Η Ολυμπιονίκης Έλεν Μαρούλις έχει πετύχει πολλές και σημαντικές νίκες στη ζωή της, όμως μία είναι αυτή που ξεχώρισε και μας απέδειξε πως δεν πρέπει να τα παρατάμε ποτέ στη ζωή, για οποιαδήποτε δυσκολία αντιμετωπίσουμε.
Τρία χρόνια μετά το χρυσό μετάλλιο που κέρδισε στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο, η Έλεν Μαρούλις θεωρούνταν δίχως αμφιβολία η κορυφαία Αμερικανίδα αθλήτρια στην πάλη. Ωστόσο οι μάχες που είχε να δώσει με τη ψυχική της υγεία, ήταν πολύ πιο σημαντικές από κάθε νίκη, από οποιοδήποτε μετάλλιο σε όλες τις διοργανώσεις.
Οι συχνές διασείσεις που πάθαινε στην καριέρα της και οι αυτοκτονικές τάσεις της άλλαξαν τη συμπεριφορά, με αποτέλεσμα να πληροφορηθεί πως επρόκειτο να εισαχθεί σε ψυχιατρική κλινική.
«Δεν θυμάμαι τίποτα από αυτά. Ένιωθα φυσιολογικά και ξαφνικά αποφάσισαν να με βάλουν σε ψυχιατρική κλινική», είχε πει πρόσφατα η Μαρούλις, που η προσπάθειά της να επιστρέψει σε τοπ επίπεδο, ενέπνευσε τον χολιγουντιανό ηθοποιό Κρις Πρατ, να δημιουργήσει μία ταινία για την 31χρονη πρωταθλήτρια και την καριέρα της.
Μπορεί η καριέρα της Έλεν να σημαδεύτηκε από πολλές «καταστροφικές» διασείσεις, ωστόσο αποτέλεσε ένα παράδειγμα προς μίμηση.
Η τυχαία πρώτη επαφή με το άθλημα
Η «είσοδός» της στο άθλημα της πάλης ήρθε τυχαία. Ο μεγάλος της αδερφός την είχε πάρει μία φορά μαζί του σε αγώνα πάλης, διότι δεν υπήρχαν πολλά παιδιά και ο ίδιος χρειαζόταν παρτενέρ. Ωστόσο, όσο απίθανο κι αν ακούγεται, από αυτήν την… κατά λάθος πρώτη φορά, η Έλεν κόλλησε το… μικρόβιο με το συγκεκριμένο άθλημα.
«Αυτός ήθελε να το παρατήσει, αλλά η μητέρα μου αρνήθηκε κι έτσι μου έβαλε παπούτσια και με έστειλε μαζί του. Δύο εβδομάδες μετά, ήξερα ότι αυτό θέλω να κάνω. Κέρδισα μόνο έναν αγώνα όλη τη χρονιά, αλλά αυτό ήταν αρκετό για να αποφασίσω. Ήταν η μοίρα μου», έλεγε σε παλαιότερη συνέντευξή της.
Μέχρι το κολέγιο, η Έλεν ήταν τέσσερις φορές πρωταθλήτρια της World Class Wrestling Association, ενώ μάλιστα δεν σταματούσε να κερδίζει μετάλλια σε διάφορες ηλικιακές κατηγορίες αλλά και σε επαγγελματικό επίπεδο. Η ζωή της ωστόσο άλλαξε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο το 2016, εκεί που πήρε μέρος ως πρωταθλήτρια των ΗΠΑ στην κατηγορία της. Η νίκη κόντρα στην αήττητη μέχρι τότε Σαόρι Γιοσίντα από την Ιαπωνία, η οποία ήταν επίσης κάτοχος 13 τίτλων σε παγκόσμια πρωταθλήτρια, την εκτόξευσε. Αυτό ήταν και το πρώτο τεράστιο επίτευγμα στην καριέρα της, καθώς μετά από αυτήν τη νίκη ξεκίνησε να βγαίνει στο επίκεντρο. Όλοι μιλούσαν για ένα κορίτσι-θαύμα με αστείρευτες ικανότητες.
«Ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα», έλεγε η ίδια. Ωστόσο αυτό το όνειρο έσβησε από τη μνήμη λόγω μίας «αόρατης ασθένειας».
Οι αυτοκτονικές τάσεις και η διάσειση
Στην προετοιμασία της για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο τρία χρόνια αργότερα, η ατυχία της χτύπησε την πόρτα, ενώ η ζωή της έμελλε να αλλάξει δραστικά. Μεταξύ του 2018 και του 2019, ήρθαν τα πρώτα συμπτώμτα διάσεισης. Σύμφωνα με τις εξετάσεις που έκανε η αθλήτρια στις ΗΠΑ, φάνηκε ότι ο εγκέφαλός της είχε επηρεαστεί από το νεύρο που ελέγχει τα συναισθήτα του ανθρώπου, με αποτέλεσμα να υπάρχει άμεση επίδραση και στον τρόπο συμπεριφοράς.
«Είχα συνεχώς αλλαγές στην συμπεριφορά μου, αλλά και πολύ έντονες ζαλάδες. Ήταν δύσκολο να το χωνέψω όλο αυτό. Με ρωτούσαν αν έχασα σε αγώνα, αν … ξέρασα. Η διάσειση είναι ένας… αόρατος τραυματισμός. Δεν καταλάβαινα αν μου συμβαίνει κάτι, αλλά υπήρχαν στιγμές που δεν ήξερα ποια είμαι. Δυσκολευόμουν να έχω νορμάλ συμπεριφορά. Υπήρχαν στιγμές που ήθελα να βάλω και τέλος στη ζωή μου», εκμυστηρεύτηκε η Μαρούλις.
Οι γιατροί οι οποίοι ανέλαβαν τηνς αθλητρία της πάλης, θεωρούσαν πως μπορούν να επαναφέρουν πλήρως τη σωματική της υγεία, ωστόσο δεν μπορούσαν να εγγυηθούν πως η προσωπικότητά της θα επιστρέψει στα φυσιολογικά.
Η Έλεν έδειχνε ικανή να κατακτήσει την κορυφή του «κόσμου» της πάλης, όμως είχε να αντιμετωπίσει έναν μεγάλο πόλεμο κόντρα στις συνεχόμενες διασείσεις.
Η διάσειση είναι ένας τραυματισμός του εγκεφάλου που συμβωαίνει μετά από ένα χτύπημα είτε στο κεφάλι, είτε στο σώμα, που έχει ως αποτέλεσμα ο εγκέφαλος να κινείται εμπρός-πίσω μέσα στο κρανίο. Λόγω βιοχημικών και ορμονικών διαφορών, οι γυναίκες μπορεί μπορεί να είναι πιο επιρρεπείς, ωστόσο για κανέναν άνθρωπο που το περνάει αυτό δεν είναι έυκολο.
Για την Έλεν δεν ήταν καθόλου εύκολο αυτό. Η σοβαρότητα του τραυματισμού της στο κεφάλι, την ανάγκασε πριν από κάθε αγώνα, να παρακαλά τις αντιπάλους της, να μην την πιάνουν από το κεφάλι.
Το 2019 και μετά την τελευταία διάσειση, έκανε εξετάσεις και διαγνώστηκε με «διαταραχή μετατραυματικού στρες και άγχος». Η πρώτη φορά που το αντιμετώπισε αυτό το πρόβλημα, ήταν το 2018 στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα, όταν έχασε στον πρώτο γύρο από την Κολένικ (Αζερμπαϊτζάν).
«Είχα αυτά τα συμπτώματα και το διάστημα 2012-16 και τα αντιμετώπισα με δουλειά. Ομως ήρθαν οι διασείσεις στην πορεία. Σε κάποιες στιγμές ένιωθα πως είμαι τρελή, στα όρια της παράνοιας. Σαν αθλήτρια δεν θες να δείχνεις αδυναμίες. Και ήταν μία περίοδος που όλοι είχαν προσδοκίες από μένα. Αντί να κοιτάζω να βελτιώνομαι, κοιτούσα τι περίμεναν οι άλλοι από μένα και η σχέση μου με την πάλη είχε υποστεί ζημιά», είπε.
Κατά τη διάρκεια μίας προπόνησης το 2019, Η Έλεν δέχτηκε ένα χαστούκι καταλάθος στο αυτί της, με αποτέλεσμα να χειροτερέψει η κατάστασή της. Από εκείνη τη στιγμή και ύστερα, βγήκαν στην επιφάνεια και τα προβλήματα με τη συμπεριφορά, τα οποία κόντεψαν να την κλείσουν σε ψυχιατρική κλινική.
Η κατάσταση πλέον είχε ξεφύγει, καθώς η ίδια δεν μπορούσε να μπει ούτε σε γυμναστήριο πάλης λόγω των κρίσεων πανικού.
Εφόσον διαγνώστηκε το πρόβλημα και άπαντες γνώριζαν τι ήταν, η Μαρούλις δεν το έβαλε ποτέ κάτω και το πάλεψε μέχρι να δικαιωθεί. Έψαξε να βρει τρόπους να το λύσει, με σκοπό να επιστρέψει στην κανονική της ζωή και στην κορυφή που της άνηκε μέχρι πριν ένα χρονικό διάστημα.
Συμβουλέυτηκε ειδικούς γιατρούς και τους ρώτησε αν διατρέχει μεγαλύτερο κίνδυνο διάσεισης. Εκείνοι της απάντησαν πως η δεύτερη διάσειση που είχε υποστεί ήταν ασυνήθιστη και δν «αντανακλούσε» σε διάσειση που μπορεί να συμβεί σε έναν αγώνα πάλης.
Η Έλεν πήρε την απόφαση μετά κι από συμβουλές των ειδικών να μείνει μακριά από τα ταπί για έξι σχεδόν μήνες και επέστρεψε τον Φεβρουάριο του 2020 στο παναμερικανικό τουρνουά για τα προκριματικά των Ολυμπιακών Αγώνων. Οπως αποδείχθηκε, ήταν άλλη μία αθλήτρια που επωφελήθηκε από την αναβολή των Αγώνων το 2020 καθώς ένα χρόνο μετά, πήρε το ασημένιο μετάλλιο.
Η μεγάλη επιστροφή
Για να φτάσει στη μεγάλη επιστροφή της, χρειάστηκε υπομονή, πολλές εξετάσεις, ψυχραιμία και διάφορες θεραπείες βιοανάδρασης. Παράλληλα, χρησιμοποιούσε και γυαλιά πρίσματος για διόρθβωση ματιών, υπερβαρικό θάλαμο οξυγόνου, ενώ επίσης υποβλήθηκε σε νευροψυχολογία.
«Ήθελα να γίνουν όλα σωστά ώστε να επιστρέψω αφοσιωμένη στη πάλη και να την ευχαριστηθώ όπως όταν ήμουν παιδί», σχολίασε.
Οι γιατροί όμως, ήταν επιφυλακτικοί με την επιστροφή της καθώς το ιστορικό της με τις διασείσεις, έκρυβε σοβαρούς κινδύνους.
Τελικά πήρε το ΟΚ και πήγε στο Τόκιο.
Μετά από όλη αυτήν την περιπέτεια, η Έλεν αποοφάσισε να μιλήσει στα νέα με παιδιά με σκοπό να περάσει το δικό της μήνυμα.
«Μίλησα με νέα παιδιά και είπα ότι δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν. Οταν αισθάνονται άβολα να μιλούν. Να μην λένε ψέματα για τα συμπτώματα που εντοπίζουν. Να μην σκεφτονται πως δείχνουν αδύναμοι. Εδώ εγώ με χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο και δυσκολεύομαι. Εγώ φοβάμαι ακόμη και στην ιδέα της ήττας», δήλωσε η ίδια.
Η Έλεν είναι από τις αθλήτριες που πιστεύουν πως πρέπει να παρέχεται περισσότερη υποστήριξη στους νεαρούς αθλητές που αντιμετωπίζουν προβλήματα με τις διασείσεις.
«Είμαι χρυσή Ολυμπιονίκης και δίνω μάχη με αυτό. Ωστόσο δεν μπορώ να φανταστώ ένα παιδί που πηγαίνει ακόμη στο Λύκειο και κυνηγάει τα όνειρά του, να περνάει αυτόν το γολγοθά».
Πλέον, η παλαίστρια έχει επιστρέψει στους κανονικούς της ρυθμούς, προπονείται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι το 2024 και για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Πάλης στο Βελιγράδι της Σερβίας τον ερχόμενο Σεπτέμβριο.
Δείχνει έτοιμη να επιστρέψει στην κορυφή της πάλης, καθώς επίσης η περίπτωσή της πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση για κάθε άνρθωπο κάθε ηλικίας, διότι στη ζωή ο καθένας συναντάει πολλές δυσκολίες, όμως ο επιμένων νικά!
πηγη sportal.gr/
