Αυτή τη φορά τους ενόχλησε ένας άστεγος της οδού Μαρασλή στο Κολωνάκι, που το προηγούμενο Σαββατοκύριακο έγινε ο αγαπημένος των Social Media. Και μπορεί η επιθυμία της υψηλής κοινωνίας να ήταν να φύγει από το χώρο, όμως η αγάπη και η συμπόνοια των απλών ανθρώπων, τον έφεραν πίσω...
Της Κωνσταντίνας Σοφικίτη
Είχε τολμήσει να επιβάλλει μια αίσθηση ιδιωτικότητας και ποιότητας στο «χώρο» του, στολίζοντάς τον με διάφορα μπιμπελό Ένα πορσελάνινο άλογο δύο μικρά λευκά φλιτζάνια λίγα πλαστικά λουλούδια ήταν μερικά από τα αντικείμενα που για κάποιους- «αλλοίωσαν» την καλά «αποστειρωμένη» αισθητική της περιοχής.
Ίσως πάλι για κάποιους άλλους δεν ήταν «αστικά» ορθό να υπάρχει στο πεζοδρόμιο ένα αυτοσχέδιο νοικοκυριό. Ίσως "ζήλεψαν" που δε πλήρωσε χαράτσι Μόνο που απευθυνόμενη σε αυτούς, θα ήθελα να τους ρωτήσω είναι κοινωνικά ορθό να υπάρχουν άστεγοι στο δρόμο; Είναι ορθό να υπάρχουν άνθρωποι της τρίτης ηλικίας να κοιμούνται σε παλιά, ξύλινα παγκάκια;
Στην Ελλάδα που καθημερινά καταρρέει, μας ενόχλησε ο άστεγος που θέλησε με τον τρόπο του να αντισταθεί στην επιβεβλημένη -από τρίτους- "μαυρίλα" ; Μας ενόχλησε που θέλησε να βάλει λίγο χρώμα στη γκρίζα... ζοφερή πραγματικότητα;
Ξέρετε πολλές φορές ακούω: «Εγώ, δεν έχω πρόβλημα αλλά έξω από το σπίτι μου πρέπει να βλέπω αυτήν την εικόνα;» Και εκεί συνειδητοποιώ ότι τελικά πέρα από τη φιλανθρωπία που για να μην αδικήσω κανέναν, υπάρχει- υπάρχει η «επιφανειακή» φιλανθρωπία. Και όλοι τείνουν να είναι «ψευτο-φιλάνθρωποι», μη αναλογιζόμενοι ότι αύριο μπορεί να είναι οι ίδιοι στη θέση του...
Κάθε φορά που αντικρίζετε μία τέτοια εικόνα και δυσανασχετείτε... αναλογιστείτε για λίγο... ήταν το όνειρο αυτού του ανθρώπου να κοιμάται μέσα στο κρύο; Ήταν προσωπική του φιλοδοξία να συγκεντρώνει νερό σε μπουκάλια για να μπορεί να φροντίσει στο ελάχιστο την προσωπική του υγιεινή; Ήταν χόμπι του να γίνει "διακοσμητής πεζοδρομίων"; Από πότε το να είσαι άστεγος αποτελεί συνειδητή επιλογή;
Προσωπικά, η -έστω προσωρινή- κενή εικόνα της οδού Μαρασλή μου γέννησε "κενά" συναισθήματα... Ήθελα αυτήν την οδό να τη θυμάμαι για πάντα ως την οδό του άστεγου εκείνου γέροντα που μέσα από την προσπάθειά του να βάλει μια πινελιά χρώματος στη ζωή του, γέμισε εμένα την ίδια με ελπίδα και αισιοδοξία...
Γιατί μου έδειξε, ότι το χρώμα στη ζωή... το βάζουμε εμείς.
Ευτυχώς, η ανθρωπιά κέρδισε...
Μήνυση στο Δήμο
Τελικά, υπάρχουν ακόμη Άνθρωποι... Ευαισθητοποιημένοι κάτοικοι της περιοχής κινητοποιήθηκαν και είναι αποφασισμένοι να βρουν με κάθε τρόπο τα -μοναδικά... ευτελή- αντικείμενα που είχε ο άστεγος της οδού Μαρασλή. Απλοί πολίτες, που παρακολουθούν άναυδοι τη πρωτοφανή ταλαιπωρία του άπορου γέροντα.
Μετά την δημοσιοποίηση του θέματος,κάτοικοι της περιοχής έσπευσαν να επικοικνωνήσουν με το Δήμο. Μια εξ"αυτών έχει αφιερώσει ατελείωτες ώρες σε τηλεφωνήματα στις δημοτικές αρχές προσπαθώντας να δει πού κατέληξαν τα υπάρχοντα του άστεγου που μάζεψε φορτηγάκι της Δημοτικής Αρχής! Καθώς την παρέπεμπαν από τον ένα «ιθύνοντα» στον άλλο, προειδοποίησε ότι θα ασκήσει μήνυση στο Δήμο για την αφαίρεση και εξαφάνιση των αντικειμένων.
Με την απειλή της μήνυσης , κάποιοι από την "ανθρώπινη" Δημοτική Αρχή του Κολωνακίου, ταρακουνήθηκαν... Έτσι σήμερα, επιτέλους... κάποιος πήρε θέση εκ μέρους του Δήμου. Ο ίδιος δήλωσε άγνοια για το θέμα αλλά δεσμεύτηκε ότι θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να βρεθούν τα μπιμπελό και τα προσωπικά αντικείμενα του άστεγου γέροντα.
Προτείνω στην αρμόδιους δημοτικούς παράγοντες, να τηρήοσυν τη δέσμευσή τους και ότι δε πρόκειται για μία ακόμη "πολιτικάντικη" δέσμευση μέχρι να "ξεφουσκώσει¨ το θέμα...
Ειδάλλως... οι Άνθρωποι θα βρεθούν μπροστά τους.
