Το πανηγύρι του Ταξιάρχη γίνεται την Κυριακή των Μυροφόρων (14 μέρες μετά το Πάσχα) και η μεγάλη θρησκευτική λαμπρότητα προσελκύει πλήθος πιστών.Χιλιάδες πιστοί από τη Λέσβο αλλά και από όλη την Ελλάδα εκπληρώνουν και φέτος το τάμα τους στον Ταξιάρχη.
Χιλιάδες πιστοί από όλη την Λέσβου από τις βραδινές ώρες της Παρασκευής 28 Απριλίου διασχίζουν περπατώντας τους κεντρικούς οδικούς άξονες του νησιού για να μεταβούν στον Ιερό Προσκυνηματικό Ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών που βρίσκεται λίγο έξω από τον Μανταμάδο, το κεφαλοχώρι της βορειοδυτικής Λέσβου. Οι δρόμοι Μυτιλήνης – Μανταμάδου, Καλλονής – Αγίας Παρασκευής – Μανταμάδου και Πέτρας – Στύψης – Κάπης – Μανταμάδου είναι γεμάτοι από προσκυνητές. Άλλοι μεταβαίνουν πεζοί, άλλοι με οχήματα και άλλοι με τα ζώα τους (άλογα).
Δεν είναι όμως μόνοι οι πιστοί από την Λέσβο που μεταβαίνουν με κάθε τρόπο στο μοναστήρι για να τιμήσουν την εορτή των θυρανοίξιων του. Χιλιάδες είναι οι πιστοί που έχουν φθάσει στην Λέσβο τόσο σήμερα Σάββατο όσο και τις προηγούμενες ημέρες, πολλοί από αυτούς, παρά την ταλαιπωρία του ταξιδιού μεταβαίνουν περπατώντας στο Μοναστήρι.
Το πανηγύρι των Ταξιαρχών, όπως είναι γνωστό στη Λέσβο, πραγματοποιείται κάθε χρόνο την Κυριακή των Μυροφόρων, προς τιμή των θυρανοίξιων του ναού. Ταξιδιώτες που έφθασαν στην Λέσβο το πρωί του Σαββάτου 29 Απριλίου δήλωσαν στην κάμερα του «Ν» πως έφθασαν στο νησί για να εκπληρώσουν τάμα που είχαν κάνει στους Ταξιάρχες.
Το θαύμα του Ταξιάρχη
Κατά την παράδοσή μας, το 10ο αιώνα, το πολυαγαπημένο μας "πλατανόφυλλο του Αιγαίου" λεηλατούνταν συχνά από αδυσώπητους Σαρακηνούς πειρατές. Ήταν τόση η βαρβαρότητά αλλά και η απληστία τους για λάφυρα που δεν έδειχναν έλεος ούτε σε γυναικόπαιδα ή ηλικιωμένους! Σε μία από τις πάμπολλες επιδρομές τους εναντίον μοναστηριού στη θέση "Λεσβάδος" αφιερωμένο στον Ταξιάρχη Μιχαήλ, έβγαλαν όλη τους τη βαναυσότητα σφαγιάζοντας σχεδόν εξ' ολοκλήρου όλους τους μοναχούς που αμύνονταν με σθεναρότητα τα εδάφη των προγόνων τους… Πλην ενός! Του δόκιμου μοναχού ονόματι Γαβριήλ. Η κτηνωδία που βίωσε ο νεαρός Γαβριήλ δεν μπορούσε να περιγραφεί με λόγια. "Πως μπορούσε ο Θεός να επιτρέψει τέτοια συμφορά μέσα στην οικία Του;". Η απάντηση δεν άργησε να φανεί. Τα πυκνά σύννεφα έκαναν πέρα και από μέσα τους πρόβαλε φτερωτός Άγγελος που από τη μια κρατούσε δόρυ μακρύ με σιδερένια λόγχη και στη θήκη του φαινόταν ξίφος με μακριά χειρολαβή και χωρίς φυλακτήρα. Πέρασε μπροστά από τον εμβρόντητο Γαβριήλ και έκανε μια μικρή στάση πάνω από τα άψυχα κουφάρια των σφαγιασμένων μοναχών. Στη συνέχεια αφαίρεσε από τη θήκη του το δίκοπο σπαθί του και κατευθύνθηκε προς το πλοίο των Σαρακηνών.
Μόνο σπαρακτικά ουρλιαχτά άκουσε ο νεαρός καθώς βρήκε το θάρρος να βγει από την κρυψώνα του. Και αυτά δεν κράτησαν πολύ γιατί αμέσως μετά επικράτησε ησυχία απόλυτη. Ακόμα και το θρόισμα του ανέμου είχε κοπάσει εντελώς τη θλιβερή ετούτη ώρα. Εκείνος, συγκλονισμένος ακόμα από την παρουσία του φτερωτού Αγγέλου αλλά έχοντας πια και ολόκληρη την εικόνα της τραγωδίας μπροστά του έπεσε ευθύς στα γόνατα. Σύρθηκε από κουφάρι σε κουφάρι ψάχνοντας για ζωή. Ελπίζοντας σε θαύμα. Το αίμα των μοναχών είχε ποτίσει το χώμα μπροστά από το μοναστήρι και με το σύρσιμο του Γαβριήλ ανακατεύθηκαν τα 2 αυτά υλικά και δημιουργήθηκε λάσπη πορφυρή.
Ξάφνου ακούγεται έντονο φτερούγισμα. Ο Γαβριήλ σηκώνει το κεφάλι και να σου ο φτερωτός Άγγελος, εμφανίστηκε και πάλι μπροστά του. "Αρχάγγελε Μιχαήλ!;" μονολόγησε με δισταγμό. Ο Άγγελος τον κοίταξε στιγμιαία και αμέσως μετά έδωσε μια και πέταξε και χάθηκε μέσα στα σύννεφα. Αμέσως ο Γαβριήλ έσκυψε το κεφάλι προς την προφυρόχρωμη λάσπη και με τα μάτια έντονα γουρλωμένα και συγκλονισμένα άρχισε να πλάθει το κεφάλι του Αρχαγγέλου έτσι ακριβώς όπως το είχε δει…
