Υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες μορφές της Ορθοδόξου Εκκλησίας του 20ου αιώνα.
Ο ενάρετος και φιλάνθρωπος βίος του ήταν παροιμιώδης, αφήνοντας πίσω του μία σπουδαία πνευματική παρακαταθήκη, αλλά και ένα τεράστιο κενό. Η επίσημη αγιοκατάταξή του έγινε πριν από πέντε χρόνια στις 27 Νοεμβρίου 2013. Ο λόγος για τον άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη που τιμάται η μνήμη του, Κυριακή 2 Δεκεμβρίου.
Η μεγάλη του καρδιά χώραγε μέσα αδιακρίτως όλους τους συνανθρώπους του. Ταλαιπωρήθηκε από πολύ μικρή ηλικία από διάφορες ασθένειες, όμως τις αντιμετώπιζε με Ιώβειο υπομονή, όπως μαρτυρά στον δημοσιογράφο Αντώνη Μακατούνη, ένας άνθρωπος που τον έζησε από πολύ κοντά, κυρίως στις δύο τελευταίες δεκαετίες της εγκόσμιας ζωής του, ο οποίος κατάλαβε από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισε ότι πρόκειται για έναν σύγχρονο άγιο. Ο γιατρός του οσίου Πορφυρίου ομότιμος καθηγητής μικροβιολογίας κύριος Γεώργιος Πιπεράκις σε μία συνέντευξη- κατάθεση ψυχής εξομολογείται άγνωστες πτυχές της προσωπικότητας του δικού του γέροντα όπως λέει χαρακτηριστικά.
Οι πολλές αναμνήσεις- μαθήματα ζωής- από τη συναναστροφή του με τον άγιο γέροντα τον κατέκλυσαν, ενώ αποκαλύπτει γιατί έμεινε άναυδος όταν τον γνώρισε για πρώτη φορά. Αξιοσημείωτο είναι ότι ο εβδομηνταπεντάχρονος επιστήμονας έχει αγιογραφήσει περίπου 300 εικόνες αγίων που κοσμούν όλους τους τοίχους του σπιτιού του κάνοντας κατανυκτική την ατμόσφαιρα, ενώ ξεχωρίζει η εικόνα που απεικονίζονται μαζί ο άγιος Παΐσιος με τον Όσιο Πορφύριο αλλά και ο γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ.
Πότε και πώς γνωριστήκατε με τον γέροντα; Τι σας έκανε περισσότερο εντύπωση στον χαρακτήρα του;
«Τον γνώρισα πριν από σαρανταπέντε χρόνια (το 1970) όταν ήταν στην Πολυκλινική Αθηνών. Με αποκάλεσε με το όνομά μου χωρίς να με ξέρει, μάλιστα με ρώτησε ‘‘στενοχωρείς τη γυναίκα σου που είναι έγκυος, δεν πρέπει’’. Έμεινα άναυδος, δεν είχα έρθει ποτέ σε επαφή με πνευματικότητα τέτοιου τύπου. Έφυγα ενθουσιασμένος, από τότε έμαθα ότι ήταν στα Καλλίσια στην Πεντέλη και κάθε Κυριακή τον επισκεπτόμασταν οικογενειακώς. Ήμασταν κοντά στον γέροντα, ενώ έχτισα έπειτα και σπίτι δίπλα του. Αναπτύξαμε μία πολύ στενή σχέση. Αργότερα όταν απέχτησε προβλήματα με την καρδιά του του γνώρισα τον αείμνηστο Γεώργιο Παπαζάχο αλλά και άλλους ιατρούς. Εγώ ήμουν ο εργαστηριακός του γιατρός, είχα μάλιστα πάει μερικά μικρά μηχανήματα και τα είχα εγκαταστήσει στο κελί του στο Μήλεσι και επιτόπου του έκανα τις εξετάσεις του. Ο γέροντας έκανε μία πολύ λιτή ζωή. Τον θυμάμαι χαρακτηριστικά να περπατά πολύ γρήγορα με τα αρβυλάκια του χωρίς να κουράζεται. Δεν ξεχνώ αυτό που είχε πει, ότι ‘‘όταν πεθάνω να με πετάξετε κάπου για να μην με βρουν γιατί θα με πάρουν για άγιο’’. Σκέφτομαι ότι ακόμα και το λείψανό του δεν το άφησε να το τιμήσουμε, αλλά έδωσε εντολή σε κάποιους μοναχούς και το έκρυψαν και δεν γνωρίζουμε πότε θα βρεθεί. Μάλιστα όταν το είχε πληροφορηθεί αυτό ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ σηκώθηκε όρθιος και είπε, ‘‘Αν ήταν άγιος μία φορά, τώρα τον θεωρώ άγιο δέκα φορές».
Πώς αντιμετώπιζε τα προβλήματα υγείας του;
«Στις αρρώστιες του δεν ζητούσε ποτέ από τον Θεό να τον κάνει καλά. Του έλεγα γιατί ενώ εσείς κάνετε τόσο κόσμο καλά, με θεραπείες που έχω δει με τα μάτια μου, δεν ζητάτε να γίνετε καλά. Μου είπε, ‘‘είναι ντροπή να ζητάω εγώ τέτοια πράγματα για τον εαυτό μου, ξέρει ο Θεός’’. Θυμάμαι όταν αντιμετώπισε κάποια πολύ σοβαρή γαστρορραγία, δεν ήθελε να τον πάμε στο νοσοκομείο. Υπήρξε διχογνωμία μεταξύ των θεραπόντων ιατρών του, εγώ και ο Παπαζάχος ως νεότεροι θέλαμε να σεβαστούμε την επιθυμία του. Τελικά τη λύση την έδωσε ο γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ που μας είπε τηλεφωνικά, ‘‘Ο γέρων Πορφύριος είναι ένα «ασκί» γεμάτο από άγιο Πνεύμα, δεν θα κάνετε τίποτα που δεν θα θέλει’’. Μέσα σε ένα χρόνο επανήλθε».
