Τον Κώστα Ηλιάκη και τους συναδέλφους του δεν θα τους δείτε εύκολα στα δελτία των 8... Δεν έχουν θέση άλλωστε μέσα στην σαπίλα και την προκάτ πληροφόρηση που μας σερβίρουν καθημερινά. Αυτοί είναι κάτι άλλο... Για να τους δείτε θα πρέπει να σηκώσετε τα μάτια σας στον ουρανό, κάθε φορά που ένα μαχητικό αεροσκάφος απογειώνεται για μια αποστολή. Δεν ζητούν κάτι παραπάνω...
Τις τελευταίες ώρες κάνει το γύρο του διαδικτύου ένα κείμενο για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έχασε τη ζωή του ο Σμηναγός (Ι) Κώστας Ηλιάκης, κατά τη διάρκεια της αερομαχίας με τα τουρκικά αεροσκάφη πάνω από την Κάρπαθο, στις 23 Μαΐου 2007. Ένα πρόχειρο, κακογραμμένο έως άθλιο θα το χαρακτήριζα κείμενο, όπου -υποτίθεται- ο Τούρκος πιλότος που δολοφόνησε τον Ηλιάκη, περιγράφει τις συνθήκες τις αερομαχίας.
Το κείμενο, αν και σε κανένα σημείο δεν πλησιάζει την πραγματικότητα, έχει "ταξιδέψει" με τη βοήθεια της τεχνολογίας και του διαδικτύου, κυρίως μέσα από τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Άλλοι από άγνοια, άλλοι για τις εντυπώσεις και άλλοι για τον ... χαβαλέ έχουν γίνει κοινωνοί μιας μυθοπλασίας (ο συντάκτης του κειμένου ξέρει τους λόγους κατασκευής του) που προσβάλει τη μνήμη του Σμηναγού (Ι) Κώστα Ηλιάκη. Προσβάλει τη θυσία του, προσβάλει όμως και τους συναδέλφους του που συνεχίζουν καθημερινά να φυλάνε Θερμοπύλες, όπως εύστοχα γράφει ο συνάδελφος Γιώργος Λαμπράκης στο έρθρο του για το prismanews.gr.
Τον Κώστα Ηλιάκη και τους συναδέλφους του δεν θα τους δείτε εύκολα στα δελτία των 8... Δεν έχουν θέση άλλωστε μέσα στην σαπίλα και την προκάτ πληροφόρηση που μας σερβίρουν καθημερινά. Αυτοί είναι κάτι άλλο... Για να τους δείτε θα πρέπει να σηκώσετε τα μάτια σας στον ουρανό, κάθε φορά που ένα μαχητικό αεροσκάφος απογειώνεται για μια αποστολή. Δεν ζητούν κάτι παραπάνω...
Ποτέ οι ήρωες αυτού του τόπου δεν ζήτησαν κάτι παραπάνω. Να τους θυμόμαστε πρέπει, να τους σεβόμαστε, να τους έχουμε ως παράδειγμα, να μαθαίνουμε από τη θυσία τους και να την εκμεταλλευόμαστε για να γίνουμε καλύτεροι.
Σαν τους ξεχασμένους ήρωες της ΕΛΔΥΚ που πολέμησαν στην Κύπρο τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1974 κι όμως ελάχιστοι τους θυμούνται. Και γι αυτούς κατασκευάστηκαν μύθοι, ειπώθηκαν ψέματα από αυτούς που ήθελαν να κρύψουν την αλήθεια γιατί οι ευθύνες τους βάρυναν... Τους άφησαν στην αφάνεια, πολλούς από αυτούς στα ψυχιατρεία, χωρίς καμία αναγνώριση και βοήθεια τα χρόνια που ακολούθησαν. Η επίσημη Ελληνική Πολιτεία δεν έχει μάθει να σέβεται τους ήρωες και τους σκοτώνει καθημερινά.
Ας φροντίσουμε εμείς να τους μάθουμε, να τους σεβόμαστε και να τους τιμούμε... Με οδηγό όμως πάντοτε την αλήθεια...
