Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024 -

Ίμβρος: η Ανάσταση ενός νησιού..



Ηταν Οκτώβριος του 2012 όταν ανακοίνωσε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ότι θα κάνει Ανάσταση και θα λειτουργήσει το Πάσχα στην Ίμβρο, στο νησί του. Λίγο πριν τελειώσει το φθινόπωρο, μια παρέα από Ελλαδίτες, Ρωμιούς και Τούρκους άρχισε να οργανώνει εκδρομή στην Ίμβρο, με μοναδικό σκοπό να ακολουθήσει άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο τον Πατριάρχη, στα βήματα της θλίψης των ημερών και στις λειτουργίες στην πατρίδα των εκδιωχθέντων Ιμβρίων.

Το δικό μου προσωπικό πένθος ήταν πρόσφατο και οι γιορτές πόναγαν σαν το τρυπάνι πάνω στην πληγή. Δεν άργησα όμως να σκεφτώ ότι το ταξίδι σε έναν τόπο όπου όποια πέτρα και να σηκώσεις έχει από κάτω κρυμμένη μια ιστορία απώλειας, χαμένη μέσα στην ιστορία, αλλά ότι και η θρησκευτικότητα τις Άγιες ημέρες αποκτάει μια άλλη διάσταση μέσα στις εγκαταλελειμμένες εκκλησίες, αισθάνθηκα ένα καταφύγιο να με περιμένει εκεί κοντά στα Δαρδανέλια.

Ίμβρος, χαλάσματα

Τα χαλάσματα των ρωμαίικων περιουσιών και όμορφη φύση συνθέτουν το πορτρέτο της σύγχρονης Ίμβρου

Το ταξίδι στην Ίμβρο, 1050 χιλιόμετρα οδικώς από την Αθήνα, είναι μακρύ. Τα αυτοκίνητα διάλεξαν τις διαδρομές τους και οι παρέες περιδιάβηκαν τους νομούς τον ένα μετά τον άλλο με ένα σταθμό στην Θεσσαλονίκη και μια διανυκτέρευση στην Αλεξανδρούπολη. Οι μυρωδιές της άνοιξης, έμπαιναν ορμητικά από τα ανοιχτά παράθυρα και ο Θεσσαλικός κάμπος έκλεβε με την απεραντοσύνη του την ματιά σου. Η Μακεδονία σε υποδεχόταν με ενα πιο δροσερό αεράκι και ο Θανάσης οδηγούσε και εξιστορούσε πως βρέθηκαν τα πρώτα μουσουλμανικά χωριά στην Θράκη και πότε έγιναν οι μινεράδες που βλέπαμε αριστερά και δεξιά της Εγνατίας οδού. Η Αλεξανδρούπολη μύριζε καλοκαίρι και η παραλία της ήταν γεμάτη από Βούλγαρους, Ρώσους και Τούρκους που έτρωγαν στα παραθαλάσσια εστιατόρια με τους εκπληκτικούς ψαρομεζέδες. Μέσα στην κρίση ένιωθες χαρά που οι γείτονες δημιουργούσαν κίνηση στα καταστήματα της περιοχής. Ο παραλιακός δρόμος έσφυζε από ζωή και έτσι όπως το καλοκαιράκι είχε εισβάλει μεγαλοβδομαδιάτικα, το Ελληνικό Πάσχα που ερχόταν, δημιουργούσε στους ντόπιους προσμονή για ένα καλό καλοκαίρι.

Χαράματα ξεκινήσαμε για να περάσουμε νωρίς από το τελωνείο των Κήπων και να προλάβουμε το πλοίο στο λιμάνι Καμπάτεπε μετά το Τσανάκαλε. Εντύπωση σου προκαλεί το δικό μας τελωνείο φτωχό και μίζερο Ελληνικό κτίσμα, συγκρίνοντάς το με το αμέσως επόμενο τελωνείο των Τούρκων. Θα ήθελες εκεί να είσαι καλύτερος αν όχι ίσος. Ευγενείς οι τελωνειακοί μας σε κάνουν και δεν το βλέπεις “μην ξεχάσετε μπαίνοντας στην Τουρκία να μην υπερβείτε τα 90 χιλιόμετρα” μας συνιστούν.

 
Ίμβρος, Καμπάτεπε

Το λιμάνι Καμπάτεπε στην χερσόνησο της Καλλίπολης και παραλία της Ίμβρου

Διασχίζουμε τον Έβρο, την Θράκη και τα 190 χιλιόμετρα που απέχει η Αλεξανδρούπολη από το Καμπάτεπε διασχίζονται παρά την χαμηλή ταχύτητα, γρήγορα και ευχάριστα. Σε τρεις ώρες περίπου είσαι στο λιμάνι έχοντας αφήσει πίσω σου μια φύση ίδια με την ελληνική, που τίποτα δεν σε κάνει να πιστέψεις έξω από την συχνή σήμανση αλλά και τις χιλιάδες τούρκικες σημαίες, ότι ταξιδεύεις σε μια άλλη χώρα. Η ουρά στο λιμάνι Καμπάτεπε στην χερσόνησο της Καλλίπολης είναι μεγάλη. Έχουμε φτάσει στην ώρα μας, το πλοίο είναι εκεί και οι πινακίδες των αυτοκινήτων είναι από Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Κωνσταντινούπολη. Ελληνικά και τούρκικα ακούγονται και στο καφέ του λιμανιού. Οι Τούρκοι φίλοι διασχίσανε 350 χιλιόμετρα από την Κωνσταντινούπολη, χαρούμενοι που θα συμμετέχουν στη δική μας γιορτή. Πολλοί ταξιδιώτες έλεγαν ότι όταν φεύγουν με το απογευματινό πλοίο των 18.00 συνήθως σταματούν στην αγορά του Τσανάκαλλε που είναι φτηνή και έχει εξαιρετικές λιχουδιές.

Το πλοίο είναι ασφυκτικά γεμάτο και οι ξανθιές ελληνικές ανταύγειες στα κεφάλια των γυναικών μπερδεύονται στο σαλόνι με τις μουσουλμανικές μαντίλες. Η θάλασσα ήρεμη με το Αιγιοπελαγίτικο χρώμα της να έχει αναμειχθεί με τα νερά του Βόσπορου που συναντιώνται λίγο πιο πάνω στα Δαρδανέλια, σε προσκαλεί να καθίσεις στο κατάστρωμα και να αγναντέψεις αλλά και να προετοιμαστείς για την δική σου συνάντηση με τα χαμένα πατήματα του Ελληνισμού στο βάθος των Αιώνων. Άκουγες από το σχολείο για την Ίμβρο και την Τένεδο, τα δύο βορειότερα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου, αλλά δεν έμαθες ή καλύτερα δεν έμαθα ότι τα απομεινάρια των νεολιθικών οικισμών στην Ίμβρο μαρτυρούν ότι το νησί κατοικείται από τα βάθη των αιώνων. Μέχρι και τα τέλη του 6ου αιώνα κατοικούνταν από Προέλληνες. Ότι το όνομά της το πήρε από τον Καρικό θεό της γονιμότητας Ίμβραμο η ΄Ιμβρασο. Ανάμεσα στην Ίμβρο και στην Τένεδο λέει ο Όμηρος είχε τους σταύλους των αλόγων του ο Ποσειδώνας ο θεός της θάλασσας.

Αλλά και οι Αθηναίοι το 480 π.Χ. αποικίζουν την Ίμβρο με φτωχούς ακτήμονες Αθηναίους κληρούχους ,“Δήμος Αθηναίων ο εν Ίμβρω”. Στους αιώνες που ακολούθησαν, η ιστορία της Ίμβρου συνδέθηκε με εκείνη της πόλης των Αθηνών και το νησί έγινε μέλος της Αθηναϊκής Συμμαχίας. Η Ίμβρος θα βρεθεί πρωταγωνίστρια σε όλα τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα κάθε εποχής λόγω της νευραλγικής σημασίας γεωφυσικής της θέσης, από το Βυζάντιο μέχρι και τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο, με καταληκτική την Συνθήκη των Σεβρών, το 1920 που η ΄Ιμβρος και η Τένεδος παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα. Η ΄Ιμβρος κατοικείται από 10.000 Έλληνες ορθόδοξους, όταν το 1923 η Συνθήκη της Λοζάννης την δίνει μαζί με την Τένεδο στην Τουρκία και όπως λέει η Συνθήκη “Αι νήσοι ΄Ιμβρος και Τένεδος παραμένουσαι υπό την τουρκικήν κυριαρχίαν, θα απολαύωσιν ειδικής διοικητικής οργανώσεως, αποτελουμένης εκ τοπικών στοιχείων και παρεχούσης πάσαν εγγύησιν εις τον μη μουσουλμανικόν ιθαγενή πληθυσμόν δ’ ό,τι αφορά τις την τοπικήν διοίκησιν και την προστασίαν των προσώπων και των περιουσιών”. Αυτά έγραφε η Συνθήκη και ακριβώς τα αντίθετα έγραψε η Ιστορία. Το βλέπεις με τα μάτια σου, το νιώθεις με την ψυχή σου.

Ίμβρος, Άνεμος

Καλωσόρισμα στο ξενοδοχείο Άνεμος από τον Αλέξανδρο Μασσαβέτα (δεξιά) και τον Τούρκο φίλο και συνεταίρο του

Το πλοίο δένει στο λιμάνι και δίπλα μας η επιβλητική Σαμοθράκη σε απόσταση αναπνοής, τα βουνά της και οι παραλίες της θα μας συντροφεύουν όλες αυτές της ημέρες της διαμονής μας στην  ‘Ιμβρο. Κατεβαίνουμε στο έρημο λιμάνι με τις τούρκικες σημαίες να δεσπόζουν παντού όπως σε κάθε σημείο της τούρκικης επικράτειας και την φύση να θυμίζει Μυτιλήνη, Σάμο, Σαμοθράκη. Είναι Μεγάλη Πέμπτη, η θερμοκρασία αυξημένη και ο ήλιος καίει το πρόσωπο, η εκδρομή στη χαμένη πατρίδα ξεκινάει. Πέντε λεπτά δρόμος από το λιμάνι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας στον ΄Άνεμο που ο Αλέξης Μασσαβέτας με δύο φίλους του Τούρκους εγκαινίασε πριν δύο χρόνια, στο χωριό Κάστρο. Ο δρόμος προς το ξενοδοχείο είναι γεμάτος φορτηγά που ασφαλτοστρώνουν και η πρόσβαση παρουσιάζει μια δυσκολία. Που να φανταστείς ότι μέχρι να μπεις στο ξενοδοχείο, να εγκατασταθείς να πεις μια καλησπέρα και να ξεκινήσεις για την εκκλησία, θα έχουν τελειώσει και εσύ θα περάσεις από έναν ελεύθερο καθαρό δρόμο.

Στην υποδοχή μας περιμένει ο ίδιος ο Αλέξανδρος με μια ζεστή αγκαλιά γνωριμίας σε ένα εξαιρετικά καλαίσθητο χώρο και με την πισίνα γεμάτη κόσμο με τα μαγιό του. Τα πάντα καθαρά, τα δωμάτια άνετα, προσεγμένη και η πιο μικρή λεπτομέρεια όλα σύγχρονα, με μια νότα αιγαιοπελαγίτικης και ντιζάιν αισθητικής. Στην υποδοχή βρίσκω το βιβλίο του Αλέξανδρου “Κωνσταντινούπολη: Η Πόλη των απόντων”, το ανεβάζω στο δωμάτιο και με συντροφεύει όλες τις ημέρες της παραμονής μου στο νησί. Δυνατό, αληθινό σαν την ίδια την ιστορία. “Εδώ μιλάμε ελληνικά, αγγλικά και τούρκικα. Σε λίγο θα βάψω αυγά με την ντόπια τεχνική” μου λέει ο Αλέξανδρος και θα τα βάψει με κρεμμύδια. Αργότερα θα κρεμάσει την φωτογραφική μηχανή γύρω απ τον λαιμό του και θα τον συναντήσω στην Παναγιά, την πρωτεύουσα του νησιού, στην εκκλησία που ο Πατριάρχης θα διαβάσει τα Δώδεκα Ευαγγέλια. Δεν θα σας πω τα τούρκικα ονόματα των χωριών, γιατί τα άκουγα όλα με τις ελληνικές τους ονομασίες, το νησί ήταν γεμάτο ΄Ελληνες, ήταν που είχαμε και την Ιωάννα που έχει γυρίσει στα Αγρίδια για Πάσχα και αναπαλαιώνει το σπίτι της σιγά σιγά και ονειρεύεται να γυρίσει εκεί απ όπου έφυγε νύχτα κοριτσάκι και τώρα εξηνταρίζει.

Ίμβρος, Κάστρο

Κάστρο, Ίμβρος

Το Κάστρο είναι το πιο κοντινό χωριό στο λιμάνι της Ίμβρου. Κάτω δεξιά η Τουρκάλα έποικος με την επιχείρηση βιολογικών σαπουνιών

Πηγαίνοντας προς την εκκλησία έβλεπα στο Κάστρο αλλά και στα άλλα τα χωριά παντού σπίτια με ταμπέλες “rooms to rent”. “Είναι οι Τούρκοι και οι Κούρδοι έποικοι, που τους έφεραν από τα βάθη της Ασίας με τη βία για να κατοικήσουν στο νησί. Βρέθηκαν σε νησί από ορεινές περιοχές και τα σπίτια των Ελλήνων που τους έδωσαν, τα μετέτρεψαν σε ενοικιαζόμενα δωμάτια. Τα χωράφια και τη γη μας που πήραν δεν την καλλιεργούν, ενδιαφέρονται για λίγο και εύκολο χρήμα” θα πει ένας άλλος Ιμβριώτης που έχει έρθει για Πάσχα στο νησί του.

Ανάμεσα στο Κάστρο και την Παναγιά υπάρχει ένας μεγάλος στρατώνας και από την είσοδό του βγαίνουν εκείνη την στιγμή τέσσερα τελευταίας τεχνολογίας στρατιωτικά τζιπ Range Rover. Είναι παραμεθόριος περιοχή και οι Τούρκοι την έχουν πλήρως εξοπλισμένη σαν αστακό. Γελάει κανείς αν σκεφθεί πόσα ξοδεύουν προσπαθώντας να θωρακισθούν απέναντι στον εχθρό, που όλοι υποθέτουμε ότι είμαστε οι Έλληνες. Μια ολόκληρη αγορά έχει στηθεί στην Παναγιά για να εξυπηρετήσει το στρατό και τις ανάγκες του καθώς και τους φοιτητές που φοιτούν στο παράρτημα του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης. Από τους 9.000 σημερινούς κατοίκους του νησιού, μόνο 200 είναι οι Έλληνες μόνιμοι κάτοικοι και αυτοί μοναχικοί υπερήλικες και φοβισμένοι.

Ίμβρος, Σχοινούδι

Το ερημωμένο και βιασμένο από τον Τούρκο κατακτητή Σχοινούδι

Η λειτουργία από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο είναι κατανυκτική και η εκκλησία μέσα και έξω ασφυκτικά γεμάτη. Οι ντόπιοι Έλληνες αλλά κι εμείς έχουμε βάλει τα καλά μας και η κατάνυξη είναι ειλικρινής, αυθεντική. Οι Τούρκοι φίλοι μας θα μπουν για λίγο στην εκκλησία και στη συνέχεια θα ψάξουν για μια καλή ταβέρνα και θα μας περιμένουν. Το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής θα πάμε όλοι μαζί στο Σχοινούδι, στο χωριό που ερημώθηκε με φοβερές βιαιοπραγίες εν μια νυκτί από τους Τούρκους φυλακισμένους, τότε που τους άφησαν ελεύθερους στο νησί. Το χωριό είναι εγκαταλελειμμένο από τότε και μοιάζει με σκιάχτρο. Αισθάνεσαι σαν να ζουν μέσα από τις κουρτίνες φοβισμένες ψυχές και κυνηγημένες από τον τρόμο. Οι φίλοι μας θα νιώσουν άσχημα και θα εκφραστούν με μεγάλη λύπη. Αισθήματα μόνο ελπίδας μπορείς να αισθανθείς όταν όλοι καταλαβαίνουμε το ίδιο πράγμα μπροστά στην ίδια εικόνα. Ίμβρος, Σχοινούδι

Ίμβρος, Γλυκί

Επάνω: φωτογραφίες απ’ το Σχοινούδι. Κάτω: παράθυρο εγκαταλελειμένου σπιτιού στο Γλυκί

Το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής κατάλαβα και την διαφορά του Ελλαδίτης με Ρωμιό, όταν η σύζυγος του Γενικού Προξένου μας στην Κωνσταντινούπολη, Νίκου Ματθαιόπουλου, Πρόξενος της Ελλάδας στην Αδριανούπολη, Κατερίνα Βαρβαρήγου, έκανε τις συστάσεις. Από εδώ ο Ελλαδίτης τάδε και από εδώ ο Ρωμιός τάδε. Ελλαδίτες οι γεννημένοι εν Ελλάδι και Ρωμιοί οι γεννημένοι εν Κωνσταντινούπολη ή όπου αλλού στην ανατολική μεριά της κάποτε Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Οι Ρωμιοί της παρέας γνώριζαν καλύτερα από όλους μας τι σήμαινε ο πόνος που απέπνεε το νησί. Είχε χαραχτεί βαθιά στο πετσί τους από τον δικό τους ξεριζωμό. Εξάλλου πολλοί ΄Ιμβριοι πήγαν στην Κωνσταντινούπολη μετά το 1960. Ελλαδίτες και Ρωμιοί λοιπόν, αλλά και Τούρκοι υποκληθήκαμε κανονικά στην τούρκικη και ρωμαίικη κουζίνα σε όλες της τις εκδοχές. Τόσο στη νηστίσιμη όσο και στην κρεατοφαγική. Ελληνικά εστιατόρια πλην του Barba Yiorgos στα Αγρίδια, που κάναμε Πάσχα, δεν είδα. Βρήκαμε όμως ελληνικά καφενεία και ζαχαροπλαστεία. Τα γλυκά είναι όλα αυτά τα καταπληκτικά, που τρώμε και στην Αθήνα στα Κωνσταντινοπολίτικα ζαχαροπλαστεία του Παλαιού Φαλήρου. Τα καζάν ντιμπί, μαλεμπί με ροδόνερο και φυστίκια, ώραία μικρά κουλουράκια τύπου Θεσσαλονίκης, λουκουμάδες, μπακλαβάδες, εκμέκ, κιουνεφέ. Καταπληκτικό τούρκικο τσάι και το αγαπημένο αϊράνι του Ερντογάν, το γάλα που θα οδηγήσει στον παράδεισο τους Τούρκους πολίτες, το πίναμε συνεχώς και αδιαλείπτως. Είναι εξ άλλου το καλύτερο χωνευτικό για τις πασχαλιάτικές μας κρεατοφαγίες. Ίμβρος, Αγ. ΘεόδωροιΊμβρος, εκκλησία

Η αλήθεια είναι ότι μέχρι το Μεγάλο Σάββατο το πρωί και μέχρι την πρώτη Ανάσταση, νηστεύαμε όλοι στην παρέα και τρώγαμε αποκλειστικά νηστίσιμα. Το Μεγάλο Σάββατο ο Αλέξανδρος είχε στρώσει μεγάλο τραπέζι στο ξενοδοχείο για το δείπνο μετά την Ανάσταση και φάγαμε όλοι οι ένοικοι μαζί σαν μια μεγάλη αγαπημένη οικογένεια. Πρώτα όμως θα σας πω για την Μεγάλη Παρασκευή και τον Επιτάφιο, στο χωριό του Πατριάρχη στους Αγίους Θεοδώρους, εκεί που κάναμε και μια μοναδική γεμάτη χαρά και προσδοκίες Ανάσταση. Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος που με τους λόγους του με έκανε συχνά να σκουπίζω δάκρυα στα μάτια και να ξυπνάει μέσα μου το χαμένο θρησκευτικό συναίσθημα, αγαπάει το νησί του και το χωριό του. Κατόρθωσε να λειτουργήσει για πρώτη φορά το ελληνικό δημοτικό σχολείο στους Αγίους Θεοδώρους, τον προηγούμενο Σεπτέμβριο μετά από πενήντα χρόνια, με έξη παιδιά.

Δίπλα από το σχολείο βρίσκεται η εκκλησία του χωριού και στον περίβολό της το ορθόδοξο νεκροταφείο. Οι ορθόδοξοι ιερείς απαγορεύεται, πλην του Πατριάρχη, να κυκλοφορούν με τα ράσα τους εκτός της εκκλησίας, καθώς επίσης απαγορεύεται και η περιφορά του Επιταφίου εκτός του περιβόλου της. Η παρουσία του Πατριάρχη Βαρθολομαίου είχε δώσει έναν εορταστικό αέρα στο νησί και μια δύναμη στο ελληνικό στοιχείο. Ο επιτάφιος στολίστηκε με αγάπη και την ώρα που έδυε ο ήλιος, η περιφορά μέσα από τα μνήματα σε συμφιλίωνε με τους δικούς σου νεκρούς, καταλάγιαζε τον πόνο της απώλειας, ήταν για μια στιγμή σαν οι δικοί μας του κάτω κόσμου να μας έδιναν σιωπηλά το χέρι τους. Μια κατακόκκινη παπαρούνα έβγαινε από ένα εγκαταλελειμμένο μνήμα, μια νότα ανοιξιάτικης ζωής με αιχμαλώτισε. Ακολουθήσαμε τον Πατριάρχη στο καφενείο του χωριού. Λίγο πιο πάνω το ανακαινισμένο σπίτι του γεμάτο λουλούδια που λιαζόντουσαν στα παρτέρια.

Αγρίδια, ΊμβροςΙμβρος, ΙωάνναΊμβρος, Αγρίδια

barba yorgoagridia meg savato greek

Αgridia, Τepekoy

Κυριακή του Πάσχα στα Αγρίδια και ρωμαίικα φαγητά της Ίμβρου. Δεύτερη φωτό: η Ιωάννα στην κουζίνα της

Μεγάλο Σάββατο πρωί, ο Αλέξανδρος είχε απλώσει τα κόκκινα αυγά του να στεγνώσουν και τριγύριζε φιλεύοντας τους ενοίκους νηστίσιμα γλυκάκια. Η ημέρα ήταν μεγάλη μπροστά μας και η Ιωάννα μας περίμενε στα Αγρίδια, στο χωριό με τους περισσότερους Ρωμιούς που γυρίζουν και επισκευάζουν τα σπίτια τους. Το μέρος μύριζε λιχουδιές, όσα σπίτια ήταν ανοιχτά προετοιμαζόντουσαν για την Ανάσταση και για το Πάσχα. Στην ΄Ιμβρο δεν ψήνουν αρνιά, τα βάζουν στον φούρνο. Η Ιωάννα μας περίμενε στο σπίτι της στην άκρη του χωριού. Τα κτίσματα στην Ίμβρο είναι μικρά, φτιαγμένα κατά κανόνα από πέτρα, λάσπη, ξύλο και κεραμίδι. Λέγονται μονόσπιτα καθώς αποτελούνται από έναν ενιαίο χώρο στο πάνω πάτωμα και το κατώι, το ισόγειο που χρησίμευε σαν αποθήκη η σταύλος. Μια πέτρινη συνήθως σκάλα σε οδηγούσε στο χαγιάτι (εξώστης ή βεράντα) και στο πάνω σπίτι. Η τουαλέτα ήταν και παραμένει στα περισσότερα σπίτια στον εξωτερικό χώρο.

Στη μέση του σαλονιού της, πάνω σε ένα τραπεζάκι, μας είχε ετοιμάσει τις υπέροχες πίτες της και δίπλα με ένα καμινέτο έψηνε τον ωραιότερο ελληνικό ή τούρκικο (πες τον όπως θες) καφέ που έχω πιει ποτέ. Η Ιωάννα έφυγε μικρή από την Ίμβρο, όταν άρχισαν οι βιαιότητες παράλληλα με την έναρξη των προβλημάτων στην Κύπρο, θα ήταν στην Γ’ Δημοτικού, πήγε στην Κωνσταντινούπολη και αργότερα την βρήκε και εκεί η συμφορά και ήρθε στην Αθήνα. Η ζωή της σκληρή, δυο και τρεις δουλειές για να μεγαλώσει τα παιδιά της, μα ένα όνειρο την κράταγε ζωντανή, να γυρίσει στο χωριό της και να κατεβαίνει τρέχοντας απ’ το βουνό που πάνω του στέκονται τα Αγρίδια, κάτω στη θάλασσα και να μένει εκεί μέχρι να δύσει ο ήλιος. Προσπερνώντας όλες τις δυσκολίες, ταξιδεύει με λεωφορείο από την Αθήνα κάθε Πάσχα και καλοκαίρι και σιγά-σιγά με τις οικονομίες της ξαναφτιάχνει το σπίτι της και το όνειρό της. Φιλόξενη, χαρούμενη, μας μαγείρεψε στις κατσαρόλες της μαγειρίτσα, αρνάκι στο φούρνο, χορτόπιτες, μελιτζανοσαλάτα, γιαπράκια και ένα φανταστικό ραβανί ανήμερα το Πάσχα. Μεταφέραμε τις κατσαρόλες και τα ταψιά στην ταβέρνα του Μπάρμπα Γιώργου, Ρωμιού που έμεινε και βγάζει και δικά του εξαιρετικά κρασιά. Στήθηκε γλέντι κανονικό και φιλέψαμε τις άλλες παρέες από τα καλούδια της δικής μας Ιμβριώτισσας μαγείρισσας, που μιλάει κοφτά και κόβει τα σύμφωνα κρατώντας το Ιμβριώτικο ιδίωμα. Καμία σύγκριση με τα κεμπάπ και τα λαχματζούν της επομένης στην ταβέρνα ενός Κούρδου στην Παναγιά, που θεωρείται ο τοπ του νησιού. Τι τα θες, η κατσαρόλα του Ρωμιού ευφραίνει καρδίαν.

Panagia village, Imvros, Turkish food

Στο χωριό Παναγιά, πρωτεύουσα του νησιού, σε τούρκικο κεμπαμπτζίδικο

Η Κυριακή του Πάσχα ήταν μια καλοκαιρινή μέρα και μετά το φαγητό αποφασίσαμε να περιδιαβούμε τις παραλίες, αδελφές με τις παραλίες της Πάρου, της Μυτιλήνης. Απέραντες αμμουδιές, Αιγαιοπελαγίτικα κρύα και καθαρά νερά. Κέφαλος, ιδανική παραλία για σερφ, Στενός, Σπηλιά η παραλία με τους μικρούς καταρράκτες, Λιβούνια. Ατελείωτες βόλτες, πέρασμα και από τις εγκαταλελειμμένες πια ανοιχτές φυλακές κοντά στο ερειπωμένο χωριό Σχοινούδι.

Ίμβρος, άποψη

Ίμβρος, Άνεμος

Ίμβρος, Άνεμος

Γιορταστικό μενού μετά την Ανάσταση στο ξενοδοχείο Άνεμος

Το νησί είναι μεγάλο, για να χορτάσεις τις βόλτες και τα υπέροχα ηλιοβασιλέματα πρέπει να έχεις αυτοκίνητο και όπως λένε οι γνωρίζοντες, να έχεις γεμίσει το ρεζερβουάρ στην Ελλάδα. Όπου και να στρέψεις τη ματιά σου σ’ αυτό το καταπράσινο νησί θα δεις εκκλησίες εγκαταλελειμμένες και βρύσες. Το νερό κυρίαρχο στοιχείο, δίπλα στις βρύσες έχουν απομείνει οι πέτρινες γούρνες για το πλύσιμο και οι μικροί καταρράχτες που σου ξεπλένουν και το τελευταίο δάκρυ που γέννησε η αδικία των χρόνων. Λέγεται ότι βρίσκεται τρόπος επικοινωνίας με τους Τούρκους και θα λυθούν τα θέματα ιδιοκτησίας των Ιμβρίων. Ακόμα και οι έποικοι υποστηρίζουν ότι η επιστροφή των Ιμβρίων θα βοηθήσει στην ανάπτυξη του νησιού και μόνο καλές συνεργασίες μπορεί να επιφέρει. Καλό παράδειγμα η συνεργασία του Αλέξανδρου Μασσαβέτα με τους Τούρκους φίλους του και η δημιουργία του καλύτερου και πιο σύγχρονου ξενοδοχείου στο νησί, του “Άνεμος” που παραμένει ανοιχτό όλο τον χρόνο.

Ίμβρος, όψεις του νησιού.

Όψεις του νησιού. Στη μέση δεξιά: προτομή του Ατατούρκ με νόημα «Τι μεγάλη ευτυχία σ’ αυτόν που μπορεί να λέει ότι είναι Τούρκος»

Η Ίμβρος είναι μια ωραία επιλογή για διακοπές που, αν εξαιρέσεις την απόσταση, σου προσφέρει, φυσική ομορφιά, ωραίους δρόμους και διαδρομές, απέραντες παραλίες και καλό φαγητό σε πολύ χαμηλές τιμές. Σου χαρίζει τέλος ένα μονοπάτι επιστροφής στην δική σου ιστορία και των δίπλα σου και μια υπενθύμιση για να μην ξεχνάς τους δικούς σου ανθρώπους όσα χιλιόμετρα μακριά και αν βρίσκονται από εσένα.