Για το πνευματικό νόημα που συγκεντρώνει η εξουσία του Αναστάντος Κυρίου πάνω στην ανθρωπότητα σε σχέση με αυτή που ασκούν οι εγκόσμιες δυνάμεις, κάνει λόγο ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Tιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας κ.κ. Αναστάσιος μέσα από άρθρο του που δημοσιεύεται στον ιστότοπο του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών.
«Σε αντίθεση με τις διάφορες θεοκρατικές παραδόσεις που συνδέουν τη θρησκευτική και την κρατική εξουσία, η Εκκλησία πρέπει να παραμείνει συνεπής στον πνευματικό της ρόλο. Η επίκληση του ονόματος του Χριστού δεν έχει θέση σε σχέδια πολιτικής σκοπιμότητας και καταπίεσης ατόμων και λαών», υπογραμμίζει, μεταξύ άλλων, ο Μακαριώτατος.
«Στις μέρες μας υπάρχει η αίσθηση ότι η ανθρωπότητα υπόκειται σε διάφορες ανεξέλεγκτες δυνάμεις: πολιτικές, στρατιωτικές, οικονομικές, νομικές, ιδεολογικές, που αυθαίρετα οδηγούν σε σύγχυση με τραγικές συνέπειες. Μέσα στην ευρέως διαδεδομένη απογοήτευση που νιώθουμε για το πώς οι ισχυροί ασκούν δύναμη, η ανάσταση του Χριστού φέρνει μια πνοή ελπίδας. Μας υπενθυμίζει ότι, πέρα από τα τραγικά και ακατάληπτα γεγονότα του σήμερα, η πορεία του κόσμου δεν εξαρτάται τελικά από τη συσσωρευμένη δύναμη και γνώση καθώς και από την αλαζονική χρήση τους από τους ισχυρούς της γης», σημειώνει σε άλλο σημείο ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Αλβανίας και προσθέτει:
«Η ουσιαστική και τελική εξουσία βρίσκεται στα χέρια Εκείνου που έχει σεβαστεί πλήρως την ελευθερία της ανθρωπότητας, σε σημείο να αποδοκιμάζει τους αυστηρά θρησκευόμενους. Η εξουσία Του συγκεντρώνει τη μυστικιστική δύναμη της δικαιοσύνης, της ειρήνης, της αγάπης και της ζωής.»
Αναλυτικά το άρθρο του Αρχιεπισκόπου Tιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας κ.κ. Αναστασίου:
«Η εξουσία του Αναστάντος Χριστού»
Εν μέσω της φθοράς, της σύγχυσης και της ανησυχίας για όσα οδυνηρά συμβαίνουν στον πλανήτη μας, της αδυναμίας που συχνά μας κάνει να νιώθουμε εξαντλημένοι από πολλές προσωπικές δυσκολίες, το Πάσχα έρχεται να προσφέρει άφθονο φως και να προσφέρει κάτι μοναδικό: τη δύναμη της Ανάστασης, τον θρίαμβο της δύναμης του Θεού της αγάπης.
Ο Θεάνθρωπος Ιησούς, συκοφαντημένος από το θρησκευτικό status quo, καταδικασμένος άδικα από τις αρχές, υβρισμένος από πλήθη, όχι μόνο ανασταίνεται εκ νεκρών νικητής, αλλά λαμβάνει και απόλυτη εξουσία από τον Θεό Πατέρα: ο Αναστημένος Κύριος διαβεβαιώνει τους μαθητές Του ότι «ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς» (Ματθαίος 28:18) και τους αναθέτει να κηρύξουν αυτό το μήνυμα παγκόσμιας σημασίας σε όλους τους λαούς.
Η αφάνταστη δύναμη του Θεού αποκαλύφθηκε χαρμόσυνα στην Ανάσταση. Ο Ιησούς δέχτηκε οικειοθελώς την ταπείνωση των Παθών και συνέτριψε τη δυναστεία της δαιμονικής δύναμης, μια δύναμη βασισμένη στην αλαζονεία και τον εγωισμό: επανόρθωσε τις αμαρτίες μας στο σταυρό «και θανάτω θάνατον πατήσας» μας χάρισε «αιώνια ζωή». Ο Θεός Πατέρας τοποθέτησε τον σταυρωμένο και αναστημένο Υιό Του «ὑπεράνω πάσης ἀρχῆς καὶ ἐξουσίας καὶ δυνάμεως καὶ κυριότητος καὶ παντὸς ὀνόματος ὀνομαζομένου οὐ μόνον ἐν τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ μέλλοντι καὶ πάντα ὑπέταξεν ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτοῦ» (Εφεσίους 1:21-22). Είναι αυτή η λυτρωτική αλλαγή που γιορτάζουμε το Πάσχα.
Ο Παντοδύναμος Θεός τοποθέτησε τον Ιησού Χριστό ως «κεφαλὴν ὑπὲρ πάντα τῇ ἐκκλησίᾳ» (Εφεσίους 1:22). Και η Εκκλησία, ως ευχαριστιακή κοινότητα της Αναστάσεως, κηρύττει το μυστήριο του Τριαδικού Θεού, τη σωτηρία των ανθρώπων εν Χριστώ δια του Αγίου Πνεύματος και διακηρύττει την τελική υπέρβαση του θανάτου και τη συμμετοχή μας στη ζωή του Αναστάντος. Ως το μυστικό «σῶμα αὐτοῦ, τὸ πλήρωμα τοῦ τὰ πάντα ἐν πᾶσι πληρουμένου» (Εφεσίους 1:23), η Εκκλησία ακτινοβολεί τη δόξα του ζώντος Κυρίου σε όλη τη πλάση. Ζει μέσα στο χρόνο με μια ισχυρή εσχατολογική ελπίδα ότι κάθε άλλη δύναμη θα υποταχθεί στο τέλος του χρόνου στη δική Του μοναδική εξουσία αγάπης.
Αλλά η εξουσία του Ιησού πάνω στην ανθρωπότητα είναι πολύ διαφορετική από τις εγκόσμιες δυνάμεις. Την κρίσιμη στιγμή των Παθών ενώπιον του Πιλάτου, ο Ιησούς τόνισε ότι «ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου» (Ιωάννης 18:36). Ταυτόχρονα, μας υπενθύμισε ότι μπορεί να επιβάλει την εξουσία Του ανά πάσα στιγμή (Ματθαίος 26:53). Επιβεβαίωσε μια σαφή διάκριση μεταξύ πνευματικού και εγκόσμιου. Μια τάξη που θα διαρκέσει μέχρι την ένδοξη επιστροφή Του.
Σε αντίθεση με τις διάφορες θεοκρατικές παραδόσεις που συνδέουν τη θρησκευτική και την κρατική εξουσία, η Εκκλησία πρέπει να παραμείνει συνεπής στον πνευματικό της ρόλο. Η επίκληση του ονόματος του Χριστού δεν έχει θέση σε σχέδια πολιτικής σκοπιμότητας και καταπίεσης ατόμων και λαών. Ο Ιησούς πρόβαλε μια διαφορετική αντίληψη της εξουσίας στην ανθρώπινη κοινωνία. Έθεσε τη διακονία προς τον συνάνθρωπό Του ως βάση και ιδανικό, ενώ οι άρχοντες αυτού του κόσμου συνήθως κυριαρχούν, αδιαφορώντας για την αξιοπρέπεια των απλών ανθρώπων και καταπιέζοντας τους αδύναμους, ο Ιησούς έζησε ως «ὁ διακονῶν» (Λουκάς 22:25-27). Αυτό το παράδειγμα έδωσε στον λαό Του, στην Εκκλησία Του. Στέλνοντας τους μαθητές Του στον κόσμο, τους μετέφερε την εξουσία Του και τους εμπιστεύτηκε την πνευματική Του εξουσία. Επέμεινε ότι η άσκησή της θα συνιστούσε διακονία, ανιδιοτελή προσφορά.
Η εξουσία του αναστημένου Χριστού σχετίζεται με το εκούσιο Πάθος. Ο Κύριος παραμένει ο υποστηρικτής στην οδύνη κάθε ανθρώπου. Η Ανάσταση δεν είναι κάτι που έρχεται ανεξάρτητα, ως κάτι που ακολουθεί τον Σταυρό, αλλά υπάρχει στον Σταυρό, στα Πάθη. Και η αποδοχή μας του σταυρωμένου και αναστάντος Χριστού οδηγεί στην εμπειρία της Αναστάσεως. Πιστεύουμε στον Θεό του ελέους, που υποκλίνεται με αγάπη πάνω από τα πληγωμένα από την αμαρτία ανθρώπινα όντα. Δεν είναι καταπιεστικός. Αυτός υπηρετεί. Δεν είναι εκδικητικός. Συγχωρεί. Δεν ποδοπατάει. Λυτρώνει. Δεν επιβάλλεται με προπαγάνδα και φανφάρες. Ενεργεί με διακριτική σιωπή. Πάνω απ’ όλα, η εξουσία Του είναι λυτρωτική, ως δώρο συγχώρεσης και αγάπης. Ο αναστημένος Ιησούς σέβεται την ελευθερία και την ιερότητα κάθε ανθρώπου, συμπεριλαμβανομένων όσων Τον αμφισβητούν. Δεν προκαλεί φόβο. Απαλλάσσει την ανθρώπινη ύπαρξη από τον φόβο, ιδιαίτερα από τον φόβο του θανάτου. Όσοι Τον ακολουθούν θεωρούν αυτή την εξουσία ως την πιο σημαντική εξουσία, και αυτή την εξουσία πρέπει να ασκούν.
Στις μέρες μας υπάρχει η αίσθηση ότι η ανθρωπότητα υπόκειται σε διάφορες ανεξέλεγκτες δυνάμεις: πολιτικές, στρατιωτικές, οικονομικές, νομικές, ιδεολογικές, που αυθαίρετα οδηγούν σε σύγχυση με τραγικές συνέπειες. Μέσα στην ευρέως διαδεδομένη απογοήτευση που νιώθουμε για το πώς οι ισχυροί ασκούν δύναμη, η ανάσταση του Χριστού φέρνει μια πνοή ελπίδας. Μας υπενθυμίζει ότι, πέρα από τα τραγικά και ακατάληπτα γεγονότα του σήμερα, η πορεία του κόσμου δεν εξαρτάται τελικά από τη συσσωρευμένη δύναμη και γνώση καθώς και από την αλαζονική χρήση τους από τους ισχυρούς της γης. Η ουσιαστική και τελική εξουσία βρίσκεται στα χέρια Εκείνου που έχει σεβαστεί πλήρως την ελευθερία της ανθρωπότητας, σε σημείο να αποδοκιμάζει τους αυστηρά θρησκευόμενους. Η εξουσία Του συγκεντρώνει τη μυστικιστική δύναμη της δικαιοσύνης, της ειρήνης, της αγάπης και της ζωής. Συνεχίζει να ενεργεί λυτρωτικά στην ιστορία της ανθρωπότητας, ακόμα κι αν πολλοί Τον αμφισβητούν στη θεωρία ή στην πράξη. Και είναι αυτή η δύναμη που θα κρίνει τελικά τον κόσμο.
Η αισιοδοξία μας βασίζεται σε αυτή τη βεβαιότητα. Αυτή δεν είναι μια ασαφής θεωρία. Η παντοδυναμία του Κυρίου αποκαλύπτεται συχνά στην καθημερινή μας ζωή. Αυτή η αλήθεια μας δίνει σθένος και κουράγιο ακόμα και στις πιο οδυνηρές φάσεις της παγκόσμιας και προσωπικής μας ιστορίας. Μας δίνει όμως και δύναμη και ενέργεια να παρέμβουμε στα ιστορικά γεγονότα. Η Εκκλησία Του, ως «Σώμα Του», και κάθε κύτταρο της, τα μέλη της, ευαγγελίζονται και μοιράζονται την ενέργεια και τη ζωντανή παρουσία του Θεανθρώπου στην ιστορία. Τα μέλη της ασκούν αυτήν την πνευματική εξουσία και πρέπει να ενεργούν μέσω της δύναμής Του ως φορέας δικαιοσύνης, συμφιλίωσης και ειρήνης. Πρέπει να αγωνίζονται στο πλαίσιο ιστορικών, τοπικών ή παγκοσμίων ζητημάτων, με φωτισμένη συνείδηση, με καθαρά πνευματικά κριτήρια. Ο λαός Του δεν δικαιούται να ακολουθεί πρότυπα καταπίεσης και εξουσίας. Πιστεύουν στη δύναμη και στην πνευματική εξουσία της αγάπης και υποτάσσονται σε αυτήν. Αυτή είναι η βάση της ελευθερίας τους.
Ο Κύριος, στον οποίο έχει δοθεί «πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς», δεν είναι κάποια μακρινή οντότητα, χαμένη στην ομίχλη του παρελθόντος. Είναι ζωντανός, παρών στο μυαλό μας, στις καρδιές μας, στις συνειδήσεις μας, παρηγορητικός και εμπνέει. Η επίγνωση της παρουσίας του αναστάντος Κυρίου, του νικητή του θανάτου και του κυβερνήτη του σύμπαντος, είναι το πιο ουσιαστικό στοιχείο της Χριστιανικής εμπειρίας. Η βεβαιότητα ότι είναι διαρκώς μαζί μας «κάθε μέρα της ζωής μας» γαληνεύει την ύπαρξή μας, ακόμη και μέσα στη θύελλα της αδικίας και του πολέμου, όταν μας περικυκλώνουν οι «θλίψεις του θανάτου» και μας συγκλονίζουν τα κύματα της ανομίας.
Είθε η βεβαιότητα ότι «πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς» έχει δοθεί σε Αυτόν, τον Κύριο της αγάπης, να αναστήσει την πληγωμένη μας αισιοδοξία για το μέλλον του κόσμου.
orthodoxianewsagency
