23
Αυγούστου
2015
- 15:38
Τελευταία τροποποίηση στις 23 Αυγούστου, 2015 - 15:38
Στο πέρασμα των χρόνων της σύγχρονης ιστορίας της γυναικείας μόδας, οι φούστες αντιμετωπίστηκαν με μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή προσέγγιση, που καθρέφτιζε ανέκαθεν τις κοινωνικές συμβάσεις, αλλά και το γενικότερο οικονομικό και πολιτισμικό περιβάλλον της κάθε περιόδου.
Η πρώτη ας πούμε "επαναστατική" προσέγγιση του μήκους της φούστας , άρχισε δειλά την δεκαετία του 1920, αναδεικνύοντας την "νέα" γυναίκα που διαδόθηκε ως "flapper". Ήταν εκείνη η γυναίκα που λικνίζονταν στο ρυθμό του τσάρλεστον, που έκοβε κοντά τα μαλλιά της και θεωρούσε δεδομένη μια κάποια "ελευθερία κινήσεων" στο ανδροκρατούμενο περιβάλλον. Βέβαια, όπως θα ήταν αναμενόμενο, οι "flappers" δεν θα επιβίωναν για πολύ, αφού η γενικότερη κοινωνική κατακραυγή ήταν έντονη και οι μακριές φούσττες πολύ περισσότερες.
Ο Β παγκόσμιος πόλεμος, επηρέασε το μήκος της φούστας για έναν και μόνο απλό λόγο, που ήταν καθαρά οικονομικός. Έτσι για οικονομία στο ύφασμα, το στρίφωμα της φούστας άρχισε και πάλι να ανεβαίνει, ενώ μετά τον πόλεμο, οι διάσημες κυρίες του Χόλιγουντ επέλεγαν όλο και περισσότερο την κοντή φούστα, αλλά σαν ένα σέξι εσώρουχο ή και σαν μαγιό.
Στα τέλη της δεκαετίας του 40, ο διάσημος σχεδιαστής Κριστιάν Ντιόρ, επανέφερε την "τάξη", σχεδιάζοντας μάξι φούστες και μάλιστα πολύ φαρδιές που έμελλαν να αποτελέσουν αδιαμφισβήτητη μόδα μέχρι και την δεκαετία του 1960. Η επιλογή του Ντιόρ ήταν μονόδρομος για να εξασφαλίσουν οι γυναίκες το πρότυπο του καθωσπρεπισμού και καμία άλλη στιλιστική επιλογή δεν γινόταν εύκολα αποδεκτή.
Αυτή όμως η ησυχία και "γλυκανάλατη" ατμόσφαιρα θα έλθει σε βίαιη σύγκρουση με την νέα γενιά των 60's, που αντιδρά και αμφισβητεί τα πάντα! Οι νεαρές κοπέλες αυτής της γενιάς θα καθιέρωναν τη μίνι φούστα για τα καλά, για να εκφράσουν την αντίδραση τους στον δήθεν όπως ισχυρίζονταν καθωσπρεπισμό, αναδεικνύοντας την θηλυκή πλευρά της γυναίκας, μέσα σε μια γενικότερη έκρηξη απελευθέρωσης από τις προηγούμενες γενιές!
Η δεκαετία του 60 συνοδεύτηκε από ένα παγκόσμιο ρεύμα μιας φαινομενικής επαναστατικής κουλτούρας, η οποία βέβαια θα συνοδευόταν από την αντίστοιχη βιομηχανία ομορφιάς και μόδας! Οι φούστες αρκετά πάνω από το γόνατο ήταν πλέον γεγονός, αλλά και τα φορέματα έγιναν πολύ πιο αποκαλυπτικά. Λέγεται πως η πρώτη πασαρέλα που φιλοξένησε τη μίνι φούστα, ήταν αυτή του σχεδιαστή Αντρέ Κουρέζ στο Παρίσι και μάλιστα οι παραυρισκόμενοι βλέποντας το μοντέλο να λανσάρει την μίνι φούστα σε σχήμα "Α", έμειναν άφωνοι και δεν χειροκρότησαν καθόλου προσπαθώντας να "συνέλθουν" από το πολιτισμικό σοκ! Το 1965, τα fashion icon της εποχής , η Τουίγκι και η Τζιν Σρίμπτον, κυριαρχούν, ενώ η δεύτερη εμφανίστηκε σε ιππόδρομο της Μελβούρνης, φορώντας λευκό μίνι φόρεμα, χωρίς καλσόν, καπέλο και γάντια, καταπατώντας τον τότε αυστηρό ενδυματολογικό κώδικα!
Την μίνι φούστα, προώθησε μάλλον άθελα της και η Τζάκι Κένεντυ. Μια παλιά συμμαθήτρια της, η Λίλι Πούλιτζερ, είχε καταπιαστεί την πώληση χυμών φρούτων σε πάγκους. Κάποια στιγμή, ζήτησε από την μοδίστρα της να της φτιάξει ένα συνολάκι πολύχρωμο, χωρίς μανίκια και κοντό, για να μην λερώνεται με λεκέδες από τα φρούτα! Μέσα σε πολύ μικρό διάστημα, το νέο αυτό μίνι φόρεμα με το παρατσούκλι " Λίλι" έκανε πάταγο στην αγορά.
Αργότερα, την δεκαετία του 1970, η σχεδιάστρια Βίβιαν Γουέστγουντ, μαζί με τον σχεδιαστή Μάλκολμ ΜακΛάρεν, έφεραν στη μόδα το μίνι με υλικό από PVC, πλαισιομένο από διχτυωτά καλσόν και αρβύλες. Αργότερα, φαίνεται πως η βιομηχανία της μόδας, άρχισε να ρίχνει λιγότερο βάρος στο μήκος της φούστας ή των φορεμάτων και στράφηκε προς την εμφάνιση του γενικότερου συνόλου σε συνδυασμό με νέα ανανεωμένα αξεσουάρ.
Μέχρι και σήμερα όμως, οι σχεδιαστές μπορούν να "παίξουν" όποτε θέλουν με μίνι ή με πιο μάξι σύνολα, ενώ πλέον η αγορά είναι πλήρως απελευθερωμένη ,συμβαδίζοντας αλλά και αποτελώντας σύμβολο και σημαία του δυτικού πολιτισμού και τρόπου ζωής.
Αθηνά Ισιγώνη
