Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἔδεσσα καὶ ἔζησαν στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Ἰουστίνου τοῦ νέου.
Ἦταν καὶ οἱ δυὸ εὐσεβεῖς νέοι, συνδεδεμένοι μὲ ἀδελφικὴ φιλία. Κάποτε ἦλθαν στὴν Ἱερουσαλὴμ νὰ προσκυνήσουν τοὺς Ἁγίους Τόπους.
Συγκινημένοι, ἄφησαν τὶς ἐγκόσμιες ἀπολαύσεις καὶ ἔμειναν στὴ μονὴ τοῦ Ἁγίου Γερασίμου, ὅταν ἡγούμενος ἦταν ὁ Ὅσιος Νίκων.
Ἀφοῦ ἔκαρησαν μοναχοί, μετὰ ἑπτὰ ἡμέρες ἔφυγαν ἀπὸ τὴν μονὴ καὶ πῆγαν βαθειὰ στὴν ἔρημο, ὅπου 40 χρόνια πέρασαν σκληρὴ ζωή, μὲ προσευχὲς καὶ νηστεῖες.
Κάποια μέρα, εἶπε ὁ Συμεὼν στὸν Ἰωάννη νὰ ἀφήσουν τὴν ἔρημο καὶ νὰ κηρύξουν τὸ Εὐαγγέλιο στοὺς ἀνθρώπους τῶν πόλεων, ὑπενθυμίζοντάς του τὸ λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, «μηδεὶς τὸ ἑαυτοῦ ζητείτω, ἀλλὰ τὸ τοῦ ἑτέρου ἕκαστος».
Ἂς μὴ ζητάει, δηλαδή, ἐγωιστικὰ κανεὶς ὅ,τι τοῦ ἀρέσει ἢ ὅ,τι τὸν συμφέρει, ἀλλὰ ἂς ζητάει ὁ καθένας τὸ συμφέρον καὶ τὴν πνευματικὴ ὠφέλεια τοῦ ἄλλου.
Ὅμως ὁ Ἰωάννης δὲν πείστηκε. Ἀλλὰ καὶ ὁ Συμεὼν δὲν ὑποχώρησε.
Ἔτσι, ἀφοῦ ἀποχαιρέτησε τὸν πνευματικό του ἀδελφό, πῆγε στὴν Ἱερουσαλήμ, ὅπου κήρυξε τὸ θεῖο λόγο καὶ φώτισε πολλοὺς Ἰουδαίους καὶ αἱρετικούς. Μὲ τὴν προσευχὴ δέ, θεράπευσε πολλοὺς ἀσθενεῖς.
Ἔπειτα πῆγε στὴν πατρίδα του Ἔδεσσα, ὅπου τόσο πολὺ ἀφοσιώθηκε στὴ βοήθεια τῶν πασχόντων, ὥστε πολλοὶ τὸν ἔλεγαν σαλό, δηλαδὴ τρελό.
Τελικὰ πέθανε πολὺ φτωχὸς καὶ ταλαιπωρημένος, ἀφοῦ εἶχε δώσει τὰ πάντα, προκειμένου νὰ βοηθήσει τοὺς συνανθρώπους του.
