Η Χαλίμ Αλί ήταν μέχρι πρότινος ένας άνθρωπος-φάντασμα. Ενας πολίτης που είχε ΑΦΜ αλλά δεν μπορούσε να εξασφαλίσει τα απαραίτητα χαρτιά για άδεια παραμονής στην Ελλάδα.
Μετά από χρόνια και προσωρινές άδειες, ο Χαλίμ κατάφερε να βγάλει χαρτιά και μοιράζεται την ιστορία του...
Το 2006, ο Χαλίμ Αλί γίνεται 20 ετών και ο πατέρας του του έχει εξασφαλίσει με πολλές θυσίες το ποσό που ζητούν οι δουλέμποροι για να φύγει ο γιος του από τη χώρα. Ο πατέρας του ξέρει ότι στο χωριό δεν υπάρχει μέλλον για τον νεαρό, γι’ αυτό και επιθυμεί το καλύτερο για το παιδί του.
Το ταξίδι προς το καλύτερο αύριο, οδηγεί τον Χαλίμ στο Ντουμπάι, όπου πιάνει δουλειά σε ένα βενζινάδικο. Μπορεί οι συνθήκες να είναι καλύτερες, αλλά ο μισθός είναι μικρός και το σύστημα του κράτους δεν του επιτρέπει να πιάσει δεύτερη δουλεια.
Εκεί, ένας Ελληνας τον παρακινεί να φύγει από το Ντουμπάι. «Πήγαινε στην πατρίδα μου, την Ελλάδα, είναι πολύ συμπατριώτες σου εκεί», του λέει. Μετά από έξι χρόνια και αιματηρές οικονομίες, ο Χαλίμ καταφέρνει να συγκεντρώσει τα χρήματα που χρειάζονται για να έρθει στην Ελλάδα, μέσω Τουρκίας.
Ο δουλέμπορος, τον αφήνει στα σύνορα. Από εκεί περνάει στον Εβρο και τότε ξεκινάει ένα νέο ταξίδι. Με ένα σακίδιο στον ώμο και λίγα χρήματα, φτάνει στον σταθμό των τρένων και με τα λίγα ελληνικά που γνώριζε ζητά ένα εισιτήριο για την Αθήνα.
Το τρένο κάνει στάση στο Λιανοκλάδι και ο ελεγκτής τον κατεβάζει, εξηγώντας του ότι τα χρήματα που είχε πληρώσει για εισιτήριο έφταναν μόνο μέχρι εκεί. Χωρίς φαγητό και εξαντλημένος, ο Χαλίμ παραμένει δύο ημέρες στον σταθμό, καθώς δεν έχει καθόλου χρήματα. Τότε, αποφασίζει να κατευθυνθεί με τα πόδια στη Λαμία.
Στο κέντρο της πόλης βρίσκει δύο συμπατριώτες, οι οποίοι του ανοίγουν το σπίτι τους, αρκεί να μοιράζονται τα έξοδα. Ο Χαλίμ ξεκινά να δουλεύει στα χωράφια, ζώντας με τον φόβο καθώς βρίσκεται παράνομα στην χώρα. Λίγο καιρό αργότερα, ένας συμπατριώτης του φεύγει από τη χώρα και πουλά στον Χαλίμ έναντι 100 ευρώ τη δική του δουλειά... να καθαρίζει τζάμια.
«Πήγαινα πρωί πρωί, καθάριζα τα τζάμια και έτρεχα με χίλια ξανά στο σπίτι. Κρυβόμουν από την αστυνομία», αναφέρει, αλλά δεν την γλίτωσε. Τρεις μήνες πέρασε στα κρατητήρια της Λαμίας και όταν αυτά γέμιζαν, τον μετέφεραν στα Καμμένα Βούρλα.
Ο Χαλίμ καταφέρνει να βγάλει προσωρινή άδεια παραμονής και επιστρέφει στην επιχείρηση «καθαρά τζάμια», ενώ παρουσιάζεται στο Αστυνομικό Τμήμα, όπως ορίζει ο νόμος. Παράλληλα, ξεκινάει προσπάθειες για χορήγηση ασύλου, με επιτήδειους να τον κοροϊδεύουν και να του παίρνουν χρήματα.
Τα χρόνια περνούν και η επιχείρηση του Χαλίμ μεγαλώνει και φτάνει τις 50 επιχειρήσεις, ενώ ο ίδιος έχει αποκτήσει φίλους και ανθρώπους που τον νοιάζονται. Η χορήγηση ασύλου ακόμη δεν έχει γίνει πραγματικότητα και οι φίλοι του αναλαμβάνουν δράση. Βρίσκουν την κατάλληλη δικηγόρο, η οποία «τρέχει» τη διαδικασία και τα καταφέρνουν.
Ο φάκελος του Χαλίμ που τελικά κατατίθεται στο αλλοδαπών, στην Αθήνα, είναι γεμάτος υπεύθυνες δηλώσεις Λαμιωτών που δηλώνουν -και με το γνήσιο της υπογραφής- ότι ο Χαλίμ Αλί είναι αποδεκτός από την τοπική κοινωνία. Ολοι στέκονται στο πλευρό του και η χορήγηση ασύλου εγκρίνεται και ο Χαλίμ μετά από 6 ολόκληρα χρόνια,νομιμοποιείται.
Πλέον, επιθυμεί να δει ταξιδέψει στην πατρίδα του και να ανταμώσει με τους δικούς του ανθρώπους.
«Το πρώτο πράγμα που θα κάνω είναι να σφίξω στην αγκαλιά μου τη μάνα μου. Θα δω την οικογένεια μου και στις αρχές του Ιανουαρίου θα γυρίσω πίσω στη Λαμία», αναφέρει.
Από την πλευρά του ο καλός του φίλος, Νίκος Γρεβενίτης, που έχει σταθεί δίπλα στον Χαλίμ λέει: «Είναι ψυχούλα, αυτός ο άνθρωπος δεν γίνεται να μην σε συγκινήσει. Τον έχω δει να κλαίει σαν μικρό παιδί, όταν η μάνα μου βρήκε και του χάρισε το παλιό μου ποδήλατο, γιατί το δικό του το είχαν κλέψει. Μια πράξη απλή και ασήμαντη για όλους εμάς, για εκείνον ήταν μια πράξη ευγνωμοσύνης. Μια ευγνωμοσύνη που ανταπέδωσε αληθινά και απλόχερα με τη σειρά του, στη δική μου μάνα. Που την ένιωθε πλέον και για δική του… Δεν γίνεται να μην αγαπάς ένα παιδί που όταν στο μαγαζί καθιερώθηκε ο καφές σε αναμονή, ήταν εκείνος που πρώτος άφησε 3 ευρώ για να πιει καφέ και να φάει κάτι κάποιος που είχε μεγαλύτερη ανάγκη από εκείνον. Και από τότε, το έκανε κάθε μέρα».
Ο Χαλίμ κάνει όνειρα και τόπος αυτών είναι η Λαμία. Θέλει να μαζέψει χρήματα και να ανοίξει ένα μικρό καφέ, ενώ επιθυμεί να παντρευτεί Λαμιώτισσα. «Απ’ έξω ας είναι έτσι και έτσι. Από μέσα να είναι όμορφη πολύ», δηλώνει στο lamianow.
Αυτή είναι η ιστορία του Χαλίμ ή μάλλον ένα μικρό κομμάτι της ιστορίας ενός παιδιού που ταξίδεψε 8.717 χλμ, άλλαξε δύο ηπείρους και πέρασε από 5 χώρες για να γίνει…Λαμιώτης!
Πηγή & φωτογραφίες: lamianow
