Σε ένα μοναστήρι υποθέτω ότι η υγιής ανάδειξη στην ηγουμενία ακολουθεί περίπου την εξής πορεία:
Ένας μοναχός εισέρχεται με ζέση στην ισάγγελο πολιτεία, ζει με ταπείνωση και υπακοή θυσιάζοντας τον εαυτό του για την αδελφότητα και τον Χριστό, αγωνίζεται με επιμονή να καθαρθεί από τα πάθη του για χρόνια.
Εκλέγεται να χειροτονηθεί ιεροδιάκονος και εν συνεχεία ιερομόναχος.
Ενδεχομένως διαθέτει κι επιδεικνύει διάκριση, πρωτοβουλία και διοικητικό ταλέντο στη διεκπεραίωση πνευματικών και άλλων υποθέσεων. Εκλέγεται ακολούθως ηγούμενος ώστε να διακονήσει από αυτή τη θέση την αδελφότητα.
Υποψιάζομαι δε ότι το αξίωμα της ηγουμενίας για αρκετούς μοναχούς είναι κάτι αδιάφορο ή και ανεπιθύμητο για πνευματικούς λόγους.
Στο έγγαμο βίο, σε μια κατ οίκον εκκλησία, τίθενται τα εξής ερωτήματα:
Στην (συνειδητά χριστιανικά αγωνιζόμενη) οικογένεια υπάρχει αντίστοιχο διακόνημα; Ποιος είναι ή πρέπει να είναι ο ηγούμενος στην οικογένεια; Χρειάζεται, είναι καλό να υπάρχει ή όχι; Γιατί;
Εάν ναι, ποιος είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος εξάσκησης του εν λόγω διακονήματος; Υπάρχει συσχέτιση με την περιγραφή του ρόλου του άνδρα και της γυναίκας στο γάμο (δες απόσπασμα ακολουθίας γάμου);
Τι γίνεται στην περίπτωση που ένας εκ των δύο συζύγων δεν αποδέχεται την αρμοδιότητα του άλλου ή και διεκδικεί τον συγκεκριμένο ρόλο για τον εαυτό του/της; Πως διακρίνεται η εγωιστική επιθυμία επιβολής από τη θυσιαστική αποδοχή του ρόλου;
Ποια η θέση του πνευματικού σε αυτό το ζήτημα;
Αποστολικό ανάγνωσμα ακολουθίας γάμου:
?δελφοί, ε?χαριστε?τε πάντοτε ?π?ρ πάντων, ?ν ?νόματι το? Κυρίου ?μ?ν ?ησο? Χριστο? τ? Θε? κα? Πατρί, ?ποτασσόμενοι ?λλήλοις ?ν φόβ? Χριστο?. Α? γυνα?κες το?ς ?δίοις ?νδράσιν ?ποτάσσεσθε ?ς τ? Κυρί?, ?τι ? ?νήρ ?στι κεφαλ? τ?ς γυναικός, ?ς κα? ? Χριστ?ς κεφαλ? τ?ς ?κκλησίας, κα? α?τός ?στι σωτ?ρ το? σώματος. ?λλ? ?σπερ ? ?κκλησία ?ποτάσσεται τ? Χριστ?, ο?τω κα? α? γυνα?κες το?ς ?δίοις ?νδράσιν ?ν παντί. Ο? ?νδρες ?γαπ?τε τ?ς γυνα?κας ?αυτ?ν, καθ?ς κα? ? Χριστ?ς ?γάπησε τ?ν ?κκλησίαν κα? ?αυτ?ν παρέδωκεν ?π?ρ α?τ?ς, ?να α?τ?ν ?γιάσ?, καθαρίσας τ? λουτρ? το? ?δατος ?ν ?ήματι, ?να παραστήσ? α?τ?ν ?αυτ? ?νδοξον τ?ν ?κκλησίαν, μ? ?χουσαν σπίλον ? ?υτίδα ? τι τ?ν τοιούτων, ?λλ? ?ν? ? ?γία κα? ?μωμος. Ο?τως ?φείλουσιν ο? ?νδρες ?γαπ?ν τ?ς ?αυτ?ν γυνα?κας, ?ς τ? ?αυτ?ν σώματα· ? ?γαπ?ν τ?ν ?αυτο? γυνα?κα ?αυτ?ν ?γαπ?· ο?δε?ς γάρ ποτε τ?ν ?αυτο? σάρκα ?μίσησεν, ?λλ? ?κτρέφει κα? θάλπει α?τήν, καθ?ς κα? ? Κύριος τ?ν ?κκλησίαν· ?τι μέλη ?σμ?ν το? σώματος α?το?, ?κ τ?ς σαρκ?ς α?το? κα? ?κ τ?ν ?στέων α?το?· ?ντ? τούτου καταλείψει ?νθρωπος τ?ν πατέρα α?το? κα? τ?ν μητέρα κα? προσκολληθήσεται πρ?ς τ?ν γυνα?κα α?το?, κα? ?σονται ο? δ?ο ε?ς σάρκα μίαν. Τό μυστήριον το?το μέγα ?στίν, ?γ? δ? λέγω ε?ς Χριστ?ν κα? ε?ς τ?ν ?κκλησίαν. Πλ?ν κα? ?με?ς ο? καθ? ?να, ?καστος τ?ν ?αυτο? γυνα?κα ο?τως ?γαπάτω ?ς ?αυτόν, ? δ? γυν? ?να φοβ?ται τ?ν ?νδρα.
