Δεν έχω καμία φοβία με τα ύψη, αλλά το να βουτάς στο κενό από τα 14.000 πόδια, τουτέστιν 4,3 χιλιομετράκια, δεμένη σφιχτά πάνω σε έναν 23χρονο ύψους 1.90 μ. και βάρους 103 κιλών, είναι μια εμπειρία που δεν ζεις καθημερινά.
Πριν από το άλμα είχα μια... στάλα άγχος και έτσι ο εκπαιδευτής μου δεν γλίτωσε την «ανάκριση». Το όνομά του ήταν Μίχαλ Σιέντσουκ, Πολωνός στην καταγωγή με 5ετή εμπειρία και συγκεκριμένα 1.670 άλματα στο ενεργητικό του - τι στο καλό στο 1.671 θα γινόταν η στραβή; Εκείνος απολύτως χαλαρός με έπεισε ότι γνωρίζει καλά τα μυστικά του σπορ, ενώ μου διευκρίνισε μία μικρή αλλά σημαντική πληροφορία: Το εφεδρικό αλεξίπτωτο ανοίγει αυτόματα.
Το Skydive Athens, είναι μία πιστοποιημένη σχολή (από την ελληνική και την αμερικανική αεραθλητική ομοσπονδία) και βρίσκεται στην Kωπαΐδα, περίπου μια ωρίτσα μακριά από την Αθήνα. Φτάνοντας εκεί διαπίστωσα ότι η πλειονότητα των πρωτάρηδων που προορίζονταν για tandem (άλμα εξαρτημένος από τον εκπαιδευτή) ήταν καμιά 80αριά άτομα –άπαντες από ψιλοαγχωμένοι έως χοντροαγχωμένοι. Εγώ πάλι όσο περνούσε η ώρα, διαχειριζόμουν ολοένα και καλύτερα το άγχος –βασικά ήμουν χαρούμενη και ανυπόμονη.
Δεν άλλαξε τίποτα στη διάθεση μου ακόμη και όταν φτάσαμε με το μονοκινητήριο αεροσκάφος στο επιθυμητό ύψος και άρχισαν οι πτώσεις (εγώ και ο εκπαιδευτής μου φύγαμε τελευταίοι). Απολάμβανα τη θέα από ψηλά και το βλέμμα των συνταξιδιωτών την ώρα της μεγάλης εξόδου (ήταν που δεν είχα δει τα μούτρα μου. Τα είδα μετά βέβαια στο βίντεο και τις φωτογραφίες). Ακόμη και όταν φτάσαμε στην άκρη της πόρτας του αεροπλάνου είχα την ίδια χαρά. Λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου όμως αργότερα όταν βρέθηκα στο κενό, όλα άλλαξαν άρδην!
Ο Μίχαλ δεν «ξάπλωσε» παράλληλα με το έδαφος αμέσως, αλλά ξεκίνησε μία βουτιά στο κενό με το κεφάλι προς τα κάτω με ταχύτητα 200 χλμ την ώρα. Πάνω που πίστεψα ότι πάει τέλειωσαν όλα, εκείνος «ξάπλωσε» στον αέρα, και άρχισε να παίζει με τον άλλον εκπαιδευτή, ο οποίος τραβούσε βίντεο. Η αλήθεια είναι πως απόλαυσα όσο τίποτα την αίσθηση της πτώσης στο κενό. Δεν κράτησε όμως για πολύ. Ο Μίχαλ μπορούσε να ελέγξει στον αέρα και την παραμικρή μας κίνηση. Άρχισε λοιπόν μία ακόμη κάθετη πτώση με ταυτόχρονο στροβιλισμό –εκείνη τη στιγμή τα χρειάστηκα κανονικά, με πόνεσαν τα αυτιά μου και ανακατεύτηκε το στομάχι μου. Άρχισα να σκέφτομαι τα παιδιά μου! Όταν τέλειωσε και αυτή η δοκιμασία άνοιξε επιτέλους το αλεξίπτωτο, στα 4.000 πόδια πάνω από το έδαφος.
