Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά φεστιβάλ της Ευρώπης για παιδιά και εφήβους.
Όταν κάποιος έφηβος από το κοινό τη ρώτησε, αν της έτυχε ποτέ να ξυπνήσει το πρωί και να μην γνωρίζει τον εαυτό της, εκείνη δεν κατάφερε να συγκρατήσει τα δάκρυά της. «Δεν μπορώ να μετρήσω πόσες φορές που συνέβη αυτό το πράγμα!
Είμαστε όλοι άνθρωποι και στο τέλος της ημέρας, είτε είσαι σερβιτόρα, είτε δουλεύεις σε φούρνο ή είσαι μαθήτρια, στο τέλος της μέρας νομίζεις ότι δεν μπορείς να πας παραπέρα. Ότι η καρδιά σου δεν αντέχει ή ότι ο πόνος είναι τόσο μεγάλος. Ή σκέφτεσαι: ''Είμαι αρκετά καλή;'' ''Θα επιβιώσω; Και πρέπει να το ξεπεράσεις με κάποιον τρόπο, με ένα θαύμα. Και απλά προχωράς. Δεν μπορώ!... Ναι, μπορώ!».
