Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024 -

Ο κόμπος φθάνει στο χτένι: Το Πατριαρχείο της Μόσχας παίζει το τελευταίο του χαρτί στην κρίση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο



Η Επεκτατική πολιτική της Ρωσικής εκκλησίας και η σιωπηλή διπλωματία του Οικουμενικού Πατριαρχείου κρατούν στα χέρια τους την τύχη της Ορθοδοξίας η οποία κάθε λίγο πληγώνεται από την στρατηγική που ακολουθείται, με γνώμονα τα συμφέροντα της πολιτικής των δυο αντιπάλλων χωρών Ρωσίας και Αμερικής.

Άποψη iEllada.gr

Στο παρασκήνιο των διαβουλεύσεων και των αποφάσεων για το μεγάλο θέμα της αυτοκεφαλίας της Ουκρανικής εκκλησίας, είναι γεγονός ότι συντηρείται σθεναρά η διαμάχη των δύο χωρών, η οποία ουσιαστικά φανερώνει την θρησκευτική πολιτική που πραγματοποιούν οι δύο μεγάλοι αντίπαλοι, βάζοντας σε κίνδυνο την ενότητα των εκκλησιών.

Οι τελευταίες φανερές θορυβώδεις διαμάχες ανάμεσα στα δύο Πατριαρχεία, έχουν ήδη δείξει ότι το αποτέλεσμα θα είναι οδυνηρό.

Οι αντιδράσεις αλλά κυρίως οι απειλές από την ρωσική πλευρά που καθημερινά πια βλέπουν το φως της δημοσιότητας, κυρίως δια στόματος του Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ, δείχνουν ξεκάθαρα την πορεία που τείνουν να πάρουν τα πράγματα και τα εξωθεί στα άκρα κυρίως το Πατριαρχείο της Μόσχας.

Η πολιτική του Κρεμλίνου, για την κατοχύρωση του εδάφους της Ουκρανίας είναι αυτή που ακολουθήθηκε ακριβώς και την περίοδο της προσάρτησης της Κριμαίας και του δημοψηφίσματος με Δούρειο Ίππο αυτή τη φορά την εκκλησία.

Η Ρωσία βέβαια τώρα φαίνεται ότι τραβάει το σκοινί μέχρι να το σπάσει αφού το Πατριαρχείο της Μόσχας ,απαγορεύει ακόμη και την επίσκεψη Ρώσων Ιεραρχών, Μοναχών ακόμη και απλών πιστών σε ελληνικά Μοναστήρια ακόμη και στο Άγιο Όρος.

Το γεγονός αυτό δείχνει ακόμη περισσότερο την επιπολαιότητα με την οποία χειρίζονται τα πράγματα ορισμένοι αξιωματούχοι από την στιγμή που “ποινικοποιούν” τις θρησκευτικές επισκέψεις, τα προσκηνύματα και την ανάγκη των πιστών να βρεθούν στην πηγή της Ορθοδοξίας.

Στην πορεία βέβαια θα μπουν και άλλα ζητήματα όπως τι θα γίνει με το ρωσικό μοναστήρι που είναι στο Άγιο Όρος και που επίσης επισκέπτονται και βασίζονται σε αυτό οι Ρώσοι αξιωματούχοι , Ιεράρχες και πολιτικοί αλλά και έχουν επενδύσει σε αυτό ακόμη και ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν.

Χρόνια τώρα πάντως η Ρωσική εκκλησιαστική διπλωματία έχει δείξει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί σε όλα τα επίπεδα των δράσεών της, όχι μόνο στις σχέσεις της με το Οικουμενικό Πατριαρχείο αλλά ακόμη και στις επαφές της με Πατριαρχεία και Εκκλησίες, τα οποία χρηματοδοτεί αδρά για να μπορεί ουσιαστικά βοηθώντας στις ανάγκες τους, να έχει λόγο.

Ισορροπώντας μεταξύ Δύσης και Ανατολής

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος στα είκοσι εφτά χρόνια της Πατριαρχίας του στον πρώτο θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως επέδειξε εξαιρετικές ικανότητες στη διαχείριση δύσκολων και δυσεπίλυτων προβλημάτων που ανέκυψαν ανάμεσα στα πρεσβυγενή Πατριαχεια,στις αυτοκέφαλες εκκλησίες αλλά κι ανάμεσα στις Αρχιεπισκοπές που υπάγονται απ' ευθείας στη δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Σ όλες αυτές τις περιπτώσεις οι απόψεις και οι θέσεις του Φαναρίου επικράτησαν κι απέδειξαν για μια ακόμα φορά πως οι Ιεράρχες της Μ.τ.Χ.Εκκλησίας εκτός από ακοίμητοι φρουροί της παράδοσης είναι και δεινοί διπλωμάτες.

Τα πρωτεία της Κωνσταντινούπολης στον Ορθόδοξο κόσμο αναγνωρισμένα ανά τους αιώνες από όλες τις Εκκλησίες της ανατολής έτυχαν ιδιαίτερης προσοχής από τους Δυτικούς, μετά τη πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ.

Τοτε διέγνωσαν τον ρόλο που θα μπορούσε να διαδραματίσει το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης στους Ορθοδόξους ως επί το πλείστον λαούς της ανατολικής Ευρώπης που μετά από πολλές δεκαετίες απαγορεύσεων στην άσκηση των λατρευτικών τους εκδηλώσεων μπορούσαν πια ελεύθεροι να εκδηλώσουν την Χριστιανική τους πίστη.

Οι Ορθόδοξες εκκλησίες στις χώρες του ανατολικου μπλοκ και της πρώην ΕΣΣΔ, η μία μετά την άλλη, άρχισαν να ανασυστήνονται,να ζητούν και να πετυχαίνουν την αναγνώριση τους ως ανεξάρτητες κι αυτοκέφαλες εκκλησίες κι άλλες να υπάγονται απ' ευθείας στην δικαιοδοσία του οικουμενικού Πατριαρχείου.

Την αύξηση της επιρροής του οικουμενικού Πατριαρχείου στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ και στους δορυφόρους της δεν είδαν με καλό μάτι η ηγεσία της Ρωσιας και το υπ αυτής ευρισκομενο Πατριαρχείο της Μόσχας.

Διαβλέποντας ο πρόεδρος της Ρωσικής ομοσπονδίας Βλαντιμίρ Πούτιν τις μεγάλες δυνατότητες που του παρέχει η ορθόδοξη εκκλησία, για να επεκτείνει την επιρροή του και σε περιοχές πέραν της ρωσικής επικρατείας σε συνεργασία με το πατριαρχείο Μόσχας, άρχισε να ασκεί την λεγόμενη θρησκευτική διπλωματία με αποτέλεσμα να επηρεαζει αρκετές εκκλησίες που παραδοσιακά είχαν καλές σχέσεις με τη Ρωσία όπως οι Σλαβικές.

Αυτό φάνηκε ιδιαίτερα κατά την Πανορθόδοξη Σύνοδο της Κρήτης,από την οποία απείχαν συμπορευόμενες με τις θέσεις της Ρωσικής εκκλησίας.

Μετά την πανορθόδοξη σύνοδο της Κρήτης τίποτα πλέον δεν μπορούσε να γεφυρώσει το χάσμα που είχε δημιουργηθεί ανάμεσα στο Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης και αυτό της Μόσχας.

Οι δύο ισχυροί πόλοι της Ορθοδοξίας άρχισαν να απομακρύνονται και να προσπαθούν να επεκτείνουν την ζώνη επιρροής τους.

Την τελική αφορμή για το επερχόμενο σχίσμα(;) έδωσε το αίτημα της Ουκρανίας να κηρυχθεί ανεξάρτητη η εκκλησία της και να αποσχισθεί από την δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Μόσχας.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και οι υπ αυτόν συνοδικοί έκριναν σκόπιμο να παραχωρήσουν ανεξαρτησία στην τοπική εκκλησία της Ουκρανίας σημεριζόμενοι και το θρησκευτικό αίσθημα του λαού της.Ο πόλεμος ανάμεσα στα δύο πατριαχεια έχει ξεκινήσει.

Οι δηλώσεις εκατέρωθεν αρκετές και οι απειλές για διακοπή της κοινωνίας και της μνημόνευσης από μέρους του Πατριαρχείου Μόσχας έγιναν πράξη με κίνδυνο, ο κόσμος της ορθοδοξίας να τείνει να χωριστεί σε δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα.

Οι Φαναριώτες έχοντας πίσω τους εμπειρία αιώνων στις σκληρές διαπραγματεύσεις και την σιωπηλή αλλά αμέριστη συμπαράσταση της Αμερικής και της ευρωπαϊκής Ένωσης τηρούν μετριοπαθή στάση.

Το καλό της Χριστιανοσύνης και της ανθρωπότητας μπαίνει γι άλλη μια φορά σε δεύτερη μοίρα.