Βιογραφικό δράμα που ξετυλίγει τα έργα και τις ημέρες της πρωτοπόρας χορεύτριας της Μπελ Επόκ, Λόι Φούλερ, από την Αγρια Δύση και τη Νέα Υόρκη του 1890 μέχρι την καθιέρωσή της στο Παρίσι της αλλαγής του αιώνα, για να επικεντρωθεί στη συνέχεια στην αντιζηλία της με μια άλλη νεόκοπη τότε Αμερικανίδα μπαλαρίνα, την Ισιδώρα Ντάνκαν, όσο η τελευταία ανερχόταν στον θίασο της Φούλερ.
Εδώ, στο δεύτερο μισό, είναι που πυκνώνει το ενδιαφέρον του φιλμ, στη σκιαγράφηση της σύνθετης σχέσης των δύο γυναικών. Προς τιμήν της, η πρωτοεμφανιζόμενη σκηνοθέτις Στεφανί Ντι Τζιούστο δεν μεροληπτεί. Αρκείται στην παρατήρηση των διακυμάνσεων της σχέσης αυτής (θαυμασμού-φθόνου, που θα εξελιχθεί σε έρωτα-μίσους) για να τονίσει το αναπόφευκτο της ύπαρξής τους μέσα στο ευρύτερο «παιχνίδι».
Μέσα στην εντροπία, δηλαδή, της Μεγάλης Τέχνης, για την κατάκτηση της οποίας δεν νοείται καλλιτέχνης απρόθυμος να θυσιάσει την προσωπική του ευτυχία (και υγεία, εν προκειμένω). Κρίμα, ωστόσο, που η σκηνοθέτις, για να υπηρετήσει αυτήν τη δήλωση αφήνει το πορτρέτο της Φούλερ μισοφωτισμένο, προσπερνώντας βιαστικά τα χρόνια της προσωπικής και καλλιτεχνικής της ενηλικίωσης και παραδίδοντας το δράμα της στην ασάφεια (2016, La danseuse).
