Aύγουστος, ο μήνας της Παναγίας και της αυστηρής δεκαπενθήμερης νηστείας. Στον Πόντο θεωρούνταν ο πιο πλούσιος μήνας του χρόνου επειδή την εποχή αυτή πραγματοποιούνταν ο αλωνισμός και η συγκομιδή των περισσοτέρων αγροτικών προϊόντων, εξ ου και το όνομα Αλωνάρτ’ς.
Οι Κρυπτοχριστιανοί του Πόντου μηχανεύονταν χίλιους τρόπους, για να μπορέσουν να θάψουν τους νεκρούς τους σύμφωνα με το τυπικό της χριστιανικής λατρείας.
Υπήρχαν πολλοί μοναχοί ντυμένοι δερβίσηδες, που ταξίδευαν από χωριό σε χωριό, για να εξυπηρετούν κρυφά τις θρησκευτικές ανάγκες των κρυπτοχριστιανών.
Το γεγονός συνέβη το 1921 στο χωριό της, και ήταν αυτόπτης μάρτυρας.
Ξεσήκωσαν (και) τη Ρόδο οι Μωμόγεροι. Σήμερα το μεσημέρι στην πλατεία Κύπρου και τους γύρω δρόμους αναβίωσε με εμφατικό τρόπο το ιδιαίτερο αυτό έθιμο, το οποίο παρουσιάστηκε από τον Σύλλογο Ποντίων Ρόδου «Ο Διγενής» και τον Ποντιακό Πολιτιστικό Σύλλογο Πικρολίμνης Κιλκίς.
«Αγαπητή μου αδελφή Ευτυχία Ι. Καρτάση, με την βαρκούλα ταύτην σοι στέλνω άπειρους ευχάς επ' ευκαιρία των του Σωτήρος μας εορτών. Το νέον έτος ειη υμίν μεστόν παντός αγαθού, ο επιθυμείτε, το επιθυμεί η αδελφική μου καρδιά».
Το βράδυ παραμονής του Νέου Έτους, τα παιδιά πήγαιναν για τα Κάλαντα. Τι έκαναν όμως αυτοί και αυτές που μόλις πέρασαν την παιδική ηλικία ή πλησίαζαν το 18ο έτος της ηλικίας τους και δεν μπορούσαν να πούνε τα κάλαντα;
Επινόησαν το έθιμο «το κρέμασμα του δισακίου».
