θαύμα

Μία ἡμέρα ἦλθε στήν Ἱεραποστολή ὁ Κατηχητής τῆς ἐνορίας Ἁγίας Ἄννης, τοῦ χωριοῦ Καγιέμπε, κ. Συμεών.

Ἤθελε νά μοῦ εἰπεῖ μιά ἱστορία πού ἔγινε στό χωριό του καί ἔχει σχέσι μέ τήν μαγεία. Δέν εἶχα χρόνο νά τόν ἀκούσω καί τόν παρεκάλεσα νά μοῦ τήν γράψη. Ἰδού τί ἔγραψε:

Μια ηλιόλουστη μέρα, αφού τέλειωσε τις δουλειές του σπιτιού κι ετοίμασε το φαγητό μετέφερε τη μηχανή της [η Στυλιανή Χατζήνα, αργότερα Μοναχή Φιλοθέη 1897-1975] στην ταράτσα του σπιτιού για να γαζώσει.

Από κοντά είχε το αγοράκι της, τον Σταύρο που θα ήταν περίπου 20 μηνών.

Σε καιρούς πλέον που οι άνθρωποι, ακόμη και Χριστιανοί, αποψυχούν από φόβου..και προσδοκίας των επερχομένων τη οικουμένη… (Λουκ,21,26)και μία βαθιά αγωνία και απελπισία συνταράσσει τις ψυχές τους, μόλις πριν δύο μέρες περνώντας από την Κόνιτσα και συζητώντας με συγγενείς του Γέροντος Παϊσίου έμαθα για ένα πρόσφατο και συγκλονιστικό θαύμα που έλαβε χώρα στην Ι.Μονή

Σε κάποια φτωχογειτονιά του Πειραιά ζούσε ένα τυφλό παιδάκι, ο Νίκος. Η μητέρα του ήταν καλή, ευσεβής, ενάρετη. Ταχτικά πήγαινε στην εκκλησία και παρακαλούσε τον Χριστό να χαρίση φως στο παιδί της.