Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024 -

Όταν τιμάς την Ιεροσύνη τιμάς τον Χριστό



Η ιεροσύνη δεν είναι ζήτημα της προσωπικής αγιότητας. Αν είναι άγιος ή αμαρτωλός, είναι δική του υπόθεση. Όταν τιμάς τον άγιο ιερέα, τιμάς όχι την ιεροσύνη, αλλά την αγιότητα. Και όταν τιμάς οποιονδήποτε ιερέα, στο πρόσωπό του τιμάς την ιεροσύνη, και τιμώντας την ιεροσύνη, τιμάς τον Χριστό που είναι πηγή της Ιεροσύνης και Μέγας Πρωθιερεύς της Εκκλησίας.

Γι'αυτό και λέγεται σε μία από τις παρακλήσεις στη Θεία Λειτουργια: «Είσαι και Φέρων και ο Φερόμενος, ο Αποδόχος και ο Δότης, Χριστέ Κύριε ημών». Είναι ο Χριστός που τελεί τη λειτουργία και όχι ο ιερέας, Εκείνος φέρει και το δώρο και τον Εαυτό του, είναι και Δώρο και Δότης, τελεί τα πάντα σε όλους. Τιμούμε την ιεροσύνη, τιμούμε την ευλογία του Αγίου Πνεύματος που λειτουργεί μέσω του ιερέος. Γι’αυτό αλίμονό μας, αν η Εκκλησία θα βασιζόταν στην υποκειμενική αγιότητα, αν ήταν να είναι ο ιερέας άγιος, συνεπώς και η Λειτουργία είναι σωστή, και αν ο ιερέας είναι αμαρτωλός, δεν υπάρχει και η Λειτουργία.

Δεν είναι έτσι. Συνεπώς αν ο ιερέας τελεί τα Μυστήρια, όλη τη ευλογία του Κυρίου και το έλεος μεταδίδονται μέσω της Ιεροσύνης στον άνθρωπο. Θα μου πείτε: «Γιατι η ευλογία των μεν ιερέων έχει ισχύ και τον δε - όχι;» Δεν εξαρτάται από τον ιερέα, γίνεται επειδή δεν τη δεχόμαστε με την πίεση, επειδή είμαστε άνθρωποι και έχουμε τις ανθρώπινες αδυναμίες μας. Έχουμε περισσότερη πίση, όταν δεχόμαστε την ευλογία από έναν άγιο ιερέα, επειδή εκ των προτέρων προδιαθέτουμε τον εαυτό μας με την πίστη και λέμε: «Είναι άγιος, είναι καλός», κ.ο.κ. και έτσι λόγω της πίστης προδιαθέτουμε τον εαυτό μας.

 

ΑθανάσιοςΛεμεσού