Στο Μπάγκειον το τελευταίο διάστημα, κάθε δεύτερο Σάββατο φιλοξενούνται συναυλίες στο πλαίσιο του Velvet Room, που και κόσμο μαζεύουν και ταυτόχρονα συστήνουν νέα συγκροτήματα στο κοινό. Αυτήν τη φορά το line-up αποτελείται από τρία ολόφρεσκα σχήματα που κάνουν τώρα τα πρώτα τους βήματα και το βασικό κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι τα έχουν κορίτσια.
Οι Emi Path, Marthilia Svarna και Colorgraphs ακολουθούν μια πρόσφατη παράδοση που θέλει να εμφανίζονται όλο και περισσότερες γυναίκες τραγουδοποιοί στη χώρα μας, επιστρατεύοντας αρκετή φαντασία και πείσμα γι' αυτό που κάνουν.
Η Αιμιλία (Emi Path), η Μαρθίλια (Marthilia Svarna) και η Σήλια (Colorgraphs) θυμίζουν έντονα τη Μonika στα πρώτα της βήματα στον τρόπο που έχουν τον δημιουργικό έλεγχο του υλικού τους με μια πιο DIY προσέγγιση − κάτι που οι ίδιες δεν παραδέχονται πάντα.
Προτιμούν το YouTube από οποιαδήποτε άλλη μουσική πλατφόρμα και στηρίζονται περισσότερο στις live εμφανίσεις τους και το word of mouth. Και οι τρεις γράφουν μουσική με αγγλικό στίχο, αλλά και ένα καταδικό τους στυλ που έχει να κάνει περισσότερο είτε με ονειρική ποπ ή τζαζ στοιχεία είτε με αναφορές σε γυναίκες μουσικούς του εξωτερικού, όπως η PJ Harvey ή η Björk.
Και οι απόψεις τους όμως, όσον αφορά την προώθηση της μουσική τους, φαίνεται να συγκλίνουν. Προτιμούν το YouTube από οποιαδήποτε άλλη μουσική πλατφόρμα και στηρίζονται περισσότερο στις live εμφανίσεις τους και το word of mouth. Σε μια εποχή που τα πάντα περνούν μέσα από το Διαδίκτυο και τα social media, αυτή η θεώρηση ακούγεται σχεδόν επαναστατική, αν και κάποιοι κακοπροαίρετοι ίσως προέβαιναν σε λιγότερο επιεικείς χαρακτηρισμούς. Προσωπικά, μου ακούγεται αρκετά ρομαντική.
H Αιμιλία πιστεύει ότι η μουσική είναι για να τη βιώνεις ζωντανά κυρίως, «όχι για να την αναπαράγεις πολλαπλά από "κλειδαρότρυπες". Όπως δεν θα δεις θέατρο από το Ίντερνετ, έτσι δεν θα έπρεπε να αρκούμαστε μόνο σε αυτό για τη μουσική. Η μουσική είναι ενέργεια και πρέπει να αλληλεπιδρά με τον δέκτη» αναφέρει. Άρχισε να ασχολείται με τη μουσική από τα 8 της, όταν άγγιξε για πρώτη φορά τα πλήκτρα ενός πιάνου. Σήμερα είναι 25. Έχει μεγαλώσει στην Αθήνα. Έφτιαξε τους Emi Path, όταν αποφάσισε να βγάλει προς τα έξω τις συνθέσεις της.
«Ήθελα να είναι μια συνεχής συνεργασία και όχι να έχω απλώς sessions μουσικούς. Μετά από αρκετές συζητήσεις και δοκιμές, τα πράγματα κατέληξαν στη σημερινή τους μορφή. Είναι κάτι που απολαμβάνω, γιατί μέσω της συνεχούς δουλειάς, μαζί με τις δικές μου εξηγήσεις και οδηγίες, έχουμε μάθει να ενεργούμε από κοινού, με αμοιβαία κατανόηση». Θέλει να ασχολείται όσο περισσότερο γίνεται με τη μουσική.
«Με εμπνέει ο ρυθμός, με τον οποίο κινούνται τα πράγματα γύρω μου, αλλά κι εγώ σε σχέση με αυτά. Απλώς παρατηρώ αυτά αλλά κι εμένα, κάνοντας ένα βήμα πίσω, σαν να μην είμαι εγώ. Και κάπως έτσι δημιουργείται κάτι καινούργιο στο μυαλό μου», λέει. Αυτό το διάστημα τελειώνει το πρώτο άλμπουμ του σχήματος. Τη ρωτάω τι σημαίνει γι' αυτήν επιτυχία. «Δεν ξέρω αν μου αρέσει αυτή η λέξη. Μου δημιουργεί την εντύπωση ότι αν καθορίσω κάτι ως "επιτυχία" και μια μέρα το φτάσω, μετά θα πρέπει να επαναπαυθώ. Ίσως για μένα δεν υπάρχει επιτυχία. Λίγη τύχη ναι, αλλά σίγουρα πολλή δουλειά».
H Μαρθίλια –που έχει ένα από τα πιο παράξενο όνομα που έχω ακούσει ποτέ– σχημάτισε την μπάντα μόλις τελείωσε τις σπουδές στο Λονδίνο και γύρισε στην Αθήνα. Φέτος έκλεισε τα 22. Άρχισε να ασχολείται με τη μουσική από τα 6 της, που άρχισε να κάνει μαθήματα πιάνου. Ο πατέρας της ήταν μουσικός και, όπως λέει, της έδωσε τις βάσεις και την ώθηση να ασχοληθεί περισσότερο.
«Γύρω στα 15-16 ήθελα να παρατήσω το πιάνο, αλλά ακριβώς τότε ήταν που άρχισα να γράφω δική μου μουσική και στίχους. Βρήκα τον εαυτό μου μέσα σε αυτό, όποτε δεν υπήρχε περίπτωση να αποστασιοποιηθώ. Ξεκίνησα να γράφω και να παίζω μόνη μου στη σοφίτα του σπιτιού μου (συνήθως μεταμεσονύκτια) και τα πρώτα live που έκανα στην Αθήνα τα έκανα ως solo act πιάνο-φωνή».
Η ερμηνεία της κρύβει μια έντονη θεατρικότητα που γίνεται αμέσως αισθητή και τη διαφοροποιεί κάπως από τα άλλα acts. «Ήταν η εποχή που ήμουν αρκετά επηρεασμένη από τη μουσική των καμπαρέ και μου έβγαινε αβίαστα, κατά κύριο λόγο επειδή έγραφα ιστορίες. Αυτός ήταν ένας τρόπος να εκφράσω αυτά που ένιωθα και ζούσα εκείνη την εποχή της εφηβείας» αναφέρει. Τη βοήθησαν όμως και οι θεατρικές σπουδές που έκανε στο εξωτερικό. Το όνομα του πρότζεκτ της είναι το πραγματικό της και το κράτησε μετά από επιμονή των άλλων μελών του συγκροτήματος.
Έχει διαφορά που είναι γυναίκα τραγουδοποιός στην ελληνική ανεξάρτητη σκηνή; «Πλέον δεν έχει μεγάλη διαφορά», λέει. «Οι δυσκολίες μού φαίνονται ίδιες, απλώς τυχαίνει οι γυναίκες να είμαστε λιγότερες. Δεν νιώθω ότι υπάρχει περιορισμός στις ευκαιρίες για έκφραση λόγω διαφορετικού φύλου, νομίζω ότι απλώς οι περισσότερες δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πως διαθέτουμε την ίδια δύναμη και φλόγα με τους άνδρες μουσικούς, με αποτέλεσμα να υπάρχει ένας γενικότερος δισταγμός. Τα πράγματα δεν είναι τόσο τρομακτικά όσο φαντάζουν. Πρέπει να βγεις στη σκηνή και να δώσεις τον καλύτερο και πιο αληθινό εαυτό σου, πιστεύω. Αυτό πάντα εκτιμάται, είτε είσαι άνδρας είτε γυναίκα».
Όσον αφορά τα social media, θεωρεί ότι είναι «ένας διάολος που βράζει διαρκώς». «Αν κάνεις κατάχρηση, σε τραβάνε προς τα κάτω, αν όμως κάνεις σωστό χειρισμό, γίνονται ο καλύτερος σύμμαχός σου. Νομίζω, πάντως, πως το κοινό που έχω με έμαθε μέσα από το YouTube. Δεν είχα άλλο τρόπο να γίνω γνωστή, στην αρχή τουλάχιστον».
Και το όνειρό της; «Θα ήθελα να βάλω το λιθαράκι μου στο να προχωρήσει η γενιά μου σε μια άλλη εποχή, να αλλάξουμε λίγο τα δεδομένα και να ταρακουνήσουμε τα πράγματα. Νομίζω πως έχει έρθει η ώρα να γίνει κάτι τέτοιο. Ξυπνάω κάθε πρωί αναζητώντας κάτι καινούργιο, ριζοσπαστικό. Γιατί να μην είμαι κι εγώ μέρος του;».
Η Σήλια από τους Colorgraphs άρχισε να ασχολείται με τη μουσική σε μεγαλύτερη ηλικία από τα άλλα δύο κορίτσια χάρη σε ένα συγκρότημα που έφτιαξε στο λύκειο με φίλους της. Κατάφεραν να κυκλοφορήσουν ένα άλμπουμ πριν διαλυθούν. Το τωρινό της πρότζεκτ γεννήθηκε πέρσι το καλοκαίρι. Είναι αρκετά καινούργιο. Το σημαντικό για τη Σήλια, όσον αφορά ένα συγκρότημα, είναι τα μέλη του να είναι πρόθυμα να συνεργαστούν και να μπουν στη διαδικασία της αλληλεπίδρασης. Γεννήθηκε στην Αθήνα και σύντομα μπαίνει στα 22, όπως μου λέει. Είναι η μόνη που χαρακτηρίζει τη μουσική της «post-Βjörk».
«Σίγουρα υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες τη σημερινή εποχή επειδή υπάρχουν περισσότερα μέσα. Δεν έχει να κάνει με την Ελλάδα ή το εξωτερικό αυτό. Είναι η συνθήκη του Διαδικτύου που έχει προκαλέσει μουσική έκρηξη παγκοσμίως εδώ και αρκετά χρόνια.
Μισή ώρα στο YouTube και μπορεί κανείς να περάσει από κλασικές φιγούρες που υπήρξαν σταθμοί στη μουσική σε DIY δημιουργούς που προσπαθούν να μοιραστούν το υλικό τους μαζί σου από την άλλη άκρη της Γης. Ως προς την ανεξάρτητη ελληνική σκηνή, οι ευκαιρίες είναι αυτές που είναι. Το ζήτημα είναι πόσο προσπαθεί καθένας, άνδρας, γυναίκα ή οτιδήποτε άλλο, να μπει μέσα σε αυτό και να γίνει μέρος του. Το υλικό που βγαίνει αυτήν τη στιγμή στην Αθήνα, είτε παρουσιάζεται είτε προορίζεται για προσωπική χρήση και ευχαρίστηση, είναι πρωτότυπο κι έχει πολλά να πει. Επιτέλους, υπάρχουν σχήματα και σόλο δημιουργοί που δεν ανακυκλώνουν τα μουσικά ρεύματα καθαυτά αλλά πειραματίζονται και κρατάνε το ενδιαφέρον του ακροατή μέχρι τέλους. Δεν αναφέρομαι στην παρθενογένεση, γιατί προφανώς δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Τουλάχιστον βλέπω μουσικές να ξεχωρίζουν και να πηγάζουν από μέσα προς τα έξω και όχι vice versa» τονίζει.
Ποιοι είναι οι στόχοι σου; Θα ήθελα να μπορώ να βιοπορίζομαι από τη μουσική. Είναι το μόνο πράγμα που με ενδιαφέρει κι έχει νόημα. Είναι δύσκολο, αλλά αρκετά παραδείγματα δείχνουν πως ίσως είναι εφικτό. Υπάρχουν άπειροι διαφορετικοί τρόποι να προσεγγίσεις το υλικό και τις ιδέες που έχεις. Το ιδανικό για μένα θα ήταν να πειραματιστώ σε πολλαπλά επίπεδα, γιατί αυτό ποτέ δεν παύει να έχει ενδιαφέρον και να με κρατάει σε εγρήγορση. Επίσης, το «trial & error» είναι ό,τι πιο διασκεδαστικό και προκλητικό ως διαδικασία.
Info: 25/3, Velvet Room, 21:30, ξενοδοχείο «Μπάγκειον», πλ.Ομονοίας 18, είσοδος:€3
lifo.gr
