Τόλμη και θάρρος θα έλεγα.
Σου έχει τύχει να δειλιάζεις κάθε φορά που είναι να κάνεις το επόμενο βήμα. Να αναζητάς χιλιάδες δικαιολογίες για να μην το κάνεις. Αυτό έχει και τα θετικά του γιατί γίνεσαι πιο πολυμήχανος και απ΄τον Οδυσσέα προκειμένου να βρεις λύσεις ή δικαιολογίες για να μη γίνει το επόμενο βήμα. Όμως, πόσο πιστεύεις πως μπορεί να κρατήσει αυτή η περιπλάνηση; Κάποια στιγμή πρέπει να γίνει κάτι. Να αλλάξει κάτι.
Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Πώς αφήνεις τον εαυτό σου να προχωρήσει; Να δείξει τι αξίζει; Να τολμήσει;
Δύσκολα απάντα κανείς σε τέτοια ερωτήματα. Δεν σας κρύβω πως κι έμενα με δυσκολεύουν. Μέχρι που μια μέρα κατάλαβα πως οι φόβοι είναι οι περιορισμοί.
Αν φοβάσαι και λες «δεν μπορώ, δε θα πετύχει», τότε ξέρεις τι θα συμβεί; Οι φόβοι θα βγουν αληθινοί, σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Το θέμα όμως δεν είναι να καταλάβεις τους φόβους αλλά να δεις πως θα διαχειριστείς την κριτική. Τι σχέση έχει; Τεράστια γιατί σε κανέναν δεν αρέσει να τον κρίνουν. Σε κανένα δεν αρέσει αν το εγχείρημα του χαρακτηρίστε ως βλακώδες, χαζό, άχρηστο και όχι σαν ένα λάθος που θα τον βοηθήσει στο επόμενο που θα είναι καλύτερο.
Με τις κρίσεις σου ενθαρρύνεις τους περιορισμούς. Κάθε φορά που συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να κρίνει ή να επικρίνει, έστω και για λίγο, χρειάζεται να του θυμίζεις πως ό,τι βγαίνει προς τα έξω γυρίζει πίσω. Ίσως, θα έπρεπε να πάψεις να περιορίζεις τις δυνατότητές σου και να αλλάξεις κάνοντας υπέροχες σκέψεις.
Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην κρίση και στη γνώμη. Πολλές φορές σου ζητούν να κρίνεις κάτι. Στην πραγματικότητα όμως δίνεις τη γνώμη σου. Και η γνώμη είναι το πώς νιώθεις για κάτι όπως: «Προτιμώ να μην το κάνω αυτό. Προτιμώ να φοράω κόκκινα παρά μπλε ρούχα». Με το να πεις σε κάποιον ότι κάνει λάθος που φοράει μπλε ρούχα τον κρίνεις.
Χρειάζεται να διακρίνεις τη διαφορά ανάμεσα στην κρίση και τη γνώμη. Χρειάζεται να ξέρεις ότι επίκριση σημαίνει πάντα ότι εσύ ή κάποιος άλλος κάνει λάθος. Αν κάποιος ζητήσει τη γνώμη σου και την προτίμησή σου για κάτι, δεν πρέπει να αφήσεις να μετατραπεί αυτή σε κρίση ή επίκριση σε βάρος κάποιου άλλου.
Λειτουργεί όπως με τις ενοχές. Κάθε φορά που αφήνεις τις ενοχές να σε κυριεύουν νιώθεις να μην μπορείς να κάνεις τίποτα. Κολλάει το μυαλό σου σ΄ αυτό που είχες κάνει ή δεν είχες τολμήσει να κάνεις.
Δεν πρέπει να τριγυρίζεις γύρω από τα ίδια νιώθοντας ενοχές, σαν το δολοφόνο στο τόπο του εγκλήματος. Γιατί απλά θα σε αποκλείσει από το να δεχτείς το καλό σου και δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα της αληθινής σου ύπαρξης.
Όταν δεν είσαι πρόθυμος να συγχωρέσεις, τότε περιορίζεις την ανάπτυξή σου. Η συγχώρεση σου επιτρέπει να επανορθώσεις μια αδικία που έκανες. Γι αυτό χρειάζεται να δείξεις κατανόηση αντί πικρία και συμπόνια αντί μίσος.
Πάντως, τίποτα απ΄τα παραπάνω δεν είναι τόσο απλό όσο λέγεται. Και μπορεί να μην βγαίνει στην καθημερινότητα πάντα αλλά όταν το συνειδητοποιείς και το αποδέχεσαι, έχεις ενημερότητα της κατάστασης μετά. Ξέρεις πως όταν δειλιάζεις είναι από φόβο για το καινούριο και όχι από έλλειψη ικανότητας ή κάτι άλλο. Και μεταξύ μας είναι πιο ανακουφιστικό.
