Η διάσταση της πρόληψης με τη καταστολή πολύ διακριτικά προσφέρεται από τον ποιητή, που θεωρεί ως σοφό τον άνδρα που προλαμβάνει να παρέμβει για να περισώσει, να διορθώσει, να δημιουργήσει, σε αντιδιαστολή με εκείνο που μετά τα συμβάντα, αναστατωμένος και αγχωμένος, αγωνίζεται άναρχα να επαναφέρει, να επιρρίψει, να απολογηθεί, όντας εξαιρετικά ανεύθυνος και ανώριμος, άνους και ματαιόδοξος.
του Ευάγγελου Ραφτόπουλου
Οι πρόσφατες καταστροφές, οι άδικοι θάνατοι, οι ανείπωτες τραγωδίες δεν ήταν τυχαίες, ούτε αδικαιολόγητες, αλλά αναμενόμενες και προβλέψιμες, είχαν δε σαν δημιουργό αιτία την ανικανότητα, την ανευθυνότητα, την απειθαρχία και την έλλειψη ελέγχου.
Ο μηχανισμός δημιουργίας στελεχών, κάλλιστα θα μπορούσε να καταγραφεί σαν ελαττωματικός, ατελής και παρωχημένος.
Επαινούνται και επιβραβεύονται οι ανεγκέφαλοι, οι μέτριοι, οι ημέτεροι, οι φαύλοι και αποθαρρύνονται και περιθωριοποιούνται οι έντιμοι, οι ικανοί και οι δημιουργικοί.
Σε μία περίεργη προσπάθεια του πολίτη, να υπερκεράσει τον ηγέτη του, τον πολιτικό του, τον διευθυντή του, καταφέρνει να γίνεται πιο αναιδής, πιο αυθάδης, πιο ασεβής.
Και η ασέβεια, ακολουθούμενη από παντελή έλλειψη ελέγχου των διοικούντων και λήψη ακόμη και στοιχειωδών διοικητικών μέτρων, ολοκληρώνουν τη καταστροφή, το τέλος, τη δυσαρμονία.
Τούτων δεδομένων, ο Έλλην πολίτης, σε πλήρη σύγχυση ευρισκόμενος και ανίκανος να συλλάβει το περιεχόμενο της έννοιας –τραγωδία- τη ταυτίζει με την ήττα της ομάδας του, την ατυχία στα τυχερά παιχνίδια και αποβλακωμένος παρακολουθεί στη τηλεόραση τις καταστροφές, δίκην κινηματογραφικής περιπέτειας σε συνέχειες.
Ως ημίκαλον και ημίκακον ον, συμπεριφέρεται μετά από τα οικτρά αποτελέσματα της ανεύθυνης συμπεριφοράς του, σαν αλληλέγγυος, έτοιμος να προσφέρει τα πάντα, για να περισωθεί ό,τι πλέον δεν περισώζεται.
Ίσως δεν έχει γίνει κατανοητό ότι η στελέχωση των πολιτικών και κοινωνικών δομών μπορεί να έχει γίνει με ακρίβεια και ορθή επιλογή, αλλά με απόλυτη αδιαφάνεια, αναξιοκρατία, μετριοκρατία.
Με λίγα λόγια σε υψηλές θέσεις επιλέγονται άτομα που απλούστατα είναι ικανά για να μη κάνουν τίποτε, όπως πολλές φορές έχουν αποδείξει.
Είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύουμε ότι θα φύγουν αυτοί για να ‘ερθουν οι επόμενοι και να φύγουν αυτοί για να ξαναέρθουν οι προηγούμενοι, για να σώσουν ο.τι σώζεται .
Η χώρα έχει γεμίσει κοψοχέρηδες που σε ελάχιστο διάστημα αποδοκιμάζουν αυτούς που επιδοκίμαζαν, για να επευφημίσουν άλλους σωτήρες.
Και επειδή η ζωή είναι σύντομη για να περιοριζόμαστε μόνο σε παλινωδίες, ας αντιληφθούμε τουλάχιστον ότι καλλίτερες μέρες δεν πρέπει να περιμένουμε και ότι η ζωή μας θα κυλάει με φρούδες και παράλογες ελπίδες.
