Συντετριμμένα νοσοκομεία, ερημωμένα σχολεία, θάλασσες από αντιασφυξιογόνες μάσκες σε εγκαταλελειμμένα σπίτια, είναι ό,τι έχει απομείνει στην Σοβιετική πόλη του Πριπιάτ, 30 χρόνια μετά την καταστροφή του Τσέρνομπιλ.
Κάποτε ήταν μια ακμάζουσα, ζωντανή κοινότητα, που αποτελούσε το σπίτι για 50.000 επιστήμονες, τους εργάτες και τις οικογένειές τους. Τα καταστήματα ήταν γεμάτα, οι πολυσύχναστες καφετέριες ήταν γεμάτες ζωή, οι κινηματογράφοι και τα μουσεία γεμάτα, και οι φωνές των παιδιών από τα σχολεία, τα πάρκα και τις παιδικές χαρές απηχούσαν σε όλους τους δρόμους.
Ωστόσο, στις 26 Απριλίου του 1986, ο χρόνος σταμάτησε να κυλάει κι όλα άλλαξαν σε μια στιγμή. Η χειρότερη πυρηνική καταστροφή στον κόσμο, άφησε την ουκρανική πόλη έρημη και μοναχή, γεμάτη παθογόνες ασθένειες να αποτελεί σκιά του πάλαι ποτέ κραταιού εαυτού της.
Ενας από τους αντιδραστήρες του πυρηνικού εργοστασίου του Τσέρνομπιλ κατέρρευσε, προκαλώντας πυρηνική έκρηξη και η πόλη δεν επουλώθηκε ποτέ από τις πληγές της.
Τριάντα ένας άνθρωποι σκοτώθηκαν από την έκρηξη, αλλά μέχρι και σήμερα, το Τσέρνομπιλ συνεχίζει να σκορπά τον θάνατο, καθώς οι άνθρωποι της περιοχής κι όχι μόνο εκτέθηκαν σε μεγάλη ακτινοβολία και υπέφεραν και υποφέρουν από καρκίνο. Ο συνολικός αριθμός των νεκρών είναι άγνωστος κι ανυπολόγιστος.
Η καταστροφή του Τσέρνομπιλ είναι μόλις η μία από τις δυο που ταξινομήθηκαν με εκδήλωση επικινδυνότητας επιπέδου 7 (σ.σ.: η ανώτερη στην σχετική κλίμακα) συνεπικουρούμενη από την καταστροφή του αντιδραστήρα του πυρηνικού εργοστασίου στην Φουκουσίμα της Ιαπωνίας το 2011.
