Η Ε. Λαμπέτη γεννήθηκε στις 13 Απριλίου στα Βίλια Αττικής.
Της Στέλλας Αντωνίου
Είχε άλλα 6 αδέρφια και με το δίδυμο αδερφό της ήταν οι μικρότεροι της οικογένειας. Το "Λαμπέτη" ήταν ψευδώνυμο από ποίημα του Βαλαωρίτη και το πραγματικό της όνομα ήταν "Λούκου".
Ο Δημήτρης Χορν γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου 1921 στην Αθήνα. Το πραγματικό του όνομα ήταν Δημήτριος-Ελευθέριος και χαιδευτικά τον φώναζαν Τάκη. Πατέρας του ήταν ο θεατρικός συγραφέας Παντελής Χορν και είχε έναν αδερφό 11 χρόνια μεγαλύτερο του.
Το 1937 ο Χόρν δίνει εξετάσεις στη σχολή του Εθνικόυ θεάτρου και περνάει παμψηφεί. Το 1940 αποφοιτέι με άριστα.
Η Λαμπέτη απορίφθηκε από τη σχολή Εθνικού θεάτρου και το 1941, ανήλική ακόμα, δίνει εξετάσεις στη σχολή της Μαρίκας Κοτοπούλη όπου αρχικά απορρίπτεται ως "ατάλαντη".
Αξίζει να σημειωθεί ότι μέλος της επιτροπής ήταν ο Χορν.
Η Κοτοπούλη όμως διέκρινε το ταλέντο της και την έκανε δεκτή δίνοντας της ένα χρόνο αργότερα, όντας ακόμη μαθήτρια, πρωταγωνιστικό ρόλο στο έργο "Η Χανελέ πάει στον Παράδεισο", ρόλος οποίος την καθιέρωσε στο κοινό.
Το 1942 ο Χορν παντρεύεται την Ρίτα Φιλιπου ενώ η Λαμπέτη συνάπτει 2 δεσμούς, το 1943 με τον ποιητή Θ.Σγουρδέλη και το 1948 με τον άγνωστο μέχτρι τότε Α. Αλεξανδράκη.
Εκείνη την περίοδο η Λαμπέτη βίωνει 2 σημαντικές απώλειες: Χάνει τον δίδυμο αδερδό της από φυματίωση στην κατοχή και τη μητέρα της από σφαίρα στον Εμφύλιο.
Την περίοδο εκείνη (1941-1951) και οι δυό τους πρωταγωνιστούσαν σε μεγάλους θιάσους της εποχής αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο ανάμεσά τους υπήρχε μεγάλη κόντρα και αντιπάθεια- στα όρια της εμπάθειας- για να έρθει να πεί ο Χορν αργότερα: "Η αντιπάθεια από τον έρωτα απέχει μόνο ένα βήμα".
10 χρόνια μετά ο τότε σύζυγος της Ε.Λαμπέτη, ο δημοσιογράφος Μάριος Πλωμαρίτης, παίρνει την πρωτοβουλία και δημιουργεί τον θίασο "Λαμπέτη-Παππά-Χορν", "Θίασο των Άστρων" όπως έγραφαν οι εφημερίδες.
Αυτή ήταν η αρχή του θυελλώδους πάθους Λαμπέτη - Χόρν όπου ξαφνικά η ανεξήγητη αντιπάθεια τους εξελίχθηκε σε μεγάλο έρωτα.
Χωρίζουν από τους συντρόφους τους και γίνονται ζευγάρι τόσο στη ζωη όσο και στη σκηνή. Οι εφημερίδες τους έχουν προσδώει τον χαρακτηρισμό "θείο ζεύγος" και γίνεται "πατεις με, πατώ σε" για μία φωτογραφία τους. Οι τεράστιες ουρές του κόσμου που σχηματίζονταν έξω από τα θέατρα για να τους δεί από κοντά είχαν γίνει πια συνήθεια.
Η σχέση τους κράτησε 7 ολόκληρα χρόνια. "Επτά χρόνια φαγούρας" οπως θα πει ο Χόρν.
Χώρισαν το 1959, όταν η Λαμπέρη παντρέυτηκε τον Αμερικάνο Frederic Walkeman, και απο τότε οι επαγγελματικές τους πορείες χώρισαν για πάντα. Δεν συνεργάστηκαν ποτέ ξανα, παρόλο που δημοσιογράφοι, παραγωγοί και κοινό ζητούσαν διακαώς μια κοινή τους εμφάνιση.
Κανείς ποτέ δεν έμαθε γιατί χώρισαν. Προστάτευσαν το "μυστικό" τους καλά, μέχρι τέλους.
Ο Χόρν θα πει για τη Λαμπέτη αρκετά χρόνια αργότερα: Ηταν μια καλή ηθοοποιός, ήταν χαρα να παίζεις μαζί της. Είχε την ικανότητα να κάνει τα ασήμαντα σημαντικά.Και αφότητη ζηλιάρα. Δε τολμούσα ούτε βλέμμα να ρίξω σε άλλη γυναίκα.Γινόταν χαλασμός. Ζήλευα και εγώ ελέεινα. Ήμασταν μαζί επτά χρόνια. Όταν με άφησε ήμουν ως ταύρος εν υαλοπωλείο. Πληγώθηκε ο εγωισμός μου. Δε μπορώ να πω πως δεν την αγάπησα. Και τη θαυμαζα πολύ σαν ηθοποιο. Αλλά δεν ήταν η γυναίκα της ζωής μου.
Μετά το χωρισμό τους και έως το 1981 η Λαμπέτη ανέβαζε έργα που έμειναν στην ιστορία όπως "Το θαύμα της "Αννυ Σαλιβάν" και το "Λεωφορείο ο Πόθος".
Παράλληλα όμως ζούσε τη δική της προσωπική τραγωδία καθώς ο κληρονομικός καρκίνος χτύπησε και την ίδια το1969 όπου υποβλήθηκε σε ολική μαστεκτομή, ενώ λίγο αργότερα απέτυχε στην προσπάθεια της για υιοθεσία, γεγονός που τη συγκλόνισε.
Η Έλλη θα πεί για τον Χορν: Με τον Τάκη ζήσαμε ωραία εφτά χρόνια. Ωραία βέβαια είναι ένας λόγος. Έρωτας με δόντια, τρωγόμαστε κι αγαπιόμαστε συγχρόνως. Ήταν τότε όταν σμίξαμε που ο Βόκοβιτς είχε πει το περίφημο: "Για να δούμε πως θα ταιριάξουν οι Βερσαλίες με τα Βίλλια". Δηλαδή ο Χορν με την υψηλή καταγωγή κι εγώ η χωριατοπούλα. Και νομίζω δεν είχε άδικο, γιατί η κοινωνική διαφορά μας, η διαφορά αγωγής, επιπέδου, συνηθειών ήταν μία απο τις βαθύτερες αιτίες που χωρίσαμε τελικά.
Το 1983 το χαμόγελο της Έλλης σβήνει για πάντα.
Με το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του άφησε το στίγμα του για πάντα στη θεατρική και κινηματογραφική ιστορία της Ελλάδας.
Μετά το χωρισμό του με τη Λαμπέτη παντρεύτηκε την Άννα Γουλανδρή, η οποία είχε ήδη δύο παιδιά. Έζησαν μαζί μέχρι το θάνατο της το 1988.
Στη δεκαετία του 70 πολλοί ρωτούσαν τον Χορν εάν θα ήθελε να ξαναβρεθεί στην σκηνή με την Λαμπέτη. Εκείνος ήταν κατηγορηματικός: "Ο κόσμος έχει μια περίεργη διάθεση για καταστροφή.Θέλουν να μας δουν γερασμένους και να πουν, Α! δεν είναι όπως τότε. Γι αυτό και δεν υπάρχει λόγος να χαλάσουμε εκείνη την εικόνα".
Άφησε την τελευταία του πνοή στην Αθήνα το 1988 ύστερα απο 4 χρόνια ταλαιπωρίας με τη νόσο Αλτσχάιμερ.Κηδεύτηκε στο Α" Νεκροταφείο Αθηνών. Μετά το θάνατό του, καθιερώθηκε στη μνήμη του βραβείο, το "Βραβείο Χορν", το οποίο απονέμεται σε νέους ηθοποιούς του θεάτρου.
