Τον σκηνοθετεί ο ανατρεπτικός Γάλλος εικαστικός JR. Είναι εκείνος που το 2005 έντυσε παράνομα τους τοίχους στο κέντρο του Παρισιού με τα πορτραίτα των εξεγερθέντων από τα υποβαθμισμένα προάστια της πόλης.
«Μιλώντας για το παρελθόν, είναι ο καλύτερος τρόπος να καταλάβεις το παρόν και να προσεγγίσεις το μέλλον», λέει ο JR για την ταινία του με τίτλο «Ellis», η οποία έχει σαν (επίκαιρο!) θέμα τους μετανάστες που πήγαιναν στις ΗΠΑ πριν από έναν αιώνα και οι οποίοι καταγράφονταν και υποβάλονταν σε ιατρικές εξετάσεις υποχρεωτικά στο μικρό ομώνυμο νησάκι έξω από τη Νέα Υόκη. Η ταινία παρουσιάζεται στις 22 Νοεμβρίου δωρεάν για δεύτερη και τελευταία φορά σε δημόσιους χώρους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.
Η υπόθεση: Η ταινία, διάρκειας 14 λεπτών, είναι τοποθετημένη στο εγκαταλειμμένο νοσοκομείο μεταναστών της νήσου Ellis στη Νέα Υόρκη, χώρος που άρχισε να λειτουργεί το 1902 ως πύλη εισόδου και πέρασμα για περίπου 1,2 εκατομμύρια μετανάστες, οι οποίοι επρόκειτο να εισέλθουν στις ΗΠΑ. Κατά την άφιξη τους εκεί, σε κάποιους από τους μετανάστες απαγορευόταν η είσοδος στη χώρα. Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο υποδύεται έναν από αυτούς. Στην ταινία διασχίζει το εγκαταλειμμένο συγκρότημα του νοσοκομείου συνοδευόμενος από τα φαντάσματα των ανθρώπων που βρέθηκαν στο νησί. Τα φαντάσματα απεικονίζονται από ασπρόμαυρες μορφές στους τοίχους, χαρακτηριστικές του έργου του JR και εμπνευσμένες από πραγματικές φωτογραφίες.
Ο σκηνοθέτης: Ο JR είναι 32 ετών, είναι εικαστικός, γαλλικής καταγωγής και το πραγματικό όνομα δεν έχει διαρρεύσει. Εκθέτει σε δρόμους, τοίχους, μάντρες και ταράτσες όλου του κόσμου. Πρώτο χαρακτηριστικό δείγμα δουλειάς του είναι το Portrait of a Generation, το 2005, όταν το Παρίσι φλεγόταν, τα υποβαθμισμένα προάστια εξεγέρθηκαν και η τηλεόραση άρχισε ξαφνικά να ασχολείται με τη δύσκολη ζωή των κατοίκων σε αυτά. Ο κλισέ τρόπος με τον οποίο αντιμετώπιζαν τα μίντια τους κατοίκους των υποβαθμισμένων προαστίων τον ενέπνευσε και τον ώθησε στο να φωτογραφίσει αυτούς τους περιθωριακούς ανθρώπους ζητώντας τους να κάνουν αστείες γκριμάτσες. Στη συνέχεια κόλλησε τα πορτρέτα τους σε συνοικίες του Παρισιού, φέρνοντας έτσι το ανθρώπινο πρόσωπο των banlieues στο κέντρο της πόλης. Αυτό χαρακτηρίστηκε, αρχικά, ως ένα παράνομο project, αλλά στη συνέχεια νομιμοποιήθηκε, όταν το δημαρχείο της πόλης αποφάσισε να καλυφθεί με αυτές τις φωτογραφίες.
O JR για την ταινία: Όταν άρχισα να δουλεύω το «Ellis» δεν είχε φουντώσει ακόμη η προσφυγική κρίση στον βαθμό που τη βιώνουμε τώρα. Περπατώντας στους άδειους διαδρόμους και στα δωμάτια του εγκαταλειμμένου, πλέον, νοσοκομείου μπορούσα να αισθανθώ τους εκατοντάδες πρόσφυγες που πέρασαν από εκεί στον δρόμο τους προς το αμερικανικό όνειρο και τους εκατοντάδες, επίσης, που δεν τα κατάφεραν και γύρισαν πίσω. Έψαξα να βρω αυτό που συνήθως λείπει όταν συζητάμε το θέμα ή παρουσιάζεται από τα μέσα μαζική ενημέρωσης. Έψαξα να βρω τις ιστορίες πίσω από κάθε μοναδικό άνθρωπο που εγκατέλειψε την πατρίδα του. Θέλησα να ανακαλύψω τί σπρώχνει τους ανθρώπους να αφήσουν πίσω τα πάντα, χωρίς να ξέρουν ποτέ αν θα επιστρέψουν. Υπήρξαν μετανάστες και πρόσφυγες πριν από 100 χρόνια και θα υπάρχουν και στα επόμενα 100. Αυτό το θέμα είναι ανθρώπινο και μας αφορά όλους.
Η ταινία προβάλλεται σε διάφορα σημεία σε όλο τον κόσμο από τις 9 έως τις 22 Νοεμβρίου, δωρεάν. Στην Ελλάδα αύριο θα προβληθεί για δεύτερη και τελευταία φορά. Η πρώτη προβολή στη χώρα έγινε σε τοίχους και προσόψεις κτιρίων της Αθήνας και του Πειραιά στις 11 Νοεμβρίου.
