Μετά από 21 χρόνια στη δημοσιογραφία, θα χαρακτήριζα το τριήμερο των διαπραγματεύσεων 11-13 Ιουλίου στις Βρυξέλλες , μια από τις πιο δυνατές στιγμές που έχω ζήσει.
της Πέπης Οικονομάκη
Ίσως τη πιο δυνατή μαζί με το σεισμό της Αθήνας το 1999. Τότε ο πόνος του θανάτου και της καταστροφής ισοπέδωνε την ψυχή...
Τώρα ήταν η αγωνία, ο προβληματισμός, η αβεβαιότητα, η καταιγιστική εναλλαγή συναισθημάτων που διαπερνούσαν το κορμί αφήνοντας πότε την απογοήτευση στα σκαμμένα από την κούραση και την αϋπνία πρόσωπα, πότε μια σπίθα ελπίδας στο βλέμμα και πότε μια ανατριχίλα στο δέρμα μεγαλύτερη κι από αυτή που προξενούσαν οι αφιλόξενες, παγωμένες για Ιούλιο μήνα νύχτες στη Βελγική πρωτεύουσα.
Η αλήθεια είναι ότι τα αρνητικά συναισθήματα ήταν πιο συχνά, με μεγαλύτερη ένταση και διάρκεια... ακόμα και για τους πιο αισιόδοξους από εμάς... Και σε έκαναν να λυγίσεις... να νιώσεις αρκετές φορές τα δάκρυα να πλημμυρίζουν τα μάτια σου... να βάλεις στο μπλέντερ του μυαλού σου τη λογική, τη περηφάνια, το θυμό...
Το πρώτο "χαστούκι" , ηχηρό και με έντονο αποτύπωμα, ήρθε τα μεσάνυχτα του Σαββάτου προς Κυριακή όταν μια συνεργάτης του "τιμονιέρη" του Γιούρογκρουπ, Γερούν Ντάισελμπλουμ, μας έκανε μια off the record ενημέρωση: "Κι ένα του πόδι να έκοβε και να έδινε στον Σόιμπλε απόψε ο Τσακαλώτος, εκείνος δε θα ήταν ευχαριστημένος!"
Κράτησα τα βλέφαρά μου κλειστά για αρκετά δευτερόλεπτα και σταμάτησα να σημειώνω στο μπλοκάκι μου... Δεν ήταν απαραίτητο άλλωστε... Πώς να ξεχάσεις αυτή τη φράση, όταν μάλιστα περιγράφει ένα ηγετικό στέλεχος της Ευρώπης των λαών, της Ευρώπης της ισότητας και της δικαιοσύνης;
Κυριακή και Δευτέρα ήταν οι πιο μεγάλες σε διάρκεια... για να χωρέσουν όλα τα συναισθήματα των ιστορικών στιγμών ενός λαού μαζί...
Οι πηγές μας έλεγαν ότι ο πρωθυπουργός "είχε μπει στη σούβλα"..."Δεν είναι δυνατό να ζητούν τόσα... Η στάση αυτή είναι καθαρά εκδικητική". Ο Σόιμπλε είχε ανοίξει την ομπρέλα του...
Οι χώρες της επιρροής του από κάτω να "έκοβαν και έραβαν". Ο Τσίπρας, λέει, έβγαλε το σακάκι του και τους ρώτησε: "Μήπως θέλετε κι αυτό;"
Τα ξημερώματα βρήκαν πολλούς δημοσιογράφους "χυμένους" στις καρέκλες, τους καναπέδες τα πατώματα... Για τους ξένους δημοσιογράφους ήταν η κούραση που τους είχε νικήσει...
Για τους περισσότερους Έλληνες, όμως, τα λίγα λεπτά ύπνου ήταν η λύτρωση από τις δυσάρεστες σκέψεις... Όσοι είχαμε απομείνει ξάγρυπνοι κάναμε μόνοι μας ενέσεις αισιοδοξίας...
"Για να αργούν τόσο δε μπορεί... κάπου θέλουν να καταλήξουν!" Αυτό το "κάπου" βέβαια ήταν το δηλητήριο, που δεν έκανε το φάρμακό μας και τόσο αποτελεσματικό!
6 το πρωί της Κυριακής ήρθε η πληροφορία κεραυνός στην αίθουσα τύπου όπου βρίσκονταν κυρίως "Ελληνες δημοσιογράφοι: "Είμαστε πιο κοντά στο grexit από ποτέ! Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο συμβιβασμού.
Παλεύουμε αλλά το κλίμα είναι πολωτικό. Η συζήτηση από κάποιους έχει πάρει χαρακτήρα "αποικιοκρατικό", σαν κι εκείνο του 18ου αιώνα! Ο Τσίπρας κάποια στιγμή είπε "Φθάνει... Θα νομίζουν ότι τους πούλησα!"
Δε θα ξεχάσω ποτέ τα κόκκινα μάτια της συναδέλφου και φίλης μου Μαρίας... "Πού πάμε; Τι θα κάνουμε;", ρώτησε, χωρίς να περιμένει απάντηση. Ήξερε ότι κανείς δε μπορούσε να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα έτσι κι αλλιώς...
Μετά από τις ατέλειωτες ώρες αναμονής και το συναισθηματικό φόρτο που κουβαλούσε ο καθένας από εμάς ,νομίζω ότι η είδηση πως τελικά φθάσαμε σε συμφωνία δεν "ακούμπησε" κανένα μας στο ελάχιστο! Ούτε θετικά, ούτε αρνητικά...
Βγαίνοντας στην είσοδο του κτιρίου Justus Lipsius για τη δήλωση του πρωθυπουργού μάλλον σημειώναμε μηχανικά τα πιο σημαντικά σημεία...
Η ματιά μας "κολλούσε" στο κουρασμένο βλέμμα του Αλέξη Τσίπρα και στο χέρι που ήταν κολλημένο στο στομάχι του, σχεδόν καθ" όλη τη διάρκεια της συνέντευξης... Κρατούσε το βάρος, το άγχος, την ευθύνη; Όλα αυτά μαζί;
"Κολλούσε" στο σταφιδιασμένο από την εξάντληση πρόσωπο του Ευκλείδη Τσακαλώτου, στο χαμηλωμένο του βλέμμα... Στα βαριά βλέφαρα ολόκληρης της Ελληνικής αποστολής...
