«Το ζήτημα είναι από που βλέπει κανείς τον ουρανό… Εγώ τον έχω δει από καταμεσίς της θάλασσας» Οδ.Ελύτης.
της Κατερίνας Βαμβακούση
Ύστερα από ένα γεμάτο ένταση χειμώνα με υψηλό πολιτικά θερμόμετρο και το προσφυγικό ζήτημα στο απόγειό του η τουριστική Ελλάδα προσπαθεί να δείξει το θετικό της πρόσημο.
Πράγματι οι αφίξεις σε Κυκλάδες, Κρήτη και Ιόνιο είναι σε άνοδο φέτος, σε νησιά όμως που δέχτηκαν το μεγάλο κύμα της προσφυγικής κρίσης και συντηρούν ακόμη τα προσφυγικά camps η πτώση στην τουριστική κίνηση είναι αισθητή με τη Κω, τη Σάμο και τη Λέσβο να κινούνται σε αρνητικό πρόσημο …
Ας μη ξεχνάμε και την παγκόσμια εκστρατεία που έγινε για να απονεμηθεί το Νόμπελ Ειρήνης στους Έλληνες νησιώτες με τη φωτογραφία των γιαγιάδων της Λέσβου που ταΐζουν το μικρό προσφυγόπουλο να γίνεται viral και να πρωτοστατεί σε μια παγκόσμια κίνηση ανθρωπισμού και αλληλεγγύης…
Μία φωτογραφία λοιπόν χίλιες λέξεις που μας έδωσε ένα ηθικό ανάστημα και μια ελπίδα ανθρωπιάς μέσα στη γενικότερη κατήφεια της οικονομικής ασφυξίας…
Και το ερώτημα που τίθεται σε όλους μας όσους πονάμε αυτόν τον τόπο είναι το ακόλουθο:
Ποια Ελλάδα αγαπάμε, ποια Ελλάδα αντέχουμε; εκείνη της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης, της ζεστής αγκαλιάς, αλλά και της ακριτικής ανέχειας ή εκείνη της τουριστικής βιομηχανίας που φέρνει χρήματα στον τόπο, θέσεις εργασίας κλίνει βέβαια συχνά προς έναν υπερκαταναλωτισμό αναγκαίο για τα έσοδα από τους διεθνείς κροίσους του jet set…;
Η απάντηση όχι τόσο προφανής, αλλά τα δύο πρόσωπα του Ιανού μπορεί να συνυπάρχουν αρκεί να θυμόμαστε το μέτρο που μας δίδαξαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι…
