Στην ελληνική κυβέρνηση έκαναν την αποτίμησή τους για τη Σύνοδο Κορυφής σε όλα τα επίπεδα. Κοινές συνισταμένες ήταν δύο: Πρώτον, οι διεθνείς σχέσεις είναι πιο πολύπλοκες και χρειάζεται χρόνος για να φανεί πού πάνε. Συνεπώς, ψυχραιμία.
Δεύτερον, η Ισπανία ήταν με διαφορά η πιο εχθρική χώρα έναντι των ελληνικών θέσεων. Τα συμφέροντα της Ισπανίας στο τραπεζικό σύστημα της Τουρκίας είναι τόσο ισχυρά, που την οδήγησαν στην πιο αδιάλλακτη στάση. Ακολούθησε η Πολωνία και μετά η Ιταλία.
Οσον αφορά τη γείτονά μας εκ Δύσεως, την Ιταλία, υπήρχε ενόχληση στην Αθήνα για τη στάση της. Όπως έγραψε η Καθημερινή μόλις τον Ιούνιο που μας πέρασε οι δύο χώρες ήρθαν σε συμφωνία για την οριοθέτηση ΑΟΖ.
Παρ’ όλα αυτά, η Ιταλία δεν κράτησε καμία ισορροπία και έπαιξε καθαρά «Τουρκία». Και αυτό δεν άρεσε –τουλάχιστον– καθόλου.
Οσον αφορά δε τη Γαλλία, που είχε αυτή τη φορά πιο ήπια στάση έναντι του Ερντογάν, θα φανεί στο άμεσο μέλλον πώς θα κινηθεί. Εμπειρος περί τα διπλωματικά πολιτικός μού σχολίασε το εξής εύστοχο: «Η Γαλλία δεν έγινε ξαφνικά εχθρός μας, αλλά πρέπει να πάρουμε το μάθημα πως η χώρα δεν πρέπει να εμφανίζεται “λαγός” κανενός».
