότυπο για τη μέτρηση της «ακρίβειας» πριν από την έλευση των σύγχρονων δεδομένων και επικοινωνιών που, σήμερα, καθιστούν εφικτό το A0.
Ο έλεγχος της εναέριας κυκλοφορίας πρέπει να το λαμβάνει αυτό υπόψη, επειδή η άφιξη πάρα πολλών αεροσκαφών περίπου την ίδια ώρα υπερφορτώνει τα αεροδρόμια. Έτσι, ο έλεγχος της εναέριας κυκλοφορίας επιμηκύνει τις προσεγγίσεις των αεροσκαφών, επιβραδύνοντας τους ρυθμούς άφιξης.
